Η αυτοκτονία του πατέρα, που δεν άντεξε τα σχόλια των συγχωριανών του για το ερωτικό βίντεο με τον γκέι γιο του, αποτελεί μια πραγματικότητα από την οποία θέλουμε να απέχουμε. Προτιμάμε να ανήκουμε στους προχωρημένους, να εκφράζουμε τον αποτροπιασμό μας και έτσι να ξεκαθαρίζουμε ότι ουδεμία σχέση έχουμε με τον ομοφοβικό μπάρμπα που λέει απρέπειες όταν ακούει για ομοφυλόφιλους. Αν είσαι στρέιτ, μεσοαστός, με τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου, και σου περισσεύει χρόνος και σκέψη φιλελεύθερη, έχεις ίσως ένα-δυο πράγματα να μοιραστείς για το ζήτημα. Ανάλογα με τα κέφια του ο καθένας και την όρεξή του για ευαισθητοποίηση – λες και η ευαισθησία μπορεί να επιλέγει γωνίες και ώρες που προσφέρονται για ανάλυση. 

Μέσα σε όλα, κοντεύουμε να πιστέψουμε ότι η βία της επικαιρότητας που σφίγγει το στομάχι, βολεύεται σε κατηγορίες. Οπαδική. Σεξουαλική. Κακοποίηση του παιδιού από τους γονείς. Γυναικοκτονίες. Αν δεν είσαι οπαδός, γυναίκα, παιδί διαταραγμένου ή σύζυγος δολοφόνου, δεν κινδυνεύεις, λέει η λογική που καλείται να εφησυχάσει. 

Δεν είναι όμως οι συγχωριανοί του πατέρα που αυτοκτόνησε κλεισμένοι σε γυάλα, πρόκειται για πτυχή της κοινωνίας που η τραγική συγκυρία αποκάλυψε. Αλλος πατέρας μπορεί να μην αυτοκτονούσε, άλλος μπορεί να σκότωνε. Ο περίγυρος δεν θα αλλάξει τις συνήθειές του και όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα, οι χειρότεροι, οι πιο προβληματικοί θα φουσκώνουν από μίσος. Για τους γκέι, τις γυναίκες, τους Πακιστανούς.

Οσο κι αν κουβεντιάζουμε για δικαιώματα, όσο κι αν τα Pride αποτελούν πλέον γιορτές για όλους και ενώ κάθε απόγευμα ο Μουτσινάς μπαίνει στα ελληνικά σπίτια, δεν μπορούμε να παραβλέπουμε τη δυσάρεστη αλήθεια.

Είναι απολύτως ασφαλές να βρεθεί  ένα ζευγάρι ομοφυλοφίλων με το παιδί του σε ένα ελληνικό χωριό; Στη μέση τού πουθενά; Στη μυστηριώδη κατάσταση που αποκαλούμε, τόσο αόριστα, κλειστή κοινωνία; Νομίζω δεν έχουμε την απάντηση που θα έπρεπε.

Οσο και να επιχειρηματολογούμε υπέρ των δικαιωμάτων, υπέρ της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλους και υπέρ και των παιδιών που είναι κρίμα να ζουν σε ιδρύματα, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι οι συνθήκες θα είναι σκληρές, αν το περιβάλλον δεν είναι ελεγχόμενο, το βιοτικό επίπεδο δεν είναι υψηλό και ο κοινωνικός περίγυρος πολιτισμένος. 

Δεν είμαστε οι μόνοι ανώριμοι. Και στις συντηρητικές κλειστές κοινωνίες της Ευρώπης, το αποδεκτό απέχει πολύ από το αποδεκτό στις πόλεις. Οχι, δεν θα σταματήσουμε όλοι συγχρόνως να κοιτάζουμε περίεργα το αγόρι με τη φούστα και είναι μάλλον λάθος να πιέσουμε τα πράγματα προς την κατεύθυνση που πιστεύουμε ότι πρέπει να πάνε, για να είμαστε εντάξει με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στον δικό μας μικρόκοσμο.

Στην Ελλάδα, επιβιώνει ακόμα αυτό το κατάλοιπο όπου το αρσενικό, όταν παραείναι αρσενικό και κατακτητής, ενεργητικά πάντα, επιβάλλεται στον πιο αδύναμο, τον γκέι, τον γιο εκείνου που χρωστάει. Αυτή τη νοσηρή κοσμοθεωρία της Ανατολής δεν την καταλαβαίνεις αν δεν την έχεις ριζωμένη μέσα σου, αν τα δικά σου προβλήματα δεν τη μεγεθύνουν και, όσο και να την καταγγείλουμε, θα την προλάβουν τα παιδιά που μεγαλώνουν τώρα. Το χωριό στην Κάρπαθο μας εξέπληξε γιατί βρίσκεται στο σκοτάδι; Εδώ ο Πολάκης, στο εντευκτήριο της Βουλής, φώναζε για το τσίγκινο σωβρακάκι στον πολιτικό του αντίπαλο.

Το πρόβλημα δεν περιστρέφεται μόνο γύρω από τους γκέι. Στα ίδια χωριά, το bullying του καφενείου ζει και βασιλεύει και το να εξέθεταν την κόρη κάποιου με revenge porn μπορεί να κατέληγε σε βία εφόσον τα εγκλήματα τιμής έβρισκαν παραδοσιακά τους ηθικούς αυτουργούς τους στο καφενείο ή στην επίσης κλειστή οικογένεια. Οι κλειστές κοινωνίες είναι κλειστές γιατί αρνούνται να ανοίξουν, και παιδιά γκέι, στρέιτ ή άτομα που δεν ζουν με τρόπο σύμφωνο με τη σκληρότητα του καφενείου, καλύτερα να τις εγκαταλείπουν. Τουλάχιστον τώρα, υπάρχουν επιλογές.   

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News