Ηταν ακριβώς στις 9 Μαρτίου του 1972. Διεθνές Σαλόνι Γενεύης. Τότε που εκεί γινόταν της τρελής – το λέω κομψά. Ενας «ιπτάμενος δίσκος» είχε μόλις προσγειωθεί στην κεντρική θέση της έκθεσης. Η Maserati Boomerang έμοιαζε να έχει σκάσει από ένα φουτουριστικό σύμπαν, κάτι σαν την Μπαρμπαρέλα σε τροχούς. Σε ένα και μόνο αντίτυπο, αυτό που βλέπετε στις φωτογραφίες. Εργο χειρός του μεγάλου Τζορτζέτο Τζουτζάρο. Πολλά χρόνια αργότερα, γύρω στο 2004, αν θυμάμαι καλά, τον γνώρισα από κοντά στην έδρα της εταιρείας του, την ItalDesign, στο Τορίνο, με αφορμή συνέντευξη και οδήγηση μιας άλλης Maserati.

Εκείνο το πρωινό αντίκρισα έναν πολύ ωραίο, ανοιχτό και ακομπλεξάριστο άνθρωπο. Από το ευφυές μυαλό του έχουν βγει μερικά από τα πιο σημαντικά αυτοκίνητα. Γιατί μπορεί την Boomerang λίγοι να τη θυμούνται, όμως υπάρχει μια τεράστια λίστα που όλοι ξέρουμε και τα οποία έχει σχεδιάσει ο σχεδιαστής του 20ού αιώνα – ναι, με αυτόν τον τίτλο έχει βραβευτεί. Πολλές Alfa Romeo, την Alfasud, την Alfetta GT, τη Brera, το Audi 80, τη BMW M1, την Bugatti EB 112, το Fiat Punto, τη Ferrari 250 GT, τη Lancia Delta, τη Lotus Esprit, το Renault 21, το Saab 900, το Seat Ibiza και το VW Scirocco του ’74. Ενδεικτικά όλα τα παραπάνω, ε; Ο άνθρωπος έχει σχεδιάσει, επίσης, από ρολόγια και μπάλες του μπάσκετ μέχρι ζυμαρικά. Η λίστα του Τζουτζάρο είναι μεγάλη – μην το κάψω όλο το άρθρο αραδιάζοντάς την. Mέχρι και στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Ν. Υόρκης, το γνωστό MoMA, βρίσκονται δημιουργίες του.

Στο θέμα μας, λοιπόν. Η Boomerang έκανε το μυαλό όσων την αντίκρισαν να στριφογυρίσει ελικοειδώς. Δεν έμοιαζε με τίποτα άλλο. Σχεδιασμένη με μία ευθεία γραμμή. Φαίνεται, ειδικά, αν την παρατηρήσετε από το πλάι, με ξεκάθαρα επίπεδες αναλογίες. Στεκόταν ακίνητη εκείνη τη μέρα στη Γενεύη. Συνειρμικώς ήταν σα να πήγαινε με τρακόσια χιλιόμετρα την ώρα. Μπορεί και το λεπτό.

Μέσα στο κόκπιτ μόλις είχε συμβεί μια αισθητική επανάσταση. Το τιμόνι δεν είχε «μπράτσα». Εξείχε ως μονοκόμματη προέκταση του ταμπλό προς τον οδηγό. Τα ίδια τα όργανα ελέγχου ήταν ενσωματωμένα μέσα σε αυτό. Σαν δορυφόροι του στροφόμετρου. Τα δύο καθίσματα, πολύ χαμηλά τοποθετημένα, κάτω, στο πάτωμα, ήταν μονοκόμματα και σέξι – θα μπορούσαν να ήταν ιδανικό ντεκόρ στο Στούντιο 54. Πάνω από τους επιβάτες υπήρχε ένα διάφανο κρύσταλλο. Τότε, αρχές του ’70, δεν υπήρχε ακόμη ο όρος «πανοραμική οροφή». Τώρα την ξέρει κι η κουτσή Μαρία – χωρίς παρεξήγηση στις Μαρίες. Ηταν και σ’ αυτό πρωτοποριακή η Boomerang. Μια ευήλια καμπίνα, λουσμένη στο φως.

Συχνά τέτοια concept cars (όπως είναι ο όρος για τα πρωτότυπα αυτοκίνητα που παρουσιάζονται σε εκθέσεις) είναι ακίνητες καλλονές. Χωρίς μηχανολογικά σωθικά. Είναι κάτι σαν ρούχα υψηλής, μπορεί και πανύψηλης, ραπτικής: τα βλέπεις αλλά δεν τα φοράς έξω. Η Boomerang, ωστόσο, λειτουργούσε κανονικά. Πίσω από το κόκπιτ βρισκόταν ένας οκτακύλινδρος 4,7 λίτρων απόδοσης 310 ίππων. Θεωρητικά, η τελική της ταχύτητα πλησίαζε τα 300 χλμ./ώ. Εννοείται ήταν πισωκίνητη και τη μετάδοση την αναλάμβανε ένα 5άρι κιβώτιο. Βασικά, από κάτω ήταν μία Maserati Bora, εκείνο το supercar της εποχής, το οποίο ακριβώς ένα χρόνο πριν είχε βγει κανονικά στην παραγωγή. Μάλιστα, για να τα λέμε όλα, η Bora ήταν εκείνη που έκλεισε την εποχή και τις κακές γλώσσες που κατηγορούσαν τη Maserati ότι έβγαζε γρήγορα μεν αυτοκίνητα αλλά ξεπερασμένα μηχανολογικά. Για παράδειγμα, η Bora ήταν το πρώτο μοντέλο της Maserati με ανεξάρτητη ανάρτηση και στους τέσσερις τροχούς. H Lamborghini χρησιμοποιούσε αυτή τη διάταξη ήδη από το 1964…

Στα δικά μου μάτια η Boomerang ήταν μία σουρεαλιστική Bora. Με τα εξαρτήματα της τελευταίας αλλά σε φαντασιακό κορμί. Τα μετέπειτα χρόνια, το ένα και μόνο κομμάτι που βλέπετε αρχικά πουλήθηκε σε κάποιον εύπορο συλλέκτη, μετά, γύρω στο ’90, σε έναν άλλον και στη συνέχεια έκανε επιλεγμένες, γκράντε εμφανίσεις. Οπως στο Pepple Beach της Καλιφόρνια, μετά όταν βραβεύτηκε «Best of Show», το 2012, στο Μόντε Κάρλο, ενώ η πιο πρόσφατη εμφάνισή της ήταν στο Παρίσι, το 2014. Για την ιστορία, τότε ήταν που ο γνωστός οίκος Louis Vuitton τη χρησιμοποίησε σε μια σειρά διαφημίσεών του. Μιλάμε για σταριλίκι.

Πρόκειται για ένα έργο τέχνης. Επηρέασε στιλιστικά αυτοκίνητα που ήρθαν χρόνια αργότερα, έδειξε για μια άλλη φορά τι ήταν ικανή να σχεδιάσει η μεγάλη ιταλική Σχολή και υπενθύμισε σε τι επίπεδο μπορεί να φτάσει το μυαλό ενός μεγάλου ντιζάινερ, αν αφήσει τη δημιουργικότητά του αχαλίνωτη. Ο Μεγάλος (και, παρακαλώ, το «μ» να παραμείνει κεφαλαίο) Τζουτζάρο ήταν μόλις 33 ετών όταν τη σχεδίασε. Τον Αύγουστο που μας έρχεται κλείνει τα 84 του. Τον ευχαριστούμε. Η αυτοκίνηση επιστρέφει σαν μπούμερανγκ γύρω από τις δημιουργίες του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News