Δυσκολεύομαι να τοποθετήσω τον «όρο» αυτοκίνητο στο Peel P50 που βλέπετε. Πιο πολύ μοιάζει με λούτρινο, μεταλλικό παιχνίδι. Αμ έλα μου, όμως, που είναι. Εστω και αν χωράει μόλις έναν επιβάτη, έχει μόνο μία πόρτα, μόνο έναν προβολέα, μόνο έναν καθαριστήρα στο παρμπρίζ, δεν έχει ταχύμετρο, δεν έχει καθόλου όργανα, δεν έχει όπισθεν. Ναι, αλήθεια. Αν θες να πας πίσω, το σηκώνεις στα χέρια και του αλλάζεις κατεύθυνση.

Το λες, λοιπόν, κανονικό αυτοκίνητο; Πάντως, την περασμένη εβδομάδα, έπιασε την εξωφρενική (;) τιμή των £111.000 (€132.090). Με αυτά τα χρήματα, σήμερα αγοράζεις της Παναγιάς τα μάτια – αυτοκίνητα κανονικά, υπερτεχνολογικά, που πάνε σφαίρα και δεν κινδυνεύεις να γίνεις διακοσμητικό σε ψυγείο νταλίκας στην περίπτωση που, χτύπα ξύλο, βρεθείς σε στενή μετωπική επαφή.

Και όμως, κάποιος συλλέκτης το ήθελε πάση θυσία στην γκαλερί του και κατέθεσε το δεύτερο υψηλότερο ποσό που έχει ποτέ δημοπρατηθεί ένα Peel P50. Πληροφοριακά, είχε βρεθεί ένας ακόμα πιο γαλαντόμος που, το 2016, σε μία δημοπρασία του οίκου Sotheby’s είχε «σκάσει» 176.000 δολάρια –περίπου €158.400 με τρέχουσα ισοτιμία– για ένα ίδιο. Για να έχετε μια εικόνα τού πώς διαμορφώνονται οι τιμές στο χρηματιστήριο της αυτοκίνησης, καινούργιο κόστιζε 199 αγγλικές λίρες, κάπου 236 ευρώ.

Για την ιστορία, το Peel P50 αρχικά έβγαινε από το 1962 και για τα επόμενα τρία χρόνια. Μόλις πενήντα κομμάτια φτιάχτηκαν, εξ ου και η σπανιότητα. Από αυτά, θεωρείται ότι έχουν επιβιώσει τα είκοσι επτά. Το ένα, το κοκκινάκι, είναι αυτό που βλέπετε. Μάλιστα, ίσως εν είδει βρετανικού χιούμορ, η εταιρεία είχε βαφτίσει την απόχρωση «Dragon Red». Τι να σου πω, φοβερός τρόμος. Τότε έβγαινε και σε άλλα δύο χρώματα, το «Dark Blue» και το «Daytona White». Μιλάμε για θράσος, ε; Να δανείζεσαι το όνομα μιας από τις πιο διάσημες πίστες της Αμερικής και να το κοτσάρεις στο teeny-weeny τρίκυκλο.

Ομως, η ιστορία του δεν τελείωσε εξήντα χρόνια πριν. Το 2010 η Peel Engineering Ltd, σε συνεργασία με την άλλη βρετανική Trident, αποφάσισαν να το ξαναβγάλουν στην παραγωγή. Και συνεχίζουν ακόμη και σήμερα. Εξωτερικά είναι παρόμοιο με το αρχέτυπο, όμως με διαφορές σε μηχανικά μέρη και ανάρτηση. Μάλιστα, το βγάζουν σε δύο εκδόσεις, μία με κινητήρα χορτοκοπτικού –συγγνώμη, βενζίνης, ήθελα να γράψω–, με χωρητικότητα 49 κυβικά εκατοστά, και μία ηλεκτροκίνητη, παρακαλώ. Η Peel είχε δει το έργο από νωρίς. Εγκυκλοπαιδικά, το πρώτο καίει 2,35 λίτρα/ 100 χλμ/ώ. ενώ αμφότερα έχουν τελική ταχύτητα 45 χλμ./ώ. Α, ναι. Πλέον, προκειμένου να μπορούν να κυκλοφορούν νόμιμα στον δρόμο, έχουν και όπισθεν. Κάμψεις δικεφάλων, τέλος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News