Ο Μητσοτάκης θα μπορούσε μέσα στον επόμενο μήνα να κάνει δύο απλές κινήσεις. Πρώτον, να φέρει στη Βουλή έναν καινούργιο εκλογικό νόμο, με ενισχυμένο μπόνους στο πρώτο κόμμα ώστε η (μετά την απλή αναλογική) αναμέτρηση να φτιάχνει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Δεύτερον, να προκηρύξει εκλογές για τις αρχές Μαΐου. Θα έχει καθαρίσει το παιχνίδι και μέσα Ιουνίου θα ξεκινά τη δεύτερη θητεία του.

Η δικαιολογητική βάση και των δύο αυτών κινήσεων θα ήταν ενιαία. Η χώρα και ο διεθνής περίγυρος βρίσκονται σε περιδίνηση, όλα γύρω μας άλλαξαν δραματικά μέσα σ’ ένα απρόσμενο εικοσαήμερο, άρα η χώρα έχει αφενός ανάγκη από  αυξημένη κυβερνητική σταθερότητα και αφετέρου η κυβέρνησή της χρειάζεται ανανεωμένη εντολή.

Φυσικά, σύσσωμη η αντιπολίτευση θα ξελαρυγγιαζόταν, αλλά ποιος πρωθυπουργός έδωσε ποτέ σημασία στις διαμαρτυρίες των αντιπάλων του όταν άλλαζε τους εκλογικούς νόμους ή προκήρυσσε πρόωρες εκλογές; Παιχνίδι ρεαλισμού και δύναμης είναι η πολιτική, όχι φιλολογικός όμιλος όπου διαλέγονται με το «σεις» και με το «σας»…

Οι δύο αυτές αλληλοσυμπληρούμενες κινήσεις, ψυχρά κοιτάζοντάς τες, αποτελούν τον ορισμό του πολιτικού πειρασμού για έναν πρωθυπουργό. Ειδικά όταν από την αρχή της θητείας του πάει από κρίση σε κρίση και όταν μπορεί με βεβαιότητα να διαβλέψει ότι τα εξάμηνα που ακολουθούν θα είναι χειρότερα από τους μήνες που διανύουμε.

Τι, το λοιπόν, τον κρατάει και δεν τις κάνει; Διότι στο Μαξίμου διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι τέτοιοι σχεδιασμοί δεν περνούν καν από το πρωθυπουργικό μυαλό. Ο εκλογικός νόμος, λένε, δεν θα αλλάξει και οι κάλπες θα στηθούν στο τέλος της άνοιξης του 2023. Πάει να πει, μαίνεται γύρω του ο πόλεμος, αυτός έχει δύο βαριά όπλα μπροστά του, αλλά αντί να τα σηκώσει, τα αφήνει ξαπλωμένα και άπραγα στο τραπέζι. Οι Ουκρανοί μάλλον θα διαφωνούσαν.

Υποθέτω ότι ο Μητσοτάκης θεωρεί αδόκιμο και ολίγον εξευτελιστικό να αλλάξει έναν εκλογικό νόμο που ψήφισε ο ίδιος. Εντάξει, αλλά υπάρχει και το «η μισή ντροπή δική μου κι η μισή ντροπή δική σου». Δεν τα έβγαλε τσάμπα αυτά ο σοφός λαός, κάτι ήξερε για δεδομένα που αλλάζουν, για ζωές που ανατρέπονται και για κινήσεις (επί των εκλογικών νόμων) που όταν έγιναν έμοιαζαν σωστές, αλλά αργότερα αποδείχθηκαν λάθος ή λειψές.

Υποθέτω, επίσης, ότι θεωρεί ανεύθυνο να πάει σε εκλογές με την υφήλιο και την Ευρώπη σε τέτοια πολεμική αναταραχή και οικονομική κατακρήμνιση. Σύμφωνοι, το αγοράζω αυτό το επιχείρημα, πλην κάποιος πρέπει να το ταχυδρομήσει και στον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος ζητάει διαρκώς εκλογές, με τον θυμό ανθρώπου που του έσπασαν το αμάξι και του πήραν το κασετόφωνο.

Υποθέτω, τέλος, ότι ο Μητσοτάκης πιστεύει ότι και δίχως αυτές τις δύο κινήσεις, στο τέλος θα κερδίσει. Πιθανότατα έχει δίκιο, όποιος προηγείται με δέκα μονάδες, είναι νομοτελειακό να κρατήσει το τιμόνι του τόπου. Με τέτοιες εκλογικές διαφορές, κάθε άλλη εκδοχή θα φλέρταρε με την εκτροπή. Αλλά με τι κόστος για τη χώρα και την οικονομία; Αξίζει τον κόπο;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News