Εξέδωσε το πρώτο βιβλίο της, το περίφημο «Σπίτι των Πνευμάτων», στην ηλικία των σαράντα ετών, ενώ στη συνέχεια ακολούθησαν σχεδόν τριάντα ακόμη έργα που εκδόθηκαν σε περίπου εβδομήντα πέντε εκατομμύρια αντίτυπα και μεταφράστηκαν σε περισσότερες από σαράντα γλώσσες.

Σήμερα η Ιζαμπέλ Αλιέντε είναι 79 χρόνων και ζει ημι-απομονωμένη στο Σαν Φρανσίσκο, ενώ πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε η «Violeta» (εκδ. Ψυχογιός από τα τέλη Μαρτίου), το νέο της μυθιστόρημα, το οποίο αρχίζει κατά την περίοδο της ισπανικής γρίπης και ολοκληρώνεται στα χρόνια του κορονοϊού.  

«Η ιδέα προέκυψε όταν πέθανε η μητέρα μου, ένα χρόνο πριν από την πανδημία. Αν είχε ζήσει άλλον έναν χρόνο, θα συμπλήρωνε 100 χρόνια ζωής. Γεννήθηκε κατά τη διάρκεια μιας πανδημίας, επειδή η ισπανική γρίπη έφτασε στη Χιλή το 1920, και θα είχε πεθάνει κατά την εμφάνιση μιας μιας άλλης. Μετά τον θάνατό της πολλοί μου είπαν να γράψω την ιστορία της. Είχαμε μια εξαιρετική σχέση αλλά η ζωή της δεν υπήρξε εξίσου εξαιρετική, γιατί ήταν πάντα υποτακτική, αρχικά στον πατέρα της και μετά στον άντρα της. Δεν υπάρχει αυτοεκπλήρωση για μια γυναίκα αν δεν μπορεί να συντηρήσει τον εαυτό της. Αν εξαρτάσαι από κάποιον άλλον για να πληρώσεις τους λογαριασμούς σου, πρέπει να σκύψεις το κεφάλι. Και αυτή ήταν η μοίρα της μητέρας μου, παρόλο που ήταν μια πολύ δημιουργική γυναίκα», ανέφερε η συγγραφέας σε συνέντευξη που παραχώρησε στην ισπανική El Pais (και αναδημοσίευσε η ιταλική La Repubblica) με αφορμή της κυκλοφορίας της «Βιολέτας». 

«Οι γυναίκες σπούδασαν, βγήκαν από το σπίτι»

«Οι γυναίκες της δικής μου γενιάς κατάφεραν να βγουν από το σπίτι, πολλές πήγαν στο πανεπιστήμιο, αν και εγώ δεν το έκανα. Απλώς έψαχναν για δουλειά και έβγαζαν τα προς το ζην. Αλλά στο πλαίσιο μιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης. Οι πιο ταπεινές και σκληρά εργαζόμενες στήριζαν πάντα τις οικογένειές τους. Μιλάω για εκείνη την τάξη των κοριτσιών που ανατράφηκαν για να γίνουν σύζυγοι και μητέρες. Προσωπικά, είμαι περιτριγυρισμένη από εξαιρετικές γυναίκες. Συχνά με εμπνέουν για να αναπτύξω έναν χαρακτήρα, αλλά η πραγματικότητα ξεπερνά πάντα τη φαντασία μου, γιατί πετυχαίνουν πράγματα που δεν θα ονειρευόμουν ποτέ», συμπλήρωσε η Αλιέντε.

Ερωτηθείσα για τα κύρια θέματα των έργων της, σημείωσε ότι «παραμένουν τα ίδια: η αγάπη και ο θάνατος, η βία, η ανάγκη για δικαιοσύνη, η αφοσίωση και το θάρρος. Και ένα θέμα που με στοιχειώνει: η ατιμωρησία της εξουσίας, τόσο στους κόλπους της οικογένειας όσο και στην κοινωνία».

Για τη σχέση της με τον φεμινισμό που σημάδεψε τη ζωή της, υπενθύμισε ότι «ζούμε σε πατριαρχία. Τα ήθη, οι νόμοι, όλα δημιουργήθηκαν από άνδρες. Εμείς οι γυναίκες πρέπει να εισέλθουμε στις ρωγμές για να ακουστεί η φωνή μας. Κάθε φορά κερδίζουμε λίγο περισσότερο χώρο, αλλά δεν είναι ακόμα αρκετός. Διεξάγεται ένας πραγματικός πόλεμος κατά των γυναικών. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, οποιαδήποτε κατάκτηση δεν είναι αρκετή. Ομως οι γυναίκες κερδίζουν σιγά σιγά όλο και περισσότερο έδαφος. Και θα τα καταφέρουν, αλλά εγώ δεν θα ζήσω τόσο, ούτως ώστε να δω εκείνη την ημέρα. Ωστόσο αισθάνομαι την υπόγεια ενέργεια των νέων να ρέει. Δείτε τι έγινε στη Χιλή», είπε, αναφερθείσα στην εκλογή του 36χρονου Γκάμπριελ Μπόριτς στην προεδρία της Χιλής.

«Aισιοδοξώ πολύ για το μέλλον»

«Ποιος τον ψήφισε; Το 63% των γυναικών και τρεις στους τέσσερις νέους. Αντιλαμβάνομαι αυτήν ενέργεια, για αυτό αισιοδοξώ πολύ για το μέλλον. Δεν θα κάτσουν με τα χέρια σταυρωμένα στο έλεος αυτών των οπισθοδρομικών που κυβερνούν τον κόσμο, αυτών των γερόντων», πρόσθεσε η συγγραφέας.  

Συνεχίζοντας να μιλάει για τη Χιλή, εξήγησε ότι η πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση και η λαϊκή ετυμηγορία ανέδειξαν καταρχάς χρόνια προβλήματα της χώρας, «τις ανισότητες, τη δυσφορία, τη διαφθορά και την ατιμωρησία που προκάλεσαν την κοινωνική κρίση του 2019. Οι διαδηλωτές δεν ήξεραν ακριβώς τι ήθελαν, αλλά το πρόβλημα δεν ήταν η τιμή του εισιτηρίου του μετρό, αυτό ήταν το πρόσχημα. Το πρόβλημα ήταν οι ιδιωτικοποιήσεις, η παιδεία, οι σκανδαλωδώς χαμηλές συντάξεις, η ολική διαφθορά του συστήματος. Ζητούσαν ένα νέο σύνταγμα, δημοκρατικό, όχι άνωθεν επιβεβλημένο όπως ανέκαθεν ήταν, πόσο μάλλον αυτό που προέρχεται από μια δικτατορία. Στη συνέχεια η πανδημία έκλεισε τους πάντες μέσα και φαινόταν ότι το θέμα είχε κλείσει, αλλά την ώρα των εκλογών όλα επανήλθαν, γιατί σίγουρα δεν είχαν ξεχαστεί. Συμβαίνουν πράγματα», υπογράμμισε η Αλιέντε.

Επί του πρακτέου, «εάν ο Μπόριτς καταφέρει να κάνει τα μισά από αυτά που προτείνει, θα πρόκειται ήδη περί επιτυχίας. Ο λόγος που εκφώνησε κατά την ανάληψη των καθηκόντων του συνοψίζει τις μεγάλες φιλοδοξίες που έχω για τη Χιλή, όσον αφορά την ενσωμάτωση, την ισότητα, τις γυναίκες, τη διαφορετικότητα, τη δημοκρατία, τον σεβασμό στη φύση».

Ξένη στις ΗΠΑ, ξένη και στη Χιλή

Ωστόσο, η Ιζαμπέλ Αλιέντε όποτε επισκέπτεται, σπανίως πλέον, τη Χιλή, αισθάνεται σαν ξένη. «Η δικτατορία τη μεταμόρφωσε απόλυτα. Είναι μία άλλη χώρα. Αισθάνομαι Χιλιανή όταν μιλάω με τον κόσμο, αλλά εάν πάω εκεί, αισθάνομαι ότι είμαι ξένη, όπως αισθάνομαι και στις ΗΠΑ, όπου ζω τώρα. Νοσταλγώ τον καιρό που αισθανόμουν ότι ανήκω σε έναν τόπο. Αλλά πρόκειται για μια συναισθηματική νοσταλγία, ρομαντική και ελάχιστα ρεαλιστική», εξήγησε.