Εχει πλάκα ότι αυτοί που αποκαλούσαν τους ψηφοφόρους της Κεντροδεξιάς και των όμορων χώρων νοικοκυραίους και κυρ Παντελήδες, αγανακτούν επειδή με την εισβολή στην Ουκρανία δεν φέρονται σαν κυρ Παντελήδες. Οτι δεν φοβούνται την εκδίκηση του Πούτιν επειδή η Ελλάδα έστειλε στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία. Οτι δεν τρέμουν μπροστά στις τιμές του σούπερ μάρκετ. Οτι δεν φωνάζουν στον Μητσοτάκη να δηλώσει υποταγή για να μην ανέβει η τιμή του πετρελαίου και του φυσικού αερίου.

Δεν λέω ότι δεν πρόκειται να συμβεί. Στις κρίσεις, η αρχική συνένωση των πολιτών με τον καιρό φθίνει. Στην πανδημία, τα χειροκροτήματα από τα μπαλκόνια στους υγειονομικούς του ’20 έγιναν μουρμούρες το ’21. Η υποτίμηση, όμως, των κυρ Παντελήδων ήταν ανάλογη με την υποτίμηση ενός ουκρανού κωμικού. Του Βολοντίμιρ Ζελένσκι, που αρνήθηκε να παίξει τον ρόλο που είχε γράψει στο έργο του ο Πούτιν.

Από την εποχή που ήμουν μικρός, λάτρευα τους αναπάντεχους ήρωες. Τους κοινούς ανθρώπους που «ήρθησαν στο ύψος των περιστάσεων». Τους Πίτερ Πάρκερ που γίνονται Σπάιντερμαν για να πληρώσουν το νοίκι του σπιτιού της γιαγιάς. Τους Φρόντο Μπάγκινς που μπλέκονται στην ανεύρεση του δαχτυλιδιού. Του μικρούς Ολλανδούς που βάζουν το δάχτυλο στο φράγμα για να μην καταρρεύσει. Στη λογοτεχνία και στα παραμύθια είναι πολλοί. Μπορεί επειδή στην πραγματική ζωή είναι τόσο σπάνιοι.

Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα σε κάποιον που δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά και έγινε ήρωας και σε κάποιον που μπορούσε να σώσει τη ζωή του και επέλεξε να διακινδυνεύσει. Ο Ζελένσκι ανήκει στους δεύτερους. Δύο φορές, στις 25 Φεβρουαρίου και τις 4 Μαρτίου, ο πρόεδρος του ρωσικού κοινοβουλίου Βιάτσεσλαβ Βολόντιν, σε ρόλο υποβολέα, είπε ότι ο Ζελένσκι εγκατέλειψε την Ουκρανία και τις δύο ο ουκρανός κωμικός προτίμησε τη φωνή της Ιστορίας και αρνήθηκε «να την κάνει». Μερικές φορές, οι κυρ Παντελήδες και οι κωμικοί αρνούνται τους ρόλους που έγραψαν για αυτούς διεφθαρμένοι δικτάτορες και βολεμένοι επαναστάτες. Γράφουν τη ζωή και τους ρόλους τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News