Αν με ρωτήσεις ποια θεωρώ τη σοβαρότερη αναπηρία, θα σου πω την έλλειψη ντροπής. Πώς αποσυνδέει κάποιος τα καλώδια του φρένου συνείδησης και μυαλού συγχρόνως και δεν παίρνει χαμπάρι το δράμα του; Και αν σε κάποιον, τόσο πασιφανώς ανάπηρο, παρέδωσες κάποτε το μέλλον και το βιος σου; Την εθνική οικονομία; Και αντί να χαθεί από προσώπου Γης, επανέρχεται από άλλη πόρτα εξουσίας και κομπάζει και για έξυπνος; Η σκηνή γεμίζει οργή. Για τον κομπασμό της ανηθικότητας. Αρα, την απόλυτη έλλειψη φρένου.

Ο από υπουργός-δήμαρχος Πέτρος Δούκας. Δηλαδή, ο για χρόνια και χρόνια αμειβόμενος από τον κρατικό κουμπαρά του λαού για να παρέχει υπηρεσίες. Εκ του αποτελέσματος, «εις υγείαν των κορόιδων»; Ποια θεωρείτε ότι είναι η γνώμη του για τον λαό όπως παρουσιάζεται στο βίντεο; Τι μανταμ-σουσουδισμός από κάποιον που η συγγένεια (γαμπρός) με τον μακαρίτη πολιτικό Μιλτιάδη Εβερτ τού άνοιγε πύλες; Ο Σπήλιος Λιβανός δίπλα του, χάσκων ως συμμαθητής, με την επιείκεια του συμμαθητή απέναντι στον μαλακάκο της τάξης. Μα δεν μιλάμε για τάξη, δεν μιλάμε για ανήλικους… Μιλάμε για μια καταστροφή, για ανθρώπους με επιτακτικές ανάγκες στα αποκαΐδια της περιουσίας τους, για θάνατο. «Εποποιία».

Ακόμα μία στο πάνθεον των εποποιιών. Και ο Κώστας Καραμανλής πάντα εν σιωπή. Αμειβόμενος εσαεί για να μας κρατάει μούτρα. Η εξουσία, όταν πέφτει σε άδειους, τους «στέλνει» στο υψηλότερο «τίποτα». Αλλά… Ελα που πληρώνονται από εμάς για τη διαδρομή τους όλη! Η εξουσία είναι το καλύτερο crash test. Η εξουσία και το χρήμα. Σκέφτομαι πόσα και πόσα έχουμε συσσωρεύσει. Πόσες σελίδες χωράνε στον τόμο των εποποιιών. Για θέματα που ζεματούσαν ευθύνες και έχριζαν σοβαρής αντιμετώπισης και ακραίας υπευθυνότητας. Πόσα στοίχειωσαν στη συλλογική μνήμη μας και κατέστρεψαν τη γνώμη μας για τους πολιτικούς, αδικώντας κατάφωρα τους σωστούς, τους αποτελεσματικούς.

Κι αυτό είναι το αισχρότερο που συνέβη. Τι να θυμηθώ; Εκείνη η σύσκεψη στην Πυροσβεστική, παρουσία τού τότε Πρωθυπουργού, και ενώ ήδη γνώριζαν για νεκρούς στο Μάτι… Εκείνο το «Και τι μας νοιάζει πού πάνε; Λιάζονται και μετά εξαφανίζονται» για ένα Μεταναστευτικό που έβραζε… Εκείνο το «το θέμα δεν είναι να λένε τον Πρωθυπουργό σου “μαλάκα”, αλλά το ό,τι, είναι μαλάκας» από τον Ευρωβουλευτή Αρβανίτη που δεν είναι μαλάκας… Εκείνο το «και να σου είχα δώσει τα λεφτά, θα τα είχες ξοδέψει» του πρώην Πρωθυπουργού σε γυναίκα που είχε χάσει το σύμπαν της… Η διαχρονική παρουσία του Πάνου Καμμένου μέχρι και στις μέρες μας, μεταμφιεσμένου πια σε αδύνατο εις Παρισίους…

Η προτροπή του ιδίου «Λιντσάρετε τον Πάχτα»… Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, μιλώντας σε αστυνόμο που φύλαγε τη Βουλή με μάτι που γυάλιζε: «Εσείς ποιος είστε;»… Ο Πολακισμός σε κάθε διάσταση γραψαρχιδισμού και υπεροχής του. Τι να λέω; Τι να αναμετρώ; Το θέμα δεν είναι ο ουτοπικός στόχος της απαλλαγής της κοινωνίας μας από ανθρώπους που δεν έχουν την αίσθηση της ντροπής, αλλά τα γρήγορα αντανακλαστικά εναντίον τους. Η αυτόματη διαγραφή τους από τον «χάρτη». Ο,τι δηλαδή δεν συνέβη, σε κανένα από τα πιο πάνω περιστατικά. (Εννοώ από τον αρχηγό του κόμματος. Ευτυχώς για πολλά «καθάρισε» ο λαός).

Μα ευτυχώς συνέβη στο τελευταίο. Η αντίδραση του Κυριάκου Μητσοτάκη στο δευτερόλεπτο ήταν μια ενθάρρυνση συνεννόησης μαζί μας για το τι είναι φρικτό, ανήθικο, γελοίο, επηρμένο, ανέντιμο ώστε να μην ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε. Θα ήθελα, θα ευχόμουν απελπισμένα, με αυτόν τον τρόπο να «σώνονταν» και οι εκστομίζοντες τα «τέρατα», αλλά δεν διατηρώ ελπίδα. Βλέπετε, πάντα βρίσκουν τον τρόπο να περνάνε σε άλλες πίστες, δήθεν «σωτηρίας» του λαού. Οι μη σώζοντες τον εαυτό τους.

Να σώσουμε το μυαλό μας, συμπολίτες μου, να αναθρέψουμε ανθρώπους με ήθος και αξίες… Τιτάνιο στοίχημα.                 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News