Ναι, και Led Zeppelin και Queen και Μπι Μπι Κινγκ. Ομως θεωρούσε και τον Ακη Πάνου έναν από τους μεγαλύτερους μπλουζίστες όλων των εποχών.

Από τους θρυλικούς για την ελληνική ροκ Socrates, από τα ντραμς, ξεκίνησε την πολυκύμαντη καριέρα του ο Νίκος Αντύπας. Μαζί με τον αξέχαστο κιθαρίστα Γιάννη Σπάθα και τον Αντώνη Τουρκογιώργη. Και ήταν εκείνος που έβαλε στον ρυθμό τής ροκ τους μια σφραγίδα, έναν άλλον ήχο «ελληνικότητας».

Μαζί τους ταξίδεψε, άκουσε, είδε, πλούτισε τους ορίζοντες και τον ήχο του, έμαθε από την πλέον κραταιά μουσική βιομηχανία, στα θρυλικότερα βρετανικά στούντιο που έφτασαν να γράφουν. Βάζοντας φωτιά στο φιτίλι της ελληνικής ροκ, με την τεχνογνωσία των «ειδικών» μιας βιομηχανίας που έπλαθε το σάουντρακ στη ζωή της υφηλίου.

Κάπου εκεί ήρθαν οι προτάσεις για να δείξει τη δεξιοτεχνία του στις πρωτοποριακές, για την εποχή, ενορχηστρώσεις του. Πρώτα για το άλμπουμ που σύστησε στο ευρύ κοινό την Ελευθερία Αρβανιτάκη, άρτι αφιχθείσα από τον υπέροχο μουσικό κόσμο του μεγάλου Νίκου Μαμαγκάκη. Μιλάω για το «Μένω εκτός», με τις αρμένικες και όχι μόνον μουσικές καταβολές, στις οποίες πάνω στον ευρηματικό, προσωπικό στίχο της Λίνας Νικολακοπούλου, έπλασε έναν άλλον ήχο, με σφραγίδα ελληνική, από τη μουσική μας παράδοση που είχε αφομοιώσει δημιουργικά ο Νίκος Αντύπας. «Δυνατά, δυνατά»…

Επειτα, ο τότε περιζήτητος Μανώλης Ρασούλης, ως παραγωγός, χρειάστηκε να πατήσει πόδι στη δισκογραφική εταιρεία, για να εκδοθεί καταρχάς ο ιστορικός δίσκος των αδελφών Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα, «Ζεστά ποτά». Κι έπειτα για να αναλάβει την ενορχήστρωση «ένας ντράμερ», καταπώς τον αντιμετώπιζαν ακόμη, ο Νίκος Αντύπας. «Προσωπικές οπτασίες» κι ένα «Ριτάκι» να φωνάζει προς κάθε κατεύθυνση: «Γέλα, πουλί μου, γέλα».

Φέρτε μου όσο πιο περίεργα όργανα. Οσο πιο περίεργους ήχους. Ηταν το σύνθημά του. Ακόμη και από τους μπουζουκίστες, με τους οποίους συνεργάστηκε, όπως ο Χρήστος Κωνσταντίνου, όταν με τη Λίνα Νικολακοπούλου έγραφαν –με την ιδιότητα του συνθέτη πλέον εκείνος– ιστορία. «Δι’ ευχών των αγίων ημών». Κι ας την «έλεγαν μάγισσα» του πάλκου τη Χαρούλα Αλεξίου. Του πάλκου στο οποίο ποθούσε να μεταπηδήσει ο Νίκος Αντύπας, πιστός στα πρότυπά του, από την άλλη όχθη: στον Μάρκο Βαμβακάρη και, κυρίως, στον Ακη Πάνου.

Κι έπειτα και το «Εϊ τρελάθηκα», σε στίχους του «προέδρου» Λευτέρη Παπαδόπουλου, τον οποίο οι ήχοι του Νίκου Αντύπα οδήγησαν σε διαφορετικά μονοπάτια απ’ ό,τι τον είχαμε συνηθίσει μέχρι τότε.

Καθώς ο «ήχος Αντύπα» είχε αρχίσει να καθιερώνεται, ήρθε και μια «Λάβα» μουσική που σάρωσε την Ελλάδα. «Σαν ηφαίστειο που ξυπνά», σε δίσκο και σε μια ιστορική παράσταση στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Λίνα Νικολακοπούλου, Αλκηστις Πρωτοψάλτη και, στη σκηνοθεσία-χορογραφία ολκής, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου. «Ακριβό μου διθέσιο, καλό μου αμάξι, που περνάς απ’ τ’ απαίσιο ξυστά».

Ηρθαν και οι «Υδρόγειες σφαίρες» να το διπλώσουν. Αυτό το παραπέρα που ήθελε να κάνει η Λίνα Νικολακοπούλου μετά την τεράστια επιτυχία του «Ηφαιστείου», όπως μου έλεγε, αλλά δεν έπιασε όσο περίμεναν εκείνη και ο πλέον κατάλληλος για συνοδοιπόρος της στο τολμηρό, Νίκος Αντύπας. «Το ’χουν στο αίμα να πίνουν φωτιά οι πρώτοι ρόλοι».

Την ίδια εποχή κάπου στην Αμερική, η καλλονή της ποπ-ροκ Αλάνα Μάιλς (του θρυλικού Black Velvet) έγραφε σε ένα στούντιο το τραγούδι «Δι’ ευχών», με τον τίτλο Alibi. Και γνώριζε από κοντά τον Νίκο Αντύπα, που «είδε» πως ένα τραγούδι με τη δική του «ελληνικότητα», χάνει το στοιχείο του αυτό και γίνεται παγκόσμιο. Δουλεύοντας μαζί της.

Πάντα κοντά του είχε τον «δίδυμό» του στους Socrates, Γιάννη Σπάθα. Δεν ήταν λοιπόν τυχαίο ότι κατέγραψαν μαζί, με τραγούδια και των δύο, μια «άλλη ζωή», πάνω στα λόγια της Λίνας Νικολακοπούλου. Στο άλμπουμ «Οπωσδήποτε παράθυρο», που μας χάρισε πέρα από όλα τα άλλα και δύο συγκλονιστικές ερμηνείες της Ελένης Βιτάλη στην «Πυρόσβεση» και την «Μπλούζα». Χώρια οι εντυπωσιακές στιγμές του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα (μαζί με τη Σπείρα Σπείρα του Σταμάτη Κραουνάκη, των Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα, της Τάνιας Τσανακλίδου.

Και ακολουθεί μία ακόμη μεγάλη στιγμή (προσωπικά, αγαπημένη) που χάρισε μετά από χρόνια στη Μαρινέλλα ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ, γραμμένο «πάνω της». Διότι «Αμμος ήτανε προτού γυαλί να γίνει…». Από τη Λίνα Νικολακοπούλου, παρέα με το Νίκο Αντύπα. «Πώς να το κάνω το τραγούδι αυτό / πώς να το κάνω αυτό που λένε “επιτυχία” / να πουν οι άνθρωποι “μ’ αυτό θα ονειρευτώ” / κι ας είναι με τη συννεφιά μεσοτοιχία».

Τι να πρωτοθυμηθεί κάποιος σε αυτή την πορεία, σαν «τρελό φορτηγό», με τόσους ήχους απρόσμενους. Ισως να μην ξεχάσει το άλμπουμ «Τι θα πει έτσι είναι» με τον Γιώργο Νταλάρα, σε στίχους Αρη Δαβαράκη και σε κοινή ερμηνεία του ομώνυμου τραγουδιού με την ισραηλινή Νόα. Ή τη μυστηριακή «Ρίζα του Ιεσσαί» της Ελλης Πασπαλά.

Να μην ξεχάσει, όμως, κυρίως ποιος ήταν αυτός ο μουσικός που κατάφερε, σε όσο τον αφορούσε, να μας αλλάξει τον ήχο του «ελληνικού» και να βάλει τόσους παράξενους μουσικούς ήχους στην παράξενη ζωή μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News