Μία βιογραφική ταινία την οποία καθυστέρησε πολύ η πανδημία, έναν χρόνο περίπου, δίνει πλέον οριστικό ραντεβού με το  κοινό: το φιλμ «Elvis» του Μπαζ Λούρμαν θα βγει στις αμερικανιικές αίθουσες στις 24 Ιουνίου. Αφορά τον Ελβις Πρίσλεϊ φυσικά, δηλαδή το πιο αμερικανικό προϊόν στην ιστορία της ποπ των ΗΠΑ. Για τον σκηνοθέτη του «Elvis», από μόνη της η πορεία του Πρίσλεϊ στη σόουμπιζ της πατρίδας του δίνει το πορτρέτο της ίδιας της Αμερικής.

Ως γνωστόν, βασικός υποστηρικτής του Ελβις Πρίσλεϊ στην καλλιτεχνική ζωή του υπήρξε ο λεγόμενος «συνταγματάρχης» Τομ Πάρκερ, ο άνθρωπος που ανέλαβε να μανατζάρει τον «βασιλιά» του ροκ-εν-ρολ δύο δεκαετίες και πλέον, κατά σύμπτωση τις πιο λαμπερές στην καριέρα του σταρ. Στην ταινία του Λούρμαν τον ρόλο του Πάρκερ υποδύεται ο ηθοποιός Τομ Χανκς ως αφηγητής του όλου στόρι.

Ο Τομ Χανκς δέχθηκε την πρόταση του Λούρμαν με ευχαρίστηση. Στο φιλμ σχολιάζει κάνοντας τις συστάσεις: «Μία και μόνη ματιά σε εκείνο το αδύνατο αγόρι, στην επίδραση που ασκούσε στο κοινό του, κυρίως στο γυναικείο, έφτανε για να καταλάβεις ότι αυτός θα γινόταν ο καλύτερος». Δραματοποιημένη βιογραφία, λοιπόν, με τα όλα της.

Στην ταινία της Warner Bros (σενάριο των Λούρμαν και Σαμ Μπρόμελ) πρωταγωνιστεί ο Οστιν Μπάτλερ κρατώντας τον κεντρικό ρόλο, του Πρίσλεϊ, και τον πλαισιώνουν αρκετοί άλλοι και αρκετές άλλες: οι Ολίβια ΝτεΧόνγκε (Πρισίλα Πρίσλεϊ) , Γιόλα Κουάρτεϊ, Λουκ Μπρέισι, Ντάκρε Μοντγκόμερι, Σκότι Σμιτ-ΜακΦι.

Από τα περίεργα του φιλμ «Elvis», ότι ο Χανκς άρπαξε τον κορονοϊό στα γυρίσματά του. Τελικά, όμως, καλό έκανε στο φιλμ η αναποδιά, αφού κέρδισε σε διάρκεια. Ο Χανς, ηθοποιός που φημίζεται για την εντρύφησή του στους ρόλους, είπε ότι στην περίπτωση του «Elvis» χρειάστηκε να ταξιδέψει και να ζήσει στον αμερικανικό Νότο, στο Νάσβιλ και στο Μέμφις, ώστε να καταλάβει τον ήρωα για τον οποίο μιλάει στους θεατές.

Πανκ του ’50…

Για τον (αυστραλό) σκηνοθέτη της ταινίας αλλά και φαν του Πρίσλεϊ, ο τραγουδιστής όταν πρωτοβγήκε στη σκηνή ήταν ένας ακραίος τύπος για την εποχή, πρωτοφανέρωτος κιόλας: «Αν ακούσεις τις πρώτες ηχογραφήσεις, της δεκαετίας του ’50, σου φαίνεται ότι ακούς τον πρώτο πανκ, κατά κάποιον τρόπο. Προκλητικός, όχι ευγενικός, ούτε νοσταλγικός. Οσοι τον είδαν τότε, τον θυμούνται σαν ένα σοκ της νιότης τους. Ποτέ τους δεν είχαν δει κάτι ανάλογο. Ηταν σίγουρα περίεργο θέαμα για το κοινό της εποχής του».

Ωστόσο ο Λούρμαν υπόσχεται σε όλους τους σινεφίλ (ή τους φίλους του ροκ-εν-ρολ) ότι το προϊόν της εργασίας του δεν είναι αγιογραφία ή μελό ή απομίμηση.

Η ταινία δείχνει την εξέλιξη της σταδιοδρομίας του «βασιλιά» στη σόου μπιζ, του νεαρού από το Μισισίπι τον οποίο ανέλαβε ο Πάρκερ εικοσαετή, το 1955, πηγαίνοντάς τον στα μεγάλα σαλόνια του τραγουδιού, στα στούντιο της δισκογραφικής RCA. Ετσι ήρθαν οι θυελλώδεις επιτυχίες: τα τραγούδια Jailhouse Rock, Love Me Tender, Hound Dog, κ.ά. Ετσι ήρθαν και οι παραστάσεις στα καζίνα του Λας Βέγκας, έπειτα από την ολοκλήρωση της στρατιωτικής θητείας του στη Γερμανία. Και, κάποτε, έφθασε και η ώρα του επιλόγου: ήταν σκληρός και πρόωρος, αφού το 1977 ο «βασιλιάς» ήταν μόλις 42 χρόνων.

…και υπερήρωας

Ο ηθοποιός που ανέλαβε να παίξει τον Πρίσλεϊ προέκυψε ύστερα από αυστηρή επιλογή, διαδικασία η οποία κράτησε ένα εξάμηνο! Για να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του ρόλου του, ο Μπάτλερ παρακολούθησε έναν χρόνο μαθήματα με σκοπό να τραγουδήσει όπως τραγουδούσε ο Ελβις. Μάλιστα, δική του είναι η φωνή που θα ακούσουν οι θεατές του «Elvis» στα κομμάτια του ‘50, και όχι του πραγματικού τραγουδιστή! Πολύ παράτολμο σχέδιο (εκτός αν υπήρξαν προβλήματα πνευματικών δικαιωμάτων).

Ο Μπάτλερ ομολογεί ότι τα βρήκε μπαστούνια όχι μόνο με τα τραγούδια αλλά και με το μέγεθος του Πρίσλεϊ, αφού στην αμερικανική λαϊκή κουλτούρα «έχει ταυτιστεί με υπερήρωα».

Η μαύρη πινελιά

Οπως πιστεύει ο σκηνοθέτης, στην καρδιά της ταινίας του υπάρχει η ιστορία του Πρίσλεϊ με την αφροαμερικανική κοινότητα του χωριού του, αφού πήγαινε στην εκκλησία των μαύρων με τη μάνα του: «Κεντρική στη ζωή του Ελβις ήταν η σχέση με την κουλτούρα των μαύρων. Είναι ο καμβάς στον οποίο είναι γραμμένη η ζωή του. Αν τον αφαιρέσετε, δεν υπάρχει άλλη ιστορία. Μεγάλωσε εκεί, και κατά καιρούς ήταν ο μοναδικός λευκός στα κλαμπ. Το πνευματικό ταξίδι του ήταν η γκόσπελ, και ήταν θρήσκος».

Η σωματική ερμηνεία των τραγουδιών του επί σκηνής, η αλησμόνητη κίνηση των γοφών του, ήταν το προοίμιο της σεξουαλικής επανάστασης της δεκαετίας του ’60. Και η πρόωρη ψυχοσωματική κατάρρευσή του συμβόλισε τη φενάκη του αμερικανικού ονείρου…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News