Δεν έχω τίποτα με τον Κώστα Τασούλα. Μια χαρά άνθρωπος είναι ο Πρόεδρος της Βουλής, ιδίως αν αναλογιστείς τους προκατόχους του, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι σε μια ιστορική στιγμή τα έκανε, όπως και να το κάνουμε, μαντάρα. Αν όχι διά των πράξεών του, αλλά διά των παραλείψεών του. Οταν δέκα λεπτά πριν από την ομιλία Ζελένσκι στη Βουλή έμαθε ότι θα απευθυνθούν στο κοινοβούλιο και δύο μαχητές, θα έπρεπε να έχει ρωτήσει πούθε κρατάει η σκούφια τους και τι θα πουν πάνω-κάτω. Ηδη είχε στο σώμα του ακροατηρίου του διάφορους εμμέσως ή αμέσως φιλοπουτινικούς, το τελευταίο πράγμα που χρειαζόταν ήταν να τους δώσει πάτημα με την εμφάνιση ενός τύπου που ανήκε στο «Τάγμα Αζόφ».

«Πού να το φανταστεί ο άνθρωπος;», θα πείτε. Εντάξει, αλλά να που δυναμιτίστηκε μια κορυφαία στιγμή και του ελληνικού κοινοβουλίου και της εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Κι αν δεν μπορούσε να το φανταστεί ο κ. Τασούλας, μήπως θα έπρεπε να είναι πιο ψυλλιασμένοι οι διπλωμάτες μας που έκαναν τις συνεννοήσεις με το Κίεβο; Κι εκείνος ο Ζελένσκι, για την ελληνική παροικία της Μαριούπολης και της Οδησσού ήξερε, για τη Φιλική Εταιρεία ήξερε, για το σύνθημα «Ελευθερία ή Θάνατος» του ’21 ήξερε, ότι το Τάγμα Αζόφ είναι κόκκινο πανί στη σημερινή Ελλάδα, δεν του το είπε κανείς;

Κι εκεί, λοιπόν, που θα είχαμε μια από τις λίγες στιγμές της ελληνικής πολιτικής ζωής όπου το 80% των πολιτικών δυνάμεων συμφωνούν σε κάτι και μόνο το 20% παραμένει στο περιθώριο, καταφέραμε πάλι να γίνουμε τρία (τουλάχιστον) κομμάτια. Ενα το ΚΚΕ, το ΜέΡΑ25 και η Ελληνική Λύση που δεν παρέστησαν στην ομιλία και βρίζουν, ένα δεύτερο ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ που παρέστησαν αλλά βρίζουν και ένα η ΝΔ, που βάλλεται από όλους, ενώ χτυπά το κεφάλι της στον τοίχο. «Πόσο ελληνικό» που γράφει και το text του Protagon, αλλά και πόσο ατυχές για τον Μητσοτάκη, που όσο προσπαθεί κάτι να χτίσει, τόσο οι συγκυρίες το γκρεμίζουν συστηματικά.

Στις ιδιωτικές ομιλίες του, ο Πρωθυπουργός μνημονεύει τακτικά ένα απόσπασμα της βιογραφίας Ομπάμα, στο οποίο ο τέως πρόεδρος των ΗΠΑ αναφέρει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει μέρα δίχως κάποιος, κάπου να πει ή να κάνει μια μεγαλοπρεπή μαλ@@ία, που θα φέρει τα πάνω κάτω. Δίκιο είχε ο Ομπάμα, δίκιο έχει και ο Μητσοτάκης που τον μνημονεύει. Την Πέμπτη, λοιπόν, έγινε η καθιερωμένη παπ@@ιά. Αυτό που δεν εξηγεί ο Ομπάμα στη βιογραφία του, είναι στις πόσες αθροιστικά παίρνεις κεφάλια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News