Στη Θεσσαλονίκη αρέσει να παινεύεται για την πρωτοπορία της στη μουσική, ακόμα και αν πρέπει να πάει μισό αιώνα πίσω. Σαββόπουλος, Παπάζογλου, Τρύπες. Γενικά η Θεσσαλονίκη αισθάνεται καλά όταν φωτίζει τις πρωτιές ή τις καινοτομίες της ακόμα και όταν αυτές έχουν ξεφτίσει. Ομως είναι και μία πόλη ποτισμένη με βυζαντινή υγρασία. Εσωστρεφής καθώς βάζει το κεφάλι μέσα στο ρούχο για να φυλαχτεί από τον Βαρδάρη. Και έχει εμμονές. Η μεγαλύτερη από αυτές είναι τα αθλητικά.

Δεδομένων των συνθηκών, αυτό είναι φυσιολογικό. Η στασιμότητα ή και η παρακμή σε άλλους τομείς καθιστούν τα αθλητικά κύριο έρεισμα για την άντληση τοπικής υπερηφάνειας. Φυσικά όχι για τους περισσότερους. Η Θεσσαλονίκη είναι μία πόλη που, τα τελευταία χρόνια, ανοίγει σαν λουλούδι της άνοιξης. Ομως ένα κομμάτι της, αυτό που προτιμά την αντίδραση από την πρόοδο, απεχθάνεται τις αλλαγές και σπεκουλάρει στη μιζέρια.

Ενας νέος άνδρας, σχεδόν παιδί, στα 19 του, μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου. Για το ποδόσφαιρο. Ηταν μαζί με δύο φίλους στην περιοχή Χαριλάου, κοντά στο γήπεδο του Αρη, όταν ομάδα ατόμων, που επέβαινε σε δύο αυτοκίνητα, τον ρώτησε τι ομάδα είναι. Προφανώς τους είπε ότι υποστηρίζει τον Αρη. Ηταν και οι τελευταίες λέξεις του. Ασφαλώς η αστυνομική έρευνα θα δώσει απαντήσεις. Προς το παρόν, όμως, όλα δείχνουν ότι έχουμε μία δολοφονία από ανθρώπους που θύμωσαν όταν το θύμα τους είπε ότι υποστηρίζει τον Αρη. Ναι, εντάξει, δεν επιτρέπεται να δείξεις προς μία κατεύθυνση αν δεν έχεις στοιχεία. Αλλά, ελάτε τώρα, όλοι ξέρουμε.

Πριν από δύο χρόνια ένας νέος από τη Βουλγαρία σκοτώθηκε όταν, σε συμπλοκή με οπαδούς του ΠΑΟΚ, χτυπήθηκε από  αυτοκίνητο. Στο εδώλιο κάθισαν οκτώ κατηγορούμενοι. Σήμερα στη φυλακή βρίσκεται ένας από αυτούς. Γίνονται και άλλα που δεν παίρνουν εθνική δημοσιότητα. Τσαμπουκάδες του δρόμου, επιθέσεις σε συνδέσμους, τοξικές ανακοινώσεις ή αναρτήσεις.

Αν μπεις σε ένα ταξί της Θεσσαλονίκης μπορείς να στοιχηματίσεις με καλές πιθανότητες ότι θα δεις εικόνισμα του Παϊσιου και θα ακούσεις αθλητικό ραδιόφωνο. Οχι πως αυτό είναι το στίγμα της πόλης, προς Θεού. Ομως ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας της σε παραπέμπει στη Νάπολη, στα χρόνια του Μαραντόνα. Είναι λες και ζουν για το ποδόσφαιρο. Ισως επειδή πιστεύουν ότι δεν έχουν κάτι άλλο. Γιατί, βλέπετε, η πόλη επένδυσε ψυχολογικά στα αθλητικά, τα προήγαγε σε έρεισμα τοπικής υπερηφάνειας και σε απάντηση στο σύνδρομο του αθηνοκεντρικού κράτους που τη διακατέχει εδώ και δεκαετίας, όχι πάντα αδίκως. Για αυτό και συχνά θα ακούσεις κατοίκους που αδιαφορούν για τα αθλητικά να σου λένε ότι αυτή η ατμόσφαιρα τους πνίγει.

Ενας νέος δολοφονήθηκε για το ποδόσφαιρο. Και από την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι που είναι ικανοί να σκοτώσουν για τον ίδιο λόγο. Ενδεχομένως να αισθάνονται ισχυροί, ανέγγιχτοι, προστατευμένοι από τον όγκο και την ορμή του «λαού». Ομως είναι αδιανόητο. Τι μπορεί να συμβαίνει στο μυαλό ενός ανθρώπου που σκοτώνει κάποιον για τη μπάλα; Τι είναι αυτό που καλλιέργησε μία δολοφονική φύση; Είναι το κλίμα που εκπέμπεται καθημερινά από τα αθλητικά ραδιόφωνα και κομμάτι του τοπικού Τύπου. Είναι η τοξικότητα στις ανακοινώσεις και τα χάδια στους οργανωμένους οπαδούς. Είναι το χνώτο του κομματιού της πόλης που ψάχνει περηφάνια στο ποδόσφαιρο. Είναι οι αλήτες που κανένας δεν τολμάει να πετάξει με τις κλωτσιές από το γήπεδο. Και μία πόλη που συχνά συνομιλεί μόνο με τον εαυτό της. Ευτυχώς το καινούργιο ανθίζει. Και δείχνει εξωστρεφές και καινοτόμο, διώχνει τη μούχλα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News