Η στραβή θα γίνει εκείνη τη στιγμή που χαλαρώνεις, που πραγματικά πιστεύεις πως την έχεις σκαπουλάρει. Είναι λογικό, υπό μια έννοια. Στα δύο χρόνια πανδημίας, έχουμε χωριστεί σε εκείνους που δεν προσέχουν και σε εκείνους που προσέχουν. Τώρα, με την δεύτερη μετάλλαξη Ομικρον, ήρθε η σειρά των δεύτερων, οι οποίοι βλέποντας την άνοιξη να φτάνει, την επικαιρότητα να στρέφεται σε άλλα θέματα και τους αρμόδιους να αίρουν σιγά-σιγά όλους τους περιορισμούς των τελευταίων δύο χρόνων, πίστεψαν ότι ένα βράδυ «όπως το ‘19» δεν είναι αρκετό για να τους βάλει σε καραντίνα. Προφανώς, έκαναν λάθος, όπως έκανα κι εγώ: το σελφ-τεστ βγήκε θετικό την ίδια μέρα που βγήκε θετικό το τεστ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Γιατί, στην πραγματικότητα, δεν είναι μόνο οι απλοί πολίτες που ξεχνιούνται —το είδαμε και στις φωτογραφίες από το Φανάρι την περασμένη Κυριακή.

Η ζωή προχωράει και μας κάνει πιο αναίσθητους. Κανείς, ακόμα και ο πιο προσεκτικός, δεν αντιμετωπίζει πια τον ίδιο παραλυτικό φόβο του Μαρτίου του 2020, που έβλεπε τα ιταλικά σιδερένια φέρετρα να φεύγουν μέσα σε στρατιωτικά φορτηγά. Η σημασία του εμβολίου ήταν ακριβώς αυτή, πως όταν θα έρθει η ώρα να κολλήσουμε, δεν θα φοβόμαστε πως μπορεί κι εμείς να καταλήξουμε σε ένα από αυτά. Συνηθίσαμε ακόμα και τους υπερβολικά μεγάλους αριθμούς νεκρών κάθε μέρα, ανθρώπων που φεύγουν επώδυνα ενώ θα μπορούσαν να έχουν σωθεί. Σε άλλες χώρες, όπως στην Ολλανδία, αυτές τις μέρες αναρωτιούνται γιατί οι τουρίστες από την Ελλάδα φορούν μάσκες εντός των μουσείων —αν οι εμβολιασμοί εδώ είχαν πάει καλύτερα, αν όλα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά, μπορεί κι εμείς να απορούσαμε εξίσου για τους δικούς μας τουρίστες. Είμαστε όμως ένα βήμα πριν (ίσως και περισσότερο), κι ας μοιάζει η πανδημία πιο πολύ από ποτέ να φτάνει στο τέλος της. Ακριβώς λίγο πριν το τέλος μπορεί να γίνει η μεγαλύτερη ζημιά. Ειδικά αν, στην πραγματικότητα, αυτό δεν είναι και τόσο κοντά όσο θα θέλαμε.

Η προοπτική ενός εντελώς κανονικού Πάσχα, όπως μας το περιγράφουν πλέον και από την κυβέρνηση, είναι ικανή να δημιουργήσει ελπίδες για μια επιστροφή στην υγειονομική κανονικότητα. Ακόμα όμως να καταλάβουμε ότι κανονικότητα όπως ξέραμε δεν υπάρχει; Ζούμε σε μια εποχή διαρκών κρίσεων που αντικαθιστούν αυτό που ορίζαμε κάποτε ως κανονικότητα —και, πολλές φορές, η μια κρίση δεν περιμένει την άλλη, το είδαμε στην Ουκρανία. Η επαναφορά στην κατάσταση προ κορονοϊού θα γίνει σταδιακά, με πισωγυρίσματα και εξάρσεις όπως αυτή της Ομικρον 2 που φαίνεται να δημιουργεί πέμπτο κύμα. Η οικονομία φαίνεται πως δεν επιτρέπει σταδιακό άνοιγμα και η κυβέρνηση έχει προ πολλού σταματήσει να δρα με βασικό γνώμονα τα υγειονομικά στοιχεία: γι’ αυτό ξαφνικά οι εμβολιασμένοι έχουν την ευκαιρία να συνωστιστούν όσο τραβάει η ψυχή τους (μιας και ο κίνδυνος γι’ αυτούς έχει, τουλάχιστον στα χαρτιά, περιοριστεί) και η όποια νέα έξαρση βασίζεται στον βαθμό ατομικής ευθύνης που θα επιδείξουν —ο οποίος, όπως είπαμε, δεν πια ιδιαίτερα μεγάλος ακόμα και για τους πιο προσεκτικούς.

Τι μένει λοιπόν; Η επίγνωση πως όσο το μυαλό και η προσοχή μας είναι στραμμένη στην Ουκρανία, στον λογαριασμό του ρεύματος ή στην τιμή της βενζίνης, ο κορονοϊός ζει ακόμα ανάμεσά μας, ελπίζοντας να βρει ένα παραθυράκι ανεμελιάς (ή ένα παραθυράκι κάλυψης) για να χτυπήσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News