Το πλήρες κείμενο του κ. Οικονόμου στα «Νέα» ήταν το ακόλουθο:

Μιας και δεν είμαστε χώρα Λωτοφάγων, γνωρίζουμε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ένα κόμμα που έρχεται από το παρελθόν, έχοντας συνδεθεί τόσο με φωτεινές όσο, κυρίως, με όχι τόσο φωτεινές όψεις της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας.

Είμαι υποχρεωμένος να ξεκινήσω από την ιστορία του ΠΑΣΟΚ, γιατί ο κ. Ανδρουλάκης, από τη στιγμή που εξελέγη στην ηγεσία του κόμματος, προσπαθεί να καλύψει το έλλειμμα πολιτικής, τόσο του χώρου του όσο και του εαυτού του, με μπόλικες δόσεις ΠΑΣΟΚικής ιστορίας. Φαίνεται να έχει θέσει ως πρώτο στόχο του τη συσπείρωση των ιστορικά ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και για αυτό ο λόγος του βρίθει εξωραϊσμένων αναφορών στο παρελθόν του κόμματός του. Ενδέχεται η τακτική του να φέρει καρπούς για τον ίδιο και το κόμμα του, παραμένει ζητούμενο όμως κατά πόσο μπορεί να βοηθήσει τον τόπο.

Ο κ. Ανδρουλάκης, ως αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος, οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι η Ελλάδα του 21ου αιώνα δεν έχει καμιά σχέση με την Ελλάδα του Ανδρέα Παπανδρέου. Αντιμετωπίζει άλλου τύπου προκλήσεις, έχει άλλες προτεραιότητες και βρίσκεται σε τελείως διαφορετικό περιβάλλον. Για αυτό και η επίκληση στο θυμικό και η αναπόληση των περασμένων «κομματικών μεγαλείων» δεν αρκούν για να καλύψουν το έλλειμμα επίκαιρης και πραγματιστικής πολιτικής τοποθέτησης.

Το έλλειμμα αυτό είναι ευδιάκριτο γιατί πέραν του αυτοαναφορικού «έχουμε προτάσεις» και της νοσταλγίας του παρελθόντος, η πολιτική του τοποθέτηση για τα μεγάλα ζητήματα του σήμερα και του αύριο εξαντλείται σε διαπιστώσεις και επιδερμικές αναλύσεις, υπό μια οπτική παρατηρητή της κατάστασης. Οι εκθέσεις ιδεών και η απερίσκεπτη αντιγραφή πολιτικών από άλλα περιβάλλοντα φανερώνουν μια αποστασιοποίηση από τη ζώσα πραγματικότητα της Ελλάδας και τις ουσιαστικές ανάγκες των πολιτών.

Πλέον αυτών, στο πλαίσιο της αριστερής στροφής, αξιοσημείωτη είναι η επιλογή της νέας ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ να πάρει αποστάσεις από τη σύμπλευση υπευθυνότητας που αναπτύχθηκε στη χώρα, παρά τις υπαρκτές διαφορές, απέναντι στην προσπάθεια εργαλειοποίησης της δικαιοσύνης, υπονόμευσης των θεσμών και τοξικότητας στον δημόσιο λόγο. Αντίθετα, η κυβέρνηση εξακολουθεί να βασίζεται και πάνω στη θετική παράδοση αυτής της συμπόρευσης υπευθυνότητας.

Σε ό,τι μας αφορά είναι ξεκάθαρο ότι στην Ελλάδα του σήμερα κανένας πολιτικός σχηματισμός δεν πρέπει να θεωρεί την εκλογική συμπεριφορά των πολιτών, ακόμη και εκείνων που ψηφίζουν με παραδοσιακά και ιδεολογικά πρότυπα, δεδομένη. Σε μια περίοδο επάλληλων διεθνών κρίσεων οι πολιτικές που παράγουν πράξεις και αποτελέσματα, οι πολιτικές που προωθούν το δημόσιο αγαθό αλλά και την ατομική προκοπή για όλους, ο πραγματισμός και η σταθερότητα είναι το μέτρο της ουσιαστικής και σύγχρονης διακυβέρνησης που χρειάζεται η πατρίδα. Αυτό είναι το κριτήριο με το οποίο θα καλέσουμε τους πολίτες να διαλέξουν σε ποια πλευρά του πολιτικού φάσματος θα σταθούν.