Ομολογώ ότι δεν ήξερα τα λόγια της Μεγάλης Αικατερίνης «ο μόνος τρόπος που υπάρχει για να υπερασπίσω τα σύνορά μου είναι να τα επεκτείνω». Τα έμαθα πρόσφατα, όταν όλοι εγκύψαμε στα κατάβαθα της ρωσικής Ιστορίας, προσπαθώντας να καταλάβουμε κάτι περισσότερο για τα κίνητρα του Πούτιν, πέραν των επίσημων δικαιολογιών του. Τουναντίον, ήξερα την άλλη ατάκα της διάσημης αυτοκράτειρας, καθότι αυτή δεν αφορά ειδικά τη ρωσική ιδιοσυγκρασία, αλλά περιγράφει την πεποίθηση κάθε ελέω Θεού ηγεμόνα: «Η δική μου δουλειά είναι να είμαι αυταρχική. Η δουλειά του Θεού είναι να με συγχωρήσει». 

Φαίνεται ότι σε εκείνες τις αχανείς στέπες του Βορρά, η συνέχεια της Ιστορίας έχει ένα άρωμα που ο (κατά βάση ορθολογικός) δυτικός νους αδυνατεί να κατανοήσει επαρκώς. Διαβάζοντας τα λόγια της Μεγάλης Αικατερίνης, δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι δεν βγήκαν σήμερα από το στόμα του Βλαντίμιρ Πούτιν. Τρεις αιώνες διαφορά, φαίνεται να είναι ανάξιοι λόγου μπροστά στην αιωνιότητα της ρωσικής προσωπολατρίας. Ο παγωμένος αέρας που μετακινεί τις νιφάδες του χιονιού στις επίπεδες ρωσικές εκτάσεις, σάρωνε πάντα και κάθε απόπειρα θεμελίωσης συλλογικών θεσμών. Πάντα ένα πρόσωπο, ως άλλος Θεός, σκέπαζε την χώρα και καθόριζε την μοίρα της. 

Τσάροι, γενικοί γραμματείς του κόμματος και πρόεδροι μιας αβαθούς δημοκρατίας, χρίζονταν εσαεί μονάρχες της. Οι οποίοι, παρά την άπλα και το απροσπέλαστο των εδαφών τους, ένιωθαν οιονεί απειλούμενοι και περικυκλωμένοι. Η μανία τους να επεκτείνουν την ήδη τερατώδη σε έκταση χώρα τους, υποτίθεται ότι είναι μπολιασμένη από δύο μεγάλες εισβολές που δέχτηκαν. Στην πραγματικότητα, όμως, ικανοποιεί ένα αλλόκοτο κράμα μεγαλοϊδεατισμού και επαρχιωτισμού που διακονεί την ψυχή τους. Αν θα έπρεπε να έχουν καταλάβει κάτι από τις εκστρατείες του Ναπολέοντα και του Χίτλερ εναντίον τους, ήταν ότι στην πραγματικότητα η Ρωσία είναι απρόσβλητη. Κατάλαβαν το ανάποδο. Οτι η Ρωσία κινδυνεύει.

Και όπως όλοι οι φοβικοί μεγαλόσχημοι, αντί να ενταχθούν στον γύρω κόσμο τους, παίρνοντας τα ρίσκα της ελεύθερης οικονομίας και του ελεύθερου λόγου, επιλέγουν με έναν πρωτοφανή μυστικισμό να στεγανοποιήσουν το καβούκι τους και να κοιτάνε από εκεί τον γύρω κόσμο, έμπλεοι τρόμου και επιθετικότητας.

Η δε πορεία τους ως ανεξέλεγκτοι ηγεμόνες, να είναι πάντα μια αναμέτρησή τους με την εθνική τους και μόνο Ιστορία. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Πούτιν σκέφτεται όπως η Μεγάλη Αικατερίνη, ούτε ήταν τυχαία η άλλη διάσημη ατάκα του Ιωσήφ Στάλιν, όταν τον ενημέρωσαν ότι οι δυνάμεις του κατέλαβαν επιτέλους την πρωτεύουσα του Γ’ Ράιχ. «Σύντροφε, μπήκατε θριαμβευτής στο Βερολίνο» του είπαν και αυτός απάντησε δυσανασχετώντας: «Σιγά το επίτευγμα, ο Αλέξανδρος ο Α’ είχε μπει στο Παρίσι».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News