Γνωρίζω έναν υπάλληλο του ΕΦΚΑ (δουλευταρά και φιλότιμο, όχι λουφαδόρο, για να είμαι ειλικρινής) ο οποίος έχει καταληφθεί από πανικό εξαιτίας του νομοσχεδίου Χατζηδάκη για τον οργανισμό του. Δεν είναι μοναδική ή ιδιάζουσα περίπτωση ο άνθρωπος. Πρόκειται για κάτι πολύ συνηθισμένο σε κλειστούς εργασιακούς χώρους, όπου οι φοβίες, οι εικασίες και οι υπερβολές στροβιλίζονται και αυτογιγαντώνονται αδιάκοπα, δημιουργώντας μια εκρηκτική εικονική πραγματικότητα στο μυαλό όσων βρίσκονται εκεί μέσα.

Ο πανικός του εδράζεται σε πολύ συγκεκριμένα στερεότυπα που διακινούνται στο εσωτερικό του ΕΦΚΑ, αλλά και κάθε αντίστοιχου κρατικού οργανισμού στον οποίον εισέρχεται μια κάποια πνοή μεταρρυθμιστικού αέρα. Ενας νεοφιλελεύθερος διάβολος του σκότους εισβάλλει ξαφνικά σαν Ούνος στην ήρεμη και φιλήσυχη κοινότητα, σπέρνοντας αναίτια αίμα, δάκρυα και φωτιά. Ο δεκάλογος του επικείμενου ολέθρου είναι καταλεπτώς καταγεγραμμένος στα κείμενα των συνδικαλιστών όταν προκήρυσσαν στάσεις εργασίας στον ΕΦΚΑ και στις αντιρρήσεις της αντιπολίτευσης όταν καταψήφιζε το νομοσχέδιο Χατζηδάκη στη Βουλή.

Πρώτον, ο νεοφιλελεύθερος υπουργός θα φέρει golden boys από τον ιδιωτικό τομέα για διευθυντές, οι οποίοι θα καλοπληρώνονται για να κάνουν κόλαση την ζωή των υπαλλήλων. (Από τους 190 διευθυντές του ΕΦΚΑ, θα έρθουν λιγότεροι από 10, απαντά ο Χατζηδάκης, και όχι σε τομείς όπου χρειάζεται παγιωμένη εμπειρία ασφάλισης, εσόδων ή συνταξιοδοτήσεων.)

Δεύτερον, πολλοί υπάλληλοι του ΕΦΚΑ θα χάσουν τη δουλειά τους, μέσα από ένα σύστημα διαρκών πιέσεων και κατάργησης διευθύνσεων. (Κανένας δεν θα φύγει, είναι άλλωστε μόνιμοι και ανέγγιχτοι δημόσιοι υπάλληλοι, απαντά ο υπουργός.)

Τρίτον, η μεγάλη ακίνητη περιουσία του ΕΦΚΑ θα ξεπουληθεί αντί πινακίου φακής, αντί να αξιοποιηθεί για τον οργανισμό και τους ασφαλισμένους. (Τα χιλιάδες ακίνητα που έχει ο ΕΦΚΑ, πολλά από αυτά φιλέτα, δεν έχουν αποδώσει τα τελευταία πενήντα χρόνια ούτε μία δραχμή-ευρώ. Αντιθέτως, η στοιχειώδης συντήρηση και φύλαξή τους επιβαρύνει κάθε χρόνο τον οργανισμό, απαντά ο Χατζηδάκης.)

Τέταρτον, φεύγουν οι συνδικαλιστές από τα πειθαρχικά όργανα, άρα οι υπάλληλοι που παραπέμπονται για παραπτώματα θα είναι έρμαια εξωτερικών προσώπων. (Επ’ αυτού δεν χρειάζεται καν να απαντήσει ο υπουργός. Οταν ο συνδικαλιστής δικάζει τον ψηφοφόρο του, τι λέτε ότι συμβαίνει;)

Ολα αυτά, στο μυαλό του γνωστού μου, συνιστούν μια εργασιακή κόλαση την οποία δεν αντέχει. Στο φαντασιακό του, ο μέχρι χθες ήρεμος και σίγουρος εργασιακός χώρος του μετατρέπεται σ’ ένα Νταχάου, σ’ ένα Αουσβιτς και κάτι χειρότερο. Οι υπουργικοί ισχυρισμοί, ότι οι αλλαγές αυτές έχουν στόχο την καλύτερη εξυπηρέτηση των ασφαλισμένων και τη γρηγορότερη απονομή των συντάξεων, δεν είναι παρά προσχήματα. Ουσιαστικός στόχος είναι η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας ασφάλισης.

Οσο κι αν προσπάθησα να του εξηγήσω ότι ο Χατζηδάκης δεν είναι κανένας μπαμπούλας και ότι κανένας δημόσιος υπάλληλος δεν γίνεται να χάσει τη δουλειά του, καθότι εξασφαλίζεται συνταγματικά, ο γνωστός μου ήταν ανένδοτος. «Δεν μπορώ εγώ να δουλέψω σε τέτοιες συνθήκες, το καταλαβαίνεις;» κατέληξε γεμάτος οργή. «Θέλω να φύγω από ’κεί μέσα, έτσι μου μας κατάντησαν». Εκεί τελείωσαν τα περιθώρια πειθούς και διαλόγου, μερικοί άνθρωποι σηκώνουν τα χέρια απέναντι στις αλλαγές των καιρών και παραδίδονται αμαχητί. Αρνούνται να αλλάξουν, να προσαρμοστούν.

«Ε, τότε, φύγε» του λέω. «Εχεις συμπληρώσει τα συντάξιμα χρόνια, κανονική σύνταξη θα πάρεις, φύγε αφού δεν αντέχεις». Και τότε ήταν που αντιμετώπισα το επόμενο ξέσπασμα. «Να φύγω; Πώς να φύγω; Από τη στιγμή που δηλώσω παραίτηση, θα κάνει τουλάχιστον έναν χρόνο να βγει η σύνταξη. Πέντε με έξι μήνες για να βγει η προσωρινή, το 50% της υπολογιζόμενης δηλαδή, και δώδεκα με δεκάξι μήνες για την κανονική. Πώς θα ζήσω εγώ έναν ολόκληρο χρόνο χωρίς εισόδημα και με τόσες υποχρεώσεις;».

Ατιμο πράγμα να μεταπηδάς μέσα σ’ ένα δέκατο του δευτερολέπτου από τη μέσα μεριά του γκισέ, στην απ’ έξω θέση. Από μέσα όλα είναι πολιτικά και ιδεολογικά και συνδικαλιστικά και, κυρίως, ύποπτα για νεοφιλελευθερισμό. Απ’ έξω τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Χρειάζεται απλώς να κάνεις υπομονή… και υπομονή… και υπομονή. Αδιαμαρτύρητα, για να μη σε υποπτευθούν για νεοφιλελεύθερο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News