Το μεσημέρι της Τετάρτης, ώρα Ευρώπης, ζήσαμε μια από τις πιο ιστορικές στιγμές της ζωής μας παρακολουθώντας την δραματική έκκληση του Προέδρου της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι  προς τα μέλη του αμερικανικού Κογκρέσου, να μην αφήσουν την χώρα του να χαθεί στα χέρια ενός αδίστακτου εισβολέα. Η πιο δυνατή ίσως στιγμή της διαδικτυακής ομιλίας του, ήταν όταν πρόβαλε ένα ολιγόλεπτο βίντεο, αντιπαραθέτοντας στιγμές  της κανονικής ζωής των ανθρώπων στην Ουκρανία λίγο πριν την επιδρομή του Πούτιν, με εικόνες φρίκης των τελευταίων ημερών από τις επιθέσεις των ρωσικών στρατευμάτων.

Είναι εύκολο να αποδοκιμάσει κάποιος τον Ζελένσκι ως «γελοίο» – το έχω ακούσει και αυτό – τσαρλατάνο, θεατρίνο και «τραγικό ινφλουένσερ» των σόσιαλ μίντια. Ευτυχώς όμως, η Ιστορία δεν γράφεται από την χολή που στάζουν οι βολεμένοι. Όταν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ,  στην Πορεία για Δουλειά και Ελευθερία, στην Ουάσιγκτον, το 1963, πήρε το μικρόφωνο και άπλωσε τα «έχω ένα όνειρο» οράματά του, δεν ήταν λίγοι οι σκουριασμένοι παράγοντες του συστήματος που απαξιωτικά χαχάνιζαν «σιγά μη πάρουμε στα σοβαρά έναν λαϊκιστή πάστορα».

Παρόλο που ο Ζελένσκι  χρησιμοποίησε στον λόγο του αποσπάσματα από το «έχω ένα όνειρο», όπως και από το «θα πολεμήσουμε σε θάλασσες και στις ακτές» του Ουίνστον Τσόρτσιλ, μόνο διαβρωμένα μυαλά μπορούν στην συγκεκριμένη συγκυρία (η χώρα του να ισοπεδώνεται, οι συμπολίτες του να διαλύονται) να μιλούν για σόου και «κακές αντιγραφές».

Εκεί που ο Πούτιν στήνεται ακίνητος, ανέκφραστος, αναίσθητος, μπροστά στην κάμερα μιας τεράστιας αίθουσας, περικυκλωμένος από συστοιχίες σημαιών, υποτακτικών και φοβισμένων αξιωματούχων, και εκτοξεύει λόγια με διαταγές, απειλές  και όρους,  ένας «γελοίος παρλαπίπας», όπως λένε τον Ζελένσκι, κάνει τους αποδέκτες των μηνυμάτων του να αισθανθούν! Να νοιώσουν!

Έχουμε ξεχάσει την δύναμη αυτής της «αντιδραστικής» λειτουργίας του ανθρώπινου όντος – πιο απλά, του φτερουγίσματος της ψυχής του. Με επικοινωνιολόγους ή μη, με θεατρική υποκριτική ή κάτι άλλο, ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι δίνει με αυτά τα όπλα την μάχη για την επιβίωση της χώρας και του λαού του. Αυτά διαθέτει – τι θέλετε; Τι περιμένετε;  Να βάλει σκούρο μπλε κοστούμι, να καθίσει στην μια μεριά ενός τραπεζιού-υποβρύχιο, να φορέσει την πιο μπότοξ όψη του και να πουλήσει στρατηγική αντίσταση και παρωχημένη εθνικοφροσύνη;

Αν κρίνετε ότι υπερβάλλω, προσθέτω ακόμα μία υπερβολή, για να μην έχετε καμία απολύτως αμφιβολία για την καταδίκη σας:  Έναν τέτοιο μπροστάρη να ‘χαμε στο Κυπριακό, στο εθνικό μας πρόβλημα! Άκοπο. Παθιασμένο. Συναισθηματικό. Χωρίς στερεότυπα, περί «δίκαιης και βιώσιμης λύσης», «αδιάλλακτης άλλης πλευράς», τη στιγμή μάλιστα που αν δούμε έστω ένα πρόσωπο από αυτήν την «άλλη πλευρά», μπορεί και να μην το ξεχωρίσουμε από το αληθινό δικό μας. Σχεδόν μισό αιώνα, δεν έχουμε κοιταχτεί καν ο ένας με τον άλλον, τον απέναντι, στην ουσία δίπλα-δίπλα, και τολμάμε ακόμα να πιπιλίζουμε την καραμέλα της βιώσιμης λύσης;

Ο Ζελένσκι, στο βίντεο που πρόβαλε στους εκπροσώπους του αμερικανικού Κογκρέσου, έδειξε πρόσωπα της καθημερινότητας στην χώρα του, πριν και μετά τον πόλεμο, και άφησε τον κόσμο όλον με ανοικτό το στόμα. Εμείς, ποια πρόσωπα μπορούμε να δείξουμε, ώστε να καταλάβει όποιος ακόμα βλέπει και ακούει, ότι θέλουμε πραγματικά να σώσουμε τον τόπο μας; Τόσο, όσο το θέλει και ο Ζελένσκι για τον δικό του;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News