Κι έτσι, το χωριό των Moncler μπουφάν (λέγε με Αράχοβα) πλημμύρισε για ένα 4ήμερο με κοστούμια (ενδυματολογική επιλογή για την πλειοψηφία ανδρών και γυναικών) που ξεπετάγονταν από τα στενά, όπως κάποτε –όταν είχαμε πρωτοέρθει, το 1980– ξεπετάγονταν σβέλτες γυναίκες με ρόλεϊ στο κεφάλι που φώναζαν «Νικουλάκκκκκι» αναζητώντας το εγγόνι τους. Πόσο πολλά άλλαξαν στα χρόνια!

Κόσμος και κοσμάκης κατευθύνεται τους μισούς μήνες του χρόνου στο κοσμικό χωριό και σε όλα τα γειτονικά (τα προκομμένα και τα ανεπρόκοπα) και ήρθε και το Φόρουμ των Δελφών, ως τολμηρή έμπνευση και επιτυχημένη προσπάθεια του Συμεών Τσομώκου να ράνει με χρήμα και τη μόνη ψιλονεκρή περίοδό τους. Τις ημέρες πριν από το Πάσχα. Το λες και πλεονεξία! «Θα έπρεπε να κάνουν άγαλμα στον Τσομώκο» λέω αφελώς για να πάρω την απάντηση: «Μωρέ, ας μην του κάνουν άγαλμα, τουλάχιστον ας μην του βάζουν εμπόδια». Πόσο ελληνικό!

Η πιο δημοφιλής ερώτηση ήταν: «Πώς βλέπεις φέτος το φόρουμ;». Με λίγες λέξεις θα σας απαντήσω ότι είχα πολλά χρόνια να δω τόσα χαρούμενα πρόσωπα συγκεντρωμένα. Είναι ένα πανηγύρι ομιλιών και σκέψεων, είναι η αρχαία «αγορά» στα πόδια του μυαλού μας, αλλά, κυρίως, ύστερα από δύο χρόνια «εγκλεισμών» κάθε είδους, είναι η χαρά της συναναστροφής. Τόση χαρά, που πολλοί έσπαγαν τον κλοιό τής μη αγκαλιάς και αγκαλιάζονταν, όπως παλιά, και έδιναν χειραψία, όχι με τη χαζή μπουνίτσα αλλά χερένια.

Είχε και έναν μαγευτικό καιρό, έχει κι αυτή τη σκανδαλώδη θέα να φτάνει το μάτι από βουνό έως θάλασσα… Πόσες χώρες έχει η χώρα μου! Εχει αυτά τα λατρεμένα μου κυπαρίσσια σαν μολύβια, ολόστητα, και τον απέραντο ελαιώνα… Εχει πασχαλιές ανθισμένες και κερασιές. Μια άνοιξη να σε ματώνει και να σε λιώνει. Εχει το αρχαίο κάλλος και τη φήμη μιας Πυθίας, έχει και το ανεπρόκοπον της ευκολίας… Κάθε φορά αυτό σκέφτομαι για τους Δελφούς.

Τι τραγικά ξενοδοχεία, τι αψυχολόγητα εστιατόρια μιας τόσο άλλης εποχής. Ακουσα καλά λόγια για τα εστιατόρια «Πατρικό» και «Γαργαντούας». Ας τα μεταφέρω, αν και δεν έχω ιδίαν άποψη. Αλλά πάντα θα μελετώ με δέος την τέχνη της αρχιτεκτονικής του Νίκου Βαλσαμάκη… Πόσο μπροστά!.. Στις γραμμές του «Αμαλία», που μακάρι η Μίνα Μωραΐτη, χήρα του αδικοχαμένου Κ. Κουλουβάτου, να κατορθώσει να ανακαινίσει με τον ντελικάτο σεβασμό που απαιτεί η ιστορία του.

Σε γενικές όμως γραμμές, αν θες να είσαι ειλικρινής, βλέπεις ένα στοίχημα για έναν ξεσηκωμό ανάπτυξης –με αφορμή ένα εξαιρετικό φόρουμ– να πηγαίνει στους Δελφούς χαμένο. Ενώ φτάνει να λαμβάνει ευεργεσία μέχρι και το πανέμορφο Γαλαξίδι. «Είχε κόσμο το φόρουμ;» με ρωτούν. Κόσμο; Κόσμος! Λαοπλημμύρα! Δεν μετράς ποιους είδες, αλλά απορείς για όποιον δεν είδες. Επιχειρήσεις, ναυτιλία, τεχνολογία, πολιτική και πολιτικοί, δημοσιογράφοι. Το λες και τη χαρά της δημοσιογραφίας.

Και μια που το ανέφερα, να σας μιλήσω για δύο συνεντεύξεις σε αντιδιαστολή. Τόνι Μπλερ, πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας, με Αλέξη Παπαχελά, διευθυντή της «Καθημερινής». Αρκετές φορές, παρατηρώντας διαφημίσεις από σχολές δημοσιογραφίας και ποιους διαλαλούν για δασκάλους των νέων, σφίγγεται το στομάχι μου. Αν είναι δυνατόν! Απορώ, μελαγχολώ, θυμώνω. Η συνέντευξη που προανέφερα θα ήταν εξαιρετική για να διδαχτεί. Ο Παπαχελάς αντιμετωπίζει τον συνομιλητή ως ισοϋψής, με άριστη δοσολογία ευγένειας, άνεσης, περιέργειας και αποτελεσματικότητας, με ερωτήσεις σύντομες, ουσιώδεις και, κυρίως, χωρίς ίχνος αυταρέσκειας.

Ο Τόνι Μπλερ ανάμεσα σε άλλα αναφέρθηκε και σε μια αδικία. Οσοι, όπως είπε, ξοδεύουν τη ζωή τους σε μια επιστήμη για παράδειγμα, αναγνωρίζονται εσαεί ως επαΐοντες και αναζητείται η άποψή τους. Εκτός των πολιτικών. Που άπαξ και κατέβουν από τη σκηνή, οι περισσότεροι «ξεπετάνε» τις απόψεις τους με μια συγκατάβαση ευγενείας μα και ψιλοαδιαφορίας. Ενδιαφέρον, ε; Τροφή για σκέψη.

Από την άλλη πλευρά, να σας μιλήσω για τη συνέντευξη του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξη Τσίπρα, με τη Δώρα Αναγνωστοπούλου. Πρώτη ερώτηση της δημοσιογράφου: «Να σας ρωτήσω αυτό που έχουν στο μυαλό τους να ρωτήσουν όλοι οι Ελληνες. Σας ήρθε ο λογαριασμός της ΔΕΗ;» (πείτε, μα την αλήθεια σας, αυτό σας έρχεται να ρωτήσετε τον  Τσίπρα;) και εκείνος… Πάντα ο ίδιος!.. «Μας ερχόταν 200 ευρώ και τώρα μας ήρθε 400 ευρώ, αλλά εμείς δεν αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες των περισσοτέρων και μπλα μπλα μπλα». Και η ερώτηση που σου σακατεύει το μυαλό είναι, πώς διάολο γίνεται η οικογένεια Τσίπρα να πληρώνει μόνο 200 ευρώ; «Σε κελί μένει; Δεν κάνουν μπάνιο;» όπως αναρωτήθηκε ο διπλανός μου. Απλώς πέταξε ένα νούμερο… Και η δημοσιογράφος συνέχισε στην επόμενη ερώτηση. Τι δεν καταλαβαίνω;

Η συνέντευξη του Πρωθυπουργού συγκέντρωσε πλήθος κόσμου, όπως γίνεται συνήθως. Η εξασφάλιση θέσης είναι ένα θέμα και έχει και την πλάκα του. Δεδομένου του κουρνιαχτού που ξεκινάει από το προηγούμενο πάνελ, που κανένας δεν ακούει με προσοχή, καθώς η μόνη έγνοια είναι να πιάσει θέση για το επόμενο, ήτοι αυτό του Πρωθυπουργού. Αλλά μόλις ο κάθε «δυστυχής» νομίζει ότι το κατάφερε, τσουκ! Ερχονται οι υπεύθυνοι και λένε: «Ολοι έξω να μπουν οι σκούπες, να καθαριστεί ο χώρος» και τότε πολλοί αφήνουν σακάκια όπως στην παραλία την πετσέτα, αλλά και πάλι οι υπεύθυνοι φωνάζουν: «Πάρτε τα σακάκια, θα μπούνε σκυλιά», όπως η γιαγιά μου φώναζε για να μας τρομοκρατήσει: «Θα φωνάξω το 100».

Μα πόσο γέλασα! Γενικώς, πριν από τις «πιασάρικες» συνομιλίες, μπαίνουν οι σκούπες. Και θυμόμουν τον μέγα Ζαμπέτα όταν σύστηνε τα μέλη της ορχήστρας του, «ο Χρήστος στο ακορντεόν, ο Γιώργος στην κιθάρα… Ο Νικολάκης στη σκούπα…» και δώσ’ του ο Νικολάκης σκούπιζε σωρούς από σπασμένα πιάτα. Μωρέ, τι σου είναι το μυαλό και οι συνδέσεις του!..

Ο Πρωθυπουργός ήταν όπως είναι. Αριστος χρήστης της αγγλικής (και γαλλικής και γερμανικής) γλώσσας. Οχι λαϊκιστής, οδηγός μας από δράμα σε δράμα. «Βγήκαμε από την πανδημία και ελπίζαμε ότι θα συνεχιζόταν η μεγάλη ανάπτυξη. Κανείς δεν περίμενε πόλεμο στην Ευρώπη. Είναι ξεκάθαρο ότι θα υπάρξουν επιπλοκές στην παγκόσμια οικονομία»…

Καλώς τα δεχτήκαμε! Και του «έτυχαν» και οι δυο πιο δύσκολοι συνομιλητές στην εκφορά του λόγου… Λαχάνιαζε το αφτί μας να καταλάβουμε… Ο Mathias Cormann, γενικός γραμματέας του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, και ο δημοσιογράφος Florian Eder. Η ουσία είναι ότι πλέον, όποτε τον βλέπεις, σκέφτεσαι ότι θα μας έρθει μια καλή μέρα και δεν θα ξέρουμε πώς να τη ζήσουμε. Και έρχεται και ο αντίλογος «Αλ. Τσίπρας», ως και καλά «γουρλής», τόσο, που μας θυμάμαι να κάνουμε ουρά έξω από τις τράπεζες να πάρουμε τα λεφτά μας ως χαρτζιλίκι και καταλήγεις… Ασ’ τα να πάνε! Και ό,τι μας βρει, μας βρήκε! Αϊ στην ευχή.

Σταρ των ημερών, ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος της Chipita, λόγω του σπουδαίου deal, δηλαδή ακόμα ένα deal, με την απόκτηση του 45% της ιστορικής σοκολατοβιομηχανίας ΙΟΝ. Ολοι έτρεχαν να ακούσουν την ομιλία του.

Ενδεικτικό τού πόσο απρόβλεπτες είναι οι μέρες που ζούμε… Η Αννα Διαμαντοπούλου ετοίμαζε πάνελ αναφορικά με την απολιγνιτοποίηση της χώρας μέχρι το 2028, όπως ήταν σχεδιασμένο το μέλλον μας, «απόφαση ιστορικών διαστάσεων, αντίστοιχη με την απόφαση της Γερμανίας να κλείσει τα πυρηνικά της εργοστάσια», όπως είπε, και βρεθήκαμε με ταχεία (τρεχάτε, ποδαράκια μου, να μη σας χέσει ο κώλος μου) επιστροφή στον λιγνίτη και πλέον τίτλο ομιλίας «Η απολιγνιτοποίηση και η δίκαιη μετάβαση…». Γι’ αυτό σας λέω…

Στα τόσα κοστούμια και στις 20ποντες γόβες… Ναι. Τι δράμα κι αυτό! Ο,τι πρέπει για το καλντερίμι και την ανηφόρα-κατηφόρα από το «Αμαλία» στο Κέντρο Πολιτισμού και τούμπαλιν, το βραβείο πάει στην κυρία Βόζεμπεργκ της ΝΔ. Λες και έβλεπα την αθλήτρια Καταρίνα Βιτ στον τερματισμό. Μέχρι να φτάσει στο αυτοκίνητο… Αγιο είχε! Ουφ. Διέφερε ενδυματολογικά, ο εκ των εγκεφάλων, αντιπρόεδρος της Microsoft Moe Tanabian με τα αθλητικά του και το cool ντύσιμο του, δίνοντας ένα άλλο στίγμα, μιας «καινουργίλας» ενός νέου κόσμου που αντιπροσωπεύει.

Και μιας που μιλήσαμε για «Νέο κόσμο»… Αυτό, όντως, ήταν κάτι νέο. Κάτι που ξέφευγε από τα δεδομένα του ελληνικού μας φόρουμ, που δεν επιφύλασσε και τόσες εκπλήξεις, ακολουθώντας μια χωρίς ρίσκα πεπατημένη. Το Σάββατο παρακολουθήσαμε ένα ενδιαφέρον πάνελ με τίτλο «ΛΟΑΤΚΙ και οικονομία» με τους Αλέξη Πατέλη, επικεφαλής οικονομικό σύμβουλο του Πρωθυπουργού, Χριστίνα Λεϊμονή, επικεφαλής Marketing and Operation της Microsoft, Φώτη Σεργουλόπουλο, ηθοποιό και επιχειρηματία, Θεόδωρο Κατσίκη, Inclusion and Divercity της Accenture, και συντονιστή τον Νίκο Ευσταθίου. Καλώς ήρθατε στον νέο κόσμο μας και σε ό,τι αυτός μας φέρνει.

Αγαπητοί μου αναγνώστες, επέστρεψα από το Φόρουμ των Δελφών πλήρης συναντήσεων, αγκαλιών, τροφής για σκέψη, ομιλητών. Ισως και υπερβολικά πολλών ομιλητών. Κακά τα ψέματα, οσφραίνεσαι και ένα «Δώσε και μένα, μπάρμπα». Μιλάμε για πρόγραμμα-βιβλίο 110 σελίδων! Αλλοι εξαίσιοι, ευφυείς, διορατικοί, που έχουν όντως να πουν πολλά και ενδιαφέροντα, άλλοι, αρκετοί, υποψιάζεσαι «χαριστικοί»…

Μικρός ο έρμος ο τόπος μας! Πώς το λέει το ανέκδοτο, ότι ρώτησε ένα Κινέζος μόλις έμαθε τον πληθυσμό μας; «10 εκατομμύρια; Και σε ποια πολυκατοικία μένετε;». Εφυγα από τους Δελφούς με τη μουσική στο ραδιόφωνο και ένα τοπίο άνοιξης να σε ματώνει και να σε μεθάει… Ελλαδάρα μου, Ελλαδίτσα μου! Απόλαυση η βόλτα μου στην Αγορά της αρχαιότητας… Δηλαδή, Φόρουμ. Το 7ο κατά σειρά. Απρίλιος του 2022. Μακάρι και του χρόνου!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News