Οι δικοί του άνθρωποι, οι φίλοι του, είχαν προσπαθήσει πολλές φορές να τον νουθετήσουν. «Ο Θεός σου τα έδωσε όλα», του έλεγαν, «τι άλλο σου λείπει, και το ψάχνεις στα αφιλόξενα ύψη, ρισκάροντας τη ζωή σου;».

«Η περιπέτεια, η αναμέτρηση με τον εαυτό μου, η ανάγκη να πετυχαίνω, διαρκώς, κάτι περισσότερο», τους απαντούσε. «Αλλωστε, έτσι ζω εδώ και 30 χρόνια. Δεν μπορώ -και δεν θέλω- να αλλάξω».

Πίστευαν ότι η γέννηση της εγγονής του, Ιριδας, πριν από δυο χρόνια, θα έκανε το «θαύμα» της. Απογοητεύτηκαν, όταν ανακάλυψαν ότι η δεύτερη λέξη που προσπαθούσε να της μάθει, μετά το «παππούς», ήταν το «βουνό». Της έδειχνε, συνεχώς, και ένα βιβλίο, «Η Μυρτώ και το βουνό», το οποίο γράφει για μια μύγα που θέλει να ανέβει σε ένα ψηλό βουνό: «μην ακούς αυτούς που σου λένε ότι δεν μπορείς να τα καταφέρεις».

Η τελευταία τους ελπίδα ότι θα άλλαζε μυαλά εξανεμίστηκε πέρυσι τον Φεβρουάριο. Συμμετέχοντας στη διεθνή αποστολή για την κατάκτηση της Κ2 των Ιμαλαΐων, ένα εγχείρημα που έγινε πρωτοσέλιδο απ’ άκρη σ’ άκρη της Γης, βίωσε τον χαμό τριών φημισμένων ορειβατών: του θρύλου του Πακιστάν, Μοχάμεντ Αλί Σαντπάρα, του Χιλιανού Χουάν Πάμπλο Μοχρ και του Ισλανδού Τζον Σνόρι. Ο ίδιος υπέστη κρυοπαγήματα τρίτου βαθμού (κινδύνευσε με ακρωτηριασμό των ποδιών του). Αλλά ούτε αυτή η φρικτή εμπειρία του στο
«φονικό βουνό», τη δεύτερη ψηλότερη κορυφή του Κόσμου, δεν τον έκανε να τρομάξει και να τα παρατήσει.

Για τον Αντώνη Συκάρη, τον κορυφαίο έλληνα αλπινιστή όλων των εποχών, δυστυχώς, αυτή ήταν η τελευταία ευκαιρία να βάλει τη ζωή του πάνω από το πάθος του. Τα ξημερώματα της Τρίτης, ενώ επέστρεφε από μια, ακόμη, κατάκτηση της κορυφής, ένιωσε μια αδιαθεσία και, λίγα λεπτά αργότερα, άφησε την τελευταία του πνοή: στο όρος Νταουλαγκίρι των Ιμαλαΐων, σε υψόμετρο 7.400μ. Τον άλλο μήνα θα έκλεινε τα 60.

Τη Δευτέρα είχε καταφέρει, μαζί με τον οδηγό του, να «επισκεφτεί» (αυτή τη λέξη προτιμούσε ο ίδιος) την κορυφή του βουνού, στα 8.167 μ. Για αυτό το κατόρθωμα, που έμελλε να είναι το τελευταίο του, είχε ενημερώσει με ανάρτησή του στα social media μερικές ώρες πριν από τον θάνατό του: «Σήμερα, 11 Απριλίου 2022, η ώρα 12:50 – ώρα Νεπάλ, βρίσκομαι στην κορυφή του Dhaulagiri, 8.167 μέτρα». Το αφιέρωνε στον Νίκο Παπανδρέου και τον Μπάμπη Τσουπρά, που είχαν χάσει τη ζωή τους εκεί, το 1998. Στο «βουνό των Ελλήνων», όπως το αποκαλούν οι ορειβάτες μας, επειδή πέντε ελληνικές προσπάθειες για την κατάκτησή του είχαν αποτύχει. Αλλά και στον Ερμή – Θεοφάνη Θεοχαρόπουλο, που σκοτώθηκε στα Τζουμέρκα. Επίσης, στην εγγονή του: «Ιριδά μου είμαι στην κορφή!!! Ο “πα” (παππούς) είναι στην κορυφή!!!». Η κόρη του, Βιολέτα, σύντομα θα φέρει στον κόσμο και το δεύτερο εγγονάκι του, όμως εκείνος δεν θα το γνωρίσει.

Για τον πολύ κόσμο, αυτή η ακατανίκητη έλξη που ασκεί στους ορειβάτες η κατάκτηση μιας βουνοκορυφής, αυτό το κυνήγι του «ακατόρθωτου» με κίνδυνο να μην ξαναδούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, δεν βγάζει κανένα νόημα. Ο ίδιος ο Συκάρης είχε προσπαθήσει αρκετές φορές, σε συνεντεύξεις του, να μας κάνει να δούμε αυτή την «τρέλα» με τα δικά του μάτια: «Εκεί ψηλά, η απεραντοσύνη του αγνώστου σε συναρπάζει. Από τις κορυφές άνω των 8.000 μέτρων μπορείς να δεις μέχρι και την καμπυλότητα της Γης. Καταλαβαίνεις ότι όλα γύρω σου είναι όπως πρωτοπλάστηκαν, δεν τα έχει αγγίξει κανένας άνθρωπος, και ότι ελάχιστοι μπορούν να βρεθούν εκεί που στέκεσαι εσύ τώρα. Η θέα δεν συγκρίνεται με αυτήν που έχει κανείς από το αεροπλάνο. Επιπλέον, σε εξιτάρει το ότι έφτασες εκεί μόνος σου, με τις δικές σου δυνάμεις. Σκαρφαλώνεις εκεί όπου πετούν τα αεροπλάνα. Μια τέτοια ανάβαση είναι μια πάλη με την ίδια σου την ύπαρξη. Ο εγκέφαλος σου στέλνει μήνυμα να επιστρέψεις πίσω, όταν αντιμετωπίζεις τις κακουχίες του βουνού, και τότε πρέπει η αγάπη για το «παραπάνω» να υπερισχύσει των μηνυμάτων του σώματος. Στην πραγματικότητα, ξεπερνάς τον εαυτό σου».

Στα 32 χρόνια της ορειβατικής του ζωής ανέβηκε στις Αλπεις (σε 63 κορυφές πάνω από τα 4.000 μ.), στις Ανδεις, στα Ιμαλάια, στο Καρακορούμ, στα καναδικά Βραχώδη Ορη Ορη και στο Παμίρ. Ηταν ο μόνος Ελληνας που σκαρφάλωσε σε έξι -μαζί με τη χθεσινή- από τις 14 κορυφές άνω των 8.000 μέτρων. Και ονειρευόταν να γίνει ο πρώτος από τη χώρα του, που θα «πατούσε» και τις 14. Αλλά και ο πρώτος άνθρωπος άνω των 55 ετών, που θα ολοκλήρωνε αυτό το ορειβατικό Γκραν-Σλαμ. Η ανάβαση στο Νταουλαγκίρι ήταν ο πρώτος στόχος για εφέτος. Θα ακολουθούσαν άλλες πέντε προσπάθειες, σε ισάριθμες κορυφές άνω των 8.000 μέτρων, και θα επέστρεφε στην Ελλάδα στα τέλη Οκτωβρίου.

Ο Συκάρης, ιδρυτής (το 1976) της ομώνυμης αλυσίδας καταστημάτων ηλεκτρικών συσκευών, την οποία πούλησε το 2006, είχε φροντίσει ώστε η δουλειά του (CEO της ΑΛΠΙ Α.Ε, με δραστηριότητες στο Real Estate και την παραγωγή ενέργειας) να επιτρέπει την απουσία του για τόσο μεγάλα χρονικά διαστήματα. Αλλά κι όταν βρισκόταν στην Ελλάδα, η ενασχόλησή του με το βουνό ήταν διαρκής: δύο καθημερινές προπονήσεις, τρέξιμο, ποδήλατο, σκαρφάλωμα σε βράχια και πάγο, ενδυνάμωση σε γυμναστήριο και crossfit. «Είναι μια… full time job, πια, η ορειβασία, χωρίς να είναι επάγγελμα, αφού δεν κερδίζω χρήματα από αυτήν. Είναι η ζωή μου, πια…», είχε εξομολογηθεί τον περασμένο Ιανουάριο στον ραδιοφωνικό σταθμό του ΑΠΕ-ΜΠΕ, «Πρακτορείο 104,9 FM».

Τα βουνά ήταν η «παιδική χαρά» του, όπως είχε τονίσει σε εκείνη την τελευταία του συνέντευξη. Εκεί ένιωθε πάντα ευτυχισμένος, «σαν μικρό παιδί». Και οι καλύτερές του στιγμές ήταν όταν, φτάνοντας σε μια κορυφή, ξετύλιγε την ελληνική σημαία. «Θέλω να φαίνομαι παντού αυτό που είμαι, ο ορειβάτης που κατάγεται από την Ελλάδα». Εζησε πολλές τέτοιες χαρές. Τις περισσότερες από κάθε άλλον έλληνα αλπινιστή. Εζησε, ακριβώς, όπως ήθελε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News