Την Πέμπτη μάθαμε ότι την 7η Φεβρουαρίου ο Τζο Μπάιντεν θα δεχτεί στον Λευκό Οίκο τον Ολαφ Σολτς. Και, προφανώς, το ζήτημα που θα απασχολήσει περισσότερο, εάν όχι αποκλειστικά, τους δύο ηγέτες είναι το εκρηκτικό κλίμα που επικρατεί στα σύνορα μεταξύ της Ουκρανίας και της Ρωσίας, με τον αμερικανό πρόεδρο να αναμένει μία απάντηση από τον γερμανό καγκελάριο όσον αφορά το σημείο μέχρι το οποίο είναι διατεθειμένη η Γερμανία να φτάσει στο πλαίσιο μίας σκληρής αντιπαράθεσης με τη Μόσχα.  

Είναι αλήθεια πως η γερμανίδα υπουργός Εξωτερικών, η «πράσινη» Αναλένα Μπέρμποκ, επανέλαβε και ενώπιον των μελών της Μπούντεσταγκ, πως στην περίπτωση που οι Ρώσοι επιτεθούν στην Ουκρανία, στο πλαίσιο των σκληρών κυρώσεων και αντιποίνων της Δύσης, θα στοχοποιηθεί και ο επίμαχος ρωσογερμανικός αγωγός φυσικού αερίου Nord Stream 2.  

Ωστόσο «στην πραγματικότητα, η θέση της κυβέρνησης του Βερολίνου δεν είναι τόσο ξεκάθαρη. Πιεζόμενος από δημοσιογράφους κατά τη διάρκεια συνάντησης με τον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ, ο Σολτς περιορίστηκε να διευκρινίσει ότι ο Nord Stream 2 θα μπορούσε να στοχοποιηθεί στο πλαίσιο των πιθανών κυρώσεων κατά της Μόσχας στην περίπτωση “στρατιωτικής επιχείρησης κατά της Ουκρανίας”. Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει κανένας αυτόματος μηχανισμός», επισημαίνει σε ανάλυσή του ο Ντάριο Πρεστιτζάκομο στην ειδησεογραφικό ιστότοπο Europa Today.  

Και η Κάτριν Μπένχολντ, επικεφαλής ανταποκρίτρια των New York Times στο Βερολίνο εκφράζει μία υποψία που κυκλοφορεί όχι μόνον στην Ουάσινγκτον αλλά και στο αρχηγείο του ΝΑΤΟ, όπως επίσης και σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. «Η προφανής διστακτικότητα της Γερμανίας να λάβει ισχυρά μέτρα τροφοδότησε αμφιβολίες σχετικά με την αξιοπιστία της ως συμμάχου – αντιστρέφοντας τη δυναμική των τελευταίων ετών με τις Ηνωμένες Πολιτείες – και έχει προκαλέσει ανησυχίες για το ενδεχόμενο η Μόσχα να χρησιμοποιήσει τον γερμανικό δισταγμό ως σφήνα για να διασπάσει μια κοινή ευρωπαϊκή απάντηση σε οποιαδήποτε ρωσική επιθετικότητα», αναφέρει.  

Και παραθέτει τα λόγια του Χριστιανοδημοκράτη (πρώην υπουργού της Μέρκελ) Νόρμπερτ Ρέτγκεν: «Στο εσωτερικό της ΕΕ, η Γερμανία είναι ζωτικής σημασίας για την επίτευξη της ενότητας. Στόχος του Πούτιν είναι να διχάσει τους Ευρωπαίους και στη συνέχεια να χωρίσει την Ευρώπη από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Εάν επικρατήσει η εντύπωση ότι η Γερμανία δεν είναι πλήρως αφοσιωμένη σε μια ισχυρή απάντηση του ΝΑΤΟ, (η Μόσχα) θα έχει επιτύχει να παραλύσει την Ευρώπη και να διχάσει τη Συμμαχία», ανέφερε σχετικά ο γερμανός πολιτικός.  

Ακόμη και ο Χούμπερτ Βέτσελ, σχολιαστής της Süddeutsche Zeitung, έγραψε ότι η Γερμανία κινδυνεύει να απωλέσει τη φήμη αξιόπιστου εταίρου αλλά και ότι, στο πλαίσιο της ουκρανικής κρίσης, ο Σολτς θα μπορούσε να προκαλέσει μεγαλύτερη ζημιά στη Βορειοατλαντική Συμμαχία από εκείνη που προκάλεσε ο Ντόναλντ Τραμπ.  

Η Γερμανία αντιστέκεται σθεναρά και στο ενδεχόμενο αποσύνδεσης της Ρωσίας από το διεθνές σύστημα τραπεζικών πληρωμών Swift ενώ δεν βλέπει με καλό μάτι ούτε την αποστολή οπλικών συστημάτων στην Ουκρανία, με το Βερολίνο να συνδράμει το Κίεβο στην προσπάθειά του να θωρακιστεί κατά της Μόσχας με 5.000… κράνη.  

Ο ουκρανός υπουργός Εξωτερικών Ντμίτρι Κουλέμπα έχει κατηγορήσει το Βερολίνο ότι πρακτικά «ενθαρρύνει» την ρωσική επιθετικότητα. Και η ατυχής παρέμβαση του αρχηγού του Πολεμικού Ναυτικού της Γερμανίας, αντιναυάρχου Κάι-Αχιμ Σένμπαχ, ο οποίος αναγκάστηκε να παραιτηθεί πριν από λίγες ημέρες, επειδή δήλωσε ότι ο Βλαντίμιρ Πούτιν «αξίζει τον σεβασμό μας» και πως το Κίεβο δεν πρόκειται να επανακτήσει ποτέ τη χερσόνησο της Κριμαίας, σίγουρα δεν διασκέδασε τους φόβους του Κιέβου.  

Σε κείμενό του για την χαμένη μάχη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ο γερμανός Βόλφγκανγκ Μινχάου, διευθυντής του Eurointelligence, έγραψε πως το έγκλημα του γερμανού αντιναύαρχου ήταν ότι «είπε αυτό που όλοι σκέφτονται στο SPD» ενώ αναγκάστηκε να παραιτηθεί επειδή «αποκάλυψε στον κόσμο ότι ο φυσικός σύμμαχος της Γερμανίας είναι η Ρωσία».  

Αποτελεί γεγονός πως μετά τις συνομιλίες με την Αναλένα Μπέρμποκ στο Βερολίνο, ο αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Αντονι Μπλίνκεν, δήλωσε ότι δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία για τη θέληση της Γερμανίας να εναντιωθεί στον Πούτιν, εάν χρειαστεί. Ωστόσο «έχει σημασία το ότι οι ΗΠΑ χρειάζεται να επιβεβαιώσουν δημόσια την εμπιστοσύνη τους στη Γερμανία. Συνήθως θεωρούνταν δεδομένη», επισήμανε η από την πλευρά της η Γιάνα Πούλιεριν, του European Council on Foreign Relations.  

Η Κάτριν Μπένχολντ των NYT αναγνωρίζει πως η Γερμανία δεν ήταν πάντα τόσο ευμενώς διακείμενη απέναντι στη Μόσχα, υπενθυμίζοντας πως το 2014, μετά την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία, ήταν η Ανγκελα Μέρκελ εκείνη που άσκησε πιέσεις για την επιβολή κυρώσεων.  

Προσθέτει, όμως, πως μετά την αποχώρησή της από την καγκελαρία και την πολιτική, συγκροτήθηκε «μία κυβέρνηση διχασμένη» όσον αφορά την αντιμετώπιση της Ρωσίας. Οι σοσιαλδημοκράτες του SPD, από την περίφημη Ostpolitik του Βίλι Μπραντ έως την προσωπική φιλία του πρώην καγκελαρίου Γκέρχαρντ Σρέντερ με τον Βλαντίμιρ Πούτιν, τάσσονταν ανέκαθεν υπέρ της συνδιαλλαγής.  

Επίσης η στάση της Γερμανίας απέναντι στη Μόσχα εδράζεται σε μεγάλο βαθμό στην Ιστορία. «Γιατί βλέπουμε διαφορετικά τη Ρωσία από τους Αμερικανούς; Λόγω της Ιστορίας. Η Γερμανία και η Ρωσία  συνδέονται εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η πιο μεγάλη τσαρίνα της Ρωσίας ήταν η Μεγάλη Αικατερίνη, μία Γερμανίδα, η οποία, μεταξύ άλλων ενέταξε την Κριμαία στην επικράτεια της Ρωσίας. Εχουμε επιτεθεί στη Ρωσία δύο φορές και η δεύτερη φορά ήταν ένας γενοκτονικός πόλεμος. Σκοτώθηκαν 27 εκατομμύρια Σοβιετικοί, 15 εκατομμύρια των οποίων ήταν Ρώσοι», υπενθύμισε ο Ματίας Πλάτσεκ, πρώην πρόεδρος του SPD και νυν πρόεδρος του Deutsch-Russische Forum.  

Στα ιστορικά θεμέλια της ρωσογερμανικής σχέσης έθιξε και ο Εντουαρντ Λους των Financial Times, υπογραμμίζοντας πως η διάσημη ρήση του Ρόμπερτ Κέιγκαν περί των Αμερικανών που προέρχονται από τον φιλοπόλεμο Αρη και των Ευρωπαίων που προέρχονται από την φιλειρηνική Αφροδίτη, σήμερα δεν ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα. Τουλάχιστον όσον αφορά τη Γαλλία, τη Βρετανία, την Πολωνία και τα κράτη της Βαλτικής, χώρες που ενώπιον της ρωσικής απειλής κατά της Ουκρανίας, δεν είναι λιγότερο «γεράκια» από την Αμερική.  

Η ρήση του Κέιγκαν, ωστόσο, εξακολουθεί να ισχύει για τη Γερμανία. «Με τις πιο καλές προθέσεις, η Γερμανία καθοδηγούνταν από την επιθυμία να αποφύγει την επανάληψη της Ιστορίας και να επανορθώσει για την καταστροφή της Ρωσίας. Η παρόρμηση είναι εγγενώς ηθική, το οποίο δεν σημαίνει ότι είναι και πρακτική. Δίχως πολλά αποδεικτικά στοιχεία, η Γερμανία πίστευε πως οι εμπορικοί της δεσμοί με την ΕΣΣΔ διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στον τερματισμό του Ψυχρού Πολέμου».  

Σύμφωνα με τον Εντουαρντ Λους η στάση της Γερμανίας αποτελεί μία δοκιμή υπόθεσης όσον αφορά το κατά πόσο αυτό το «μείγμα ηθικής και εμπορίου μπορεί να επιφέρει ηρεμία στην περιοχή. Ο κόσμος θα γινόταν καλύτερος εάν επρόκειτο να λειτουργήσει. Τα έως τώρα στοιχεία δείχνουν ότι η Γερμανία έχει καταστεί κρίσιμη για τη Ρωσία, ακόμα και εάν δεν το επιθυμεί».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News