Τη Δευτέρα, σε ένα άρθρο του στα «Νέα», ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιάννης Οικονόμου τόνισε ότι δεν είμαστε χώρα Λωτοφάγων, προκειμένου να υπενθυμίσει στους αναγνώστες –και στον Νίκο Ανδρουλάκη– ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ένα κόμμα που συνδέθηκε με όχι τόσο φωτεινές όψεις της μεταπολιτευτικής ιστορίας μας. Με βάση αυτή τη θέση, είναι νόμιμο να υποθέσουμε ότι για τον κ. Οικονόμου μια φωτεινή όψη της μεταπολιτευτικής ιστορίας μας ήταν η πενταετία του Κώστα Καραμανλή.

Και καθώς όντως δεν είμαστε χώρα Λωτοφάγων, θυμόμαστε τι έγινε το 2007 – εδώ ήμασταν κι εμείς. Η ΝΔ επιχείρησε μεν να μας πείσει ότι όσα περιέγραφε με ενθουσιασμό ο κομπορρήμων και καθόλου λακωνικός (pun intended) Πέτρος Δούκας ήταν «ιστορικά αναληθή», αλλά δεν μπορεί να πείσει πολλούς. 

Ούτε καν τον Σπήλιο Λιβανό, που στο βίντεο της σύσκεψης της χαράς στη Σπάρτη, αναγνώρισε τη μεγάλη εκείνη «εποποιΐα» της παράταξης στα σκηνικά που περιέγραφε ο κ. Δούκας· αναπόλησε με έναν αναστεναγμό τον χαμένο παράδεισο με τα τριχίλιαρα να βγαίνουν από τις τσάντες για να δοθούν σε όποιον μιλούσε ελληνικά. Για το γαλάζιο πολιτικό οικοσύστημα, τα χρόνια της largesse Καραμανλή είναι το δικό τους «ΠΑΣΟΚ, ωραία χρόνια».

Δεν μπορεί να έλεγε ψέματα on camera στη σύσκεψη ο κ. Λιβανός· δεν είναι ανόητος άνθρωπος, είναι προσωπικός φίλος του Πρωθυπουργού. Στα λεγόμενα του κ. Δούκα ο αποπεμφθείς υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης αναγνώρισε μιαν αλήθεια, έστω και αν η σπαρτιάτικη ομήγυρη είχε και κάτι από την καυχησιολογία ενός ΚΨΜ και τώρα για να δικαιολογηθεί ισχυρίζεται ότι όσα είπε τα είπε με ειρωνική διάθεση (τότε γιατί παραιτήθηκε;). Η αλήθεια είναι ότι η γενναιοδωρία της κυβέρνησης Καραμανλή με τα λεφτά των ελλήνων φορολογουμένων, για να το θέσουμε διακριτικά, ήταν το κλειδί στις από πολλές απόψεις καθοριστικές εκλογές του 2007.

Και εδώ είναι το πρόβλημα με την περίπτωση του κ. Λιβανού, που κατά τη διατύπωση του Μεγάρου Μαξίμου, «θα έπρεπε να είχε αντιδράσει διαφορετικά» όταν άκουγε τους κομπασμούς του δημάρχου της Σπάρτης και νοσταλγούσε και αυτός εκείνα τα ωραία χρόνια.

Το πρόβλημα με τον κ. Λιβανό είναι ότι άθελά του έθιξε ένα ταμπού για τη ΝΔ. Αυτό δεν είναι η μνημονιακή κληρονομιά της –άλλωστε είναι παράσημο– αλλά η κληρονομιά της πενταετίας Καραμανλή. Κανείς δεν θέλει να σκέφτεται ότι οι σπατάλες εκείνων των χρόνων και με εκείνες τις μικροκομματικές πρακτικές που περιέγραψε τόσο γλαφυρά ο κ. Δούκας και αναπόλησε τόσο γλυκά ο κ. Λιβανός οδήγησαν στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό που έφερε τα μνημόνια. Πολύ περισσότερο δεν θέλει να το ακούει και να το ακούει από κάποιον από τους πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου –ο σημερινός δήμαρχος Σπάρτης ήταν επί τρία χρόνια υφυπουργός Οικονομίας και Οικονομικών, μαντέψτε ποια χρόνια.

Εδώ, εξάλλου, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται σε μια κατανόηση. Στη ΝΔ δεν θέλουν να τα συζητούν, δεν τα συζήτησαν ποτέ, σαν να μην έγιναν, ή σαν να έγιναν σε άλλη χώρα και όχι από κάποιον που κάθεται αμίλητος στα «ορεινά» της Βουλής, στον ΣΥΡΙΖΑ προτιμούν να βγουν όλοι φωτογραφία με γραβάτα από το να πουν κάτι κακό για τον Καραμανλή. Μένει το ΚΙΝΑΛ να φωνάζει ότι είναι το αδικημένο αυτής της ιστορίας – ακόμα και ο Στάθης Καλύβας αυτό που βρήκε να πει στο ντοκιμαντέρ του ήταν ότι το κακό εκείνης της περιόδου ήταν πως ο Καραμανλής υιοθέτησε τις πρακτικές που είχε εισαγάγει στον δημόσιο βίο το ΠΑΣΟΚ.  

Φαίνεται, όμως, ότι με αναπάντεχο τρόπο ήρθε η ώρα να τα συζητήσουμε. Και ιδίως η ΝΔ, το πολιτικά κυρίαρχο κόμμα της εποχής μας, πρέπει να ψάξει επιτέλους τα… κληρονομικά της με τους περίφημους κύκλους του Καραμανλή, να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να αντικρίσει με γενναιότητα, ίσως για πρώτη φορά τόσο επιτακτικά, ένα, εδώ που τα λέμε, όχι και τόσο φωτεινό της σημείο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News