Τη δεκαετία του ’80 (τι θυμάμαι τώρα, θα πείτε) «Το Βήμα» πουλούσε 300.000 φύλλα κάθε Κυριακή. Ο τίτλος του και μόνο (εγκεκριμένος πάντα από τον Χρήστο Λαμπράκη) διαμόρφωνε το πολιτικό κλίμα και τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα. Ηταν η απόλυτη πολιτική εφημερίδα. Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξή μας όταν αγοράσαμε «Βήμα της Κυριακής» της 14ης Ιουνίου του 1987 και είδαμε τίτλο «Ολη η Ελλάδα σ’ ένα καλάθι».

Το βράδυ ήταν ο μεγάλος τελικός του Ευρωμπάσκετ της Αθήνας ανάμεσα στην Ελλάδα και στη Σοβιετική Ένωση. Η εφημερίδα, στο ρεπορτάζ της, αναγκάστηκε να δώσει εξηγήσεις για αυτή την πρωτοφανή ανατροπή της θεματολογίας της, γράφοντας περιφραστικά τα εξής: «Όχι, δεν γίναμε αθλητική εφημερίδα, αλλά από τη στιγμή που κανένας Έλληνας δεν ασχολείται με οτιδήποτε άλλο πλην του βραδινού τελικού, θα ήταν παράλογο εμείς να έχουμε πρώτο θέμα από την πολιτική, που θα είχε μηδέν αναγνώστες». Απλό και σαφές.

Γιατί θυμήθηκα αυτή τη μικρή παραπολιτική και παραδημοσιογραφική ιστορία; Διότι από τη στιγμή που ασκήθηκε δίωξη κατά της Ρούλας Πισπιρίγκου, κάθε άλλο θέμα της επικαιρότητας έσβησε. Ούτε πόλεμος στην Ουκρανία υπάρχει, ούτε φουσκωμένοι λογαριασμοί ρεύματος, ούτε τρομαγμένα βλέμματα οδηγών στις ταμπέλες των βενζινάδικων, ούτε σμιχτά φρύδια στον φούρναρη που τυλίγει τη φραντζόλα. Καλά, όσο για την αναφορά Μητσοτάκη στις κυβερνήσεις συνεργασίας, είτε μίλησε είτε όχι, ένα και το αυτό.

Γύρω μας υπάρχει μόνο η Πισπιρίγκου. Η φρικτή παιδοκτόνος. Πώς είναι δυνατόν να σκότωσε την Τζωρτζίνα, τι γίνεται μέσα στο μυαλό της, τι ένιωθε την ώρα που το έκανε, πώς ακριβώς το μεθόδευσε και πώς το πραγματοποίησε. Το ειδεχθέστατο (πολλαπλό;) έγκλημα αναλύεται δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο. Μετά ακολουθούν τα γύρω-γύρω του εγκλήματος, ο δεύτερος κύκλος του κύματος που δημιουργεί ο βράχος που σκάει μέσα στο ήσυχο νερό της λίμνης. Τι είναι η κεταμίνη, πώς δρα, πού τη βρήκε, είχε συνεργούς ή το έκανε μόνη της, θα ασκηθεί ή όχι δίωξη σε εκείνους που εξέτασαν τα νεκρά παιδιά και δεν βρήκαν τίποτα; Και πάει λέγοντας.

Η ανθρώπινη φύση νιώθει μια αλλόκοτη ηδονή μπροστά σε τέτοιες φρικαλέες υποθέσεις. Οσο πιο ανήκουστο το έγκλημα, τόσο διεγείρεται η κοινή γνώμη, σαν την καλοκαιρινή φωτιά στο ύπαιθρο που μαζεύει σμήνη από ιπτάμενα ζουζούνια που τρέχουν να χωθούν στην πύρινη καρδιά της και τελικά να καούν τα ίδια. Τι είναι άραγε όλο αυτό; Λογικό κοινωνικό ενδιαφέρον, διαστροφική ενασχόληση με κάτι ολοφάνερα άρρωστο και αποκρουστικό, παρορμητική μαζική ταύτιση με τα θύματα, αυτοεπιβεβαίωσή μας ότι μπροστά σε τέτοιους εγκληματίες εμείς είμαστε άγγελοι; Ποιος ξέρει;

Προσωπικά, αυτό το χύδην μονοπωλιακό ενδιαφέρον το θεωρώ κοινωνική αρρώστια, πλην είναι προφανές ότι αποτελώ ισχνή μειοψηφία. Οπως απεχθάνομαι και τις αντιδράσεις οργής των γειτόνων, έξω από την πόρτα της φερόμενης ως φόνισσας. Οι ίδιοι άνθρωποι που ακούν ένα παιδί να κακοποιείται στο διπλανό διαμέρισμα αλλά κάνουν το κορόιδο, όταν επιτέλους εμφανιστεί η αστυνομία, μαζεύονται στην εξώπορτα για να λιντσάρουν τον δράστη. Ας είναι…

Κι αφού σε όλους αρέσουν τέτοια εγκλήματα, σας ενημερώνω ότι το 1961, στον Αλιμο, η Αμερικανίδα Νίτα Μπέικερ έπνιξε τα τρία παιδιά της με κορδόνι (τα δύο κοιμούνταν, το τρίτο ξύπνησε και την κοίταζε), επειδή ο άντρας της, ένας αμερικανός λοχίας, την απατούσε. Η γνωστή ως «Μήδεια του Αλίμου» τα στραγγάλισε αφού πρώτα τα τάισε πουτίγκα, αφού τα έβαλε για ύπνο και αφού διάβασε την «Επί του Ορους Ομιλία» στην Αγία Γραφή. Μετά προσπάθησε να κόψει την καρωτίδα της, αλλά μόλις είδε το αίμα λιποθύμησε και τη βρήκαν έτσι. Καταδικάστηκε σε 16 χρόνια φυλάκιση, στα δύο απελευθερώθηκε και απελάθηκε στις ΗΠΑ. (Ιστορική πληροφορία για να διανθίζεται η δημόσια συζήτηση.)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News