Πώς κερδίζεις πιο εύκολα την αυτοδυναμία; Όταν την απαιτείς ευθέως, θέτοντας το δίλημμα της πολιτικής αστάθειας και της ακυβερνησίας ή όταν αυτή προβάλλει ως η μόνη ρεαλιστική λύση για τη διακυβέρνηση του τόπου; Το ερώτημα ακούγεται θεωρητικό, αλλά δεν είναι. Και θα πρέπει να απασχολήσει σοβαρά τον Πρωθυπουργό εν όψει διπλών εκλογών.

Μέχρι σήμερα είναι σαφές ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει επιλέξει τον πρώτο δρόμο: θέτει ευθέως το δίλημμα της ακυβερνησίας. Ή με ψηφίζετε για να σχηματίσω αυτοδύναμη κυβέρνηση ή μπαίνουμε σε περιπέτειες αναζήτησης συμμαχιών ανάμεσα σε κόμματα που δεν μπορούν να συνεννοηθούν, άρα κινδυνεύουμε είτε με ασταθείς κυβερνήσεις είτε με διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις.

Το δίλημμα Μητσοτάκη συνδέεται άμεσα με το εκλογικό σύστημα. Οι επόμενες εκλογές θα γίνουν με την απλή αναλογική που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ, άρα ο σχηματισμός κυβέρνησης θα είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, γιατί θα απαιτεί ένα ποσοστό της τάξης του 45- 46% περίπου, είτε από ένα κόμμα, είτε από περισσότερα. Οι μεθεπόμενες εκλογές, όμως, γίνονται με σύστημα ενισχυμένης αναλογικής, πράγμα που σημαίνει ότι το πρώτο κόμμα μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση με ένα ποσοστό της τάξης του 37-38%. Ο Μητσοτάκης, λοιπόν, που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις θα είναι ο νικητής των πρώτων εκλογών, δηλώνει από τώρα ότι θα παραδώσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης και θα προκαλέσει αμέσως ξανά εκλογές για να επιτύχει τον στόχο της αυτοδυναμίας. Με βασικό επιχείρημα ότι η χώρα χρειάζεται σταθερή κυβέρνηση που δεν μπορεί να είναι άλλη παρά μια μονοκομματική κυβέρνηση της ΝΔ.

Ποιες αδυναμίες έχει αυτή η στρατηγική;

Πρώτον, αντιμετωπίζει τις εκλογές της απλής αναλογικής ως μια τυπική διαδικασία, σαν μια παρένθεση και μόνο στον δρόμο προς τον στόχο της αυτοδυναμίας για την οποία το «ραντεβού» δίνεται στις δεύτερες εκλογές, που θα γίνουν με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής. Εάν, όμως, στείλεις στους ψηφοφόρους το μήνυμα ότι η ψήφος τους μετράει ανάλογα με το εκλογικό σύστημα και ότι δεν μετράει πάντα το ίδιο, μπορεί να το βρεις μπροστά σου…

Δεύτερον, η στρατηγική της αυτοδυναμίας από την πλευρά της ΝΔ διευκολύνει εξαιρετικά τη θέση του ΚΙΝΑΛ. Ο Ανδρουλάκης έχει την άνεση να δηλώνει ότι δεν θα γίνει δεκανίκι κανενός, «αυτά τελειώσανε!» (Action 24). Η θέση του θα ήταν πιο δύσκολη, αν ήταν ξεκάθαρο ότι λόγω απλής αναλογικής θα κληθεί να συμπράξει στον σχηματισμό κυβέρνησης. Είναι άλλο να ξέρουν οι ψηφοφόροι σου ότι η ψήφος τους δεν οδηγεί στον σχηματισμό κυβέρνησης, επειδή το πρώτο κόμμα δεν σε θέλει ως κυβερνητικό εταίρο και άλλο να γνωρίζουν ότι σε θέλει αλλά εσύ προτιμάς να μην συνεργαστείς, προκαλώντας έτσι νέες εκλογές. Με άλλα κριτήρια θα αποφασίσουν τι θα ψηφίσουν στην πρώτη και με άλλα στη δεύτερη περίπτωση.

Τρίτον, ακόμη και για τον ΣΥΡΙΖΑ η στρατηγική της πάση θυσία αυτοδυναμίας της ΝΔ λειτουργεί μάλλον ευεργετικά. Ο Τσίπρας, χωρίς πειστικό κυβερνητικό πρόγραμμα, εμφανίζεται ως ο ηγέτης ενός μετώπου που μόνο στόχο έχει να εμποδίσει τον Μητσοτάκη να ξαναγίνει πρωθυπουργός. Το μέτωπο αυτό χτίζεται ως το αντίπαλο δέος απέναντι στο στοίχημα της αυτοδυναμίας της ΝΔ. Χωρίς αυτό το στοίχημα, χάνει το νόημά του και το μέτωπο!

Η αυτοδυναμία, την οποία επιδιώκει ο Μητσοτάκης, θα κριθεί κατά πάσα πιθανότητα σε δυο φάσεις. Για να έχει πιθανότητες να την κατακτήσει η ΝΔ στη δεύτερη κάλπη (με ενισχυμένη αναλογική) θα πρέπει πρώτα να ασχοληθεί σοβαρά με την πρώτη κάλπη (με απλή αναλογική). Και η σοβαρή ενασχόληση προϋποθέτει κάτι περισσότερο από το «καίω το εκλογικό σύστημα» και σας δίνω ξανά ραντεβού σε ένα μήνα… Το δίλημμα της πρώτης κάλπης – όπως και της δεύτερης – θα είναι τελικά το ίδιο: ο σχηματισμός μιας σταθερής κυβέρνησης. Και αυτή πρέπει να την εγγυάται το πρώτο κόμμα, είτε ως κυβέρνηση συνεργασίας, είτε ως αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News