Είμαι, δυστυχώς, κλειστοφοβική. Ο εντοπισμός της εξόδου έχει για μένα μεγαλύτερη αξία και σημασία από της εισόδου (αυτό έχει και μια ευεργεσία). Η ιστορία «Αττική οδός» με μαρκάρισε ως να ήμουν εκεί, καθώς δεν είναι ένας οποιοσδήποτε μεγάλος δρόμος που μας διευκολύνει, αλλά είναι η σπονδυλική στήλη της Αττικής. Είναι η διαφυγή. Χωρίς διαφυγή. Θυμάμαι την αυτόματη απάντησή μας στην ερώτηση του συνεργάτη μας –που στη συνέχεια μετρήθηκε στους εγκλωβισμένους– «Από πού λέτε να πάω;», «Μα από την Αττική Οδό, βέβαια! Δεν κλείνει ποτέ. Είναι η μόνη ασφαλής». Τα τελευταία γεγονότα μας έφεραν δραματικά κατάφατσα με έναν εγκληματικά αδέξιο «Ιδιωτικό τομέα».

Σε ποιους παραδίδουμε την τύχη της κομβικής μετακίνησής μας; Ποιο είναι το «πρόσωπο» του/της Αττική Οδός; Πού ήταν αυτοί; Οι «κάμερες» έβλεπαν ως ηδονοβλεψίες; Ολα, δυστυχώς, πρόδωσαν διαχείριση τύπου «Χέσε κι άσ’ τα». Συνειδητοποιήσαμε ότι έχει και μια ευεργεσία να μπορείς να βρίζεις τον «Μητσοτάκη», τον «Πατούλη», τον άλφα, τον βήτα. Ποιος είναι ο/η Αττική Οδός να βρίσεις; Ονόματα εταιρειών, σχημάτων, κεφαλαιακές ενώσεις, φύγε εσύ-έλα εσύ… «Γύρω γύρω καλησπέρα», τα ίδια ονόματα με άλλα ονόματα. Υπολογισμένα τα έσοδα στον πόντο! Τα δικά μου-δικά μου και τα δικά σου-δικά μου. Υπολογισμένα τα απολεσθέντα των εισπράξεων από τον κορονοϊό, αλλά μη «υπολογισμένη» η ακραία ευθύνη απέναντι στη διαφυγή μιας Πρωτεύουσας σε κατάσταση κρίσης. Ενας «κάποιος» μίλησε ως διευθύνων σύμβουλος ένα 24ωρο μετά.

Είχε περισσότερο τρόμο από όλους εμάς. Ηταν ο πιο αδέξιος του πλανήτη. Ηταν πιο φλατ από ρομπότ. Ρομποτοπιούνται και οι άνθρωποι! Και αποσύρθηκε-τον απέσυραν με μεγαλύτερη βιασύνη από χαλί της Μοιραράκη. Αυτόν είχαν επιλέξει και «εκπροσωπούσε» τη διέξοδό μας; Ακούω τους ανθρώπους που ταλαιπωρήθηκαν, φοβήθηκαν, στιγματίστηκαν, κινδύνεψαν παντοιοτρόπως… Τα σημάδια στην ψυχή μην τα υποτιμάτε… Να λένε «Θα κάνω μήνυση». Είδα και δικηγόρους έτοιμους πανέτοιμους να μοιράζουν υποσχέσεις. Καλά θα κάνουν. Αλλά –να σας μιλήσω εκ πείρας– πόσα χρόνια θα κρατήσουν οι δίκες; Πόσες αναβολές θα την πισωγυρίζουν; Πόσο κόπο θα χρειαστεί να καταβάλει ο καθένας, πόσες φορές να παραστεί, ενώ ο απέναντι θα στέλνει απλώς κάποιον από την πλειάδα δικηγόρων;

Τι ποσό θα βγάλει τελικά το δικαστήριο; Αφαιρώντας την αμοιβή του δικηγόρου, τι θα μείνει; Υποκλίνομαι σε όποιον έχει την αντοχή, επιμονή και το ιερό αίσθημα δικαίου ώστε να βγάλει πέρα έναν δικαστικό αγώνα (σε τούτη τη χώρα, που ακόμα και στα χρόνια του κορονοϊού, το δικαστικό σώμα, αντί να τα εκλάβει ως ιδανική ευκαιρία για να επιταχύνει αποφάσεις, κόλλησε χειρότερα!). Ας μη μακρηγορώ, όσα άλλωστε γράφω είναι γνωστά σε όλους. Αντίθετα με την καχυποψία και το ράπισμα αρνητικών σχολίων πολλών για την ενέργεια του Πρωθυπουργού να επιβάλει στην εταιρεία αποζημίωση 2.000 ευρώ (το πρώτο 24ωρο) για κάθε αυτοκίνητο, η δική μου άποψη είναι διαφορετική. Δικαιούμαι να την εκφράσω; Ή είναι ύποπτο και από μεριάς μου;

Σε κάθε τραγικό γεγονός, το πρώτο που ζητάμε είναι «Ενα συγγνώμη, βρε!». Αλλά μόλις λάβουμε τη συγγνώμη –πράγμα καθόλου αυτονόητο σε τούτον τον τόπο– προχωρούμε στο επόμενο ελληνικό συνήθειο «Και τι να την κάνω τη συγγνώμη, ρε; Ποιος θα με αποζημιώσει εμένα για ό,τι τράβηξα;». Είναι η πρώτη φορά που κάποιος Πρωθυπουργός έπραξε και τα δύο. Τονίζοντας, μάλιστα, ότι αυτό δεν ανακόπτει κανέναν από το να προχωρήσει τη δική του δικαστική οδό. Ούτε ξέρω –και φαντάζομαι συμβαίνει και σε σας– πόσες φορές τον μήνα νιώθω άμαχη, απελπισμένη, ακυρωμένη απέναντι σε ρομπότ που με πετάνε το ένα στο άλλο και καταλήγουν «Κάποιος θα επικοινωνήσει μαζί σας» και κανένας δεν επικοινωνεί. Μάχες δίνω, μάχες!..

Πότε με το Φυσικό Αέριο, πότε με τις τηλεφωνίες, πότε με την αεροπορική… Είναι ο  ελληνικός καπιταλισμός, ανόητη… Κάποτε ήταν ο ελληνικός κρατισμός, ανόητη… Μια χώρα μια σταλιά, μια αγορά μια σταλιά, και ‘μείς να βράζουμε στο ζουμί μας. Οσο μου έκανε φρικτή εντύπωση η αγύρτικη, αδιανόητα επιπόλαιη ΜΗ διαχείριση του/της «Αττική Οδός», άλλο τόσο μού έκανε εντύπωση η αυτόματη «διαχείριση» εκπροσώπων λαού που έστησαν στον τοίχο λέγοντας: «Και τι είναι 2.000;», «Εμείς ήμασταν στο αυτοκίνητο 5 άτομα. Αρα, αν μοιραστούμε τα 2.000, από πόσα θα πάρουμε;», «Πάει να μας εξαγοράσει με 2.000;», «Για να δίνουν με ευκολία 2.000, γιατί δεν δίνουν 4.000; Αρα, έκαναν deal με τον Μητσοτάκη για το τι ποσό τούς συμφέρει» και παραπλεύρως δικηγόροι να σιγοντάρουν «Ελάτε σε μένα» χωρίς να θίγουν όσα θίγει το δικό μου κείμενο (εξ έρμης πείρας και χωρίς να είμαι δικηγόρος).

Αν η ψήφος του λαού μάς οδήγησε από έναν πρώην Πρωθυπουργό που δεν καταδέχτηκε ποτέ τη συγγνώμη και ως απάντηση για αποζημίωση είχε δηλώσει: «Και να σου έδινα τα χρήματα, θα τα είχες ξοδέψει», σε έναν επόμενο Πρωθυπουργό, που ενήργησε όπως γράφω στο κείμενό μου, μπορώ να ελπίζω στο καλύτερο. Η ακύρωση των πάντων πού με οδηγεί;

ΥΓ. 1 Δοξάζω τον Θεό που δεν κλάψαμε ανθρώπους. Εκ τύχης και μόνο εκ τύχης. Απέναντι σε ένα ακραίο καιρικό φαινόμενο που ελάχιστοι πιστέψαμε ότι «φτάνει», από το καθημερινό «μπουμπούνισμα» για ακραία φαινόμενα που κάθε εβδομάδα μας ποτίζουν ότι φτάνουν. (Επιμένω, το ψυχικό κόστος μην το υποτιμάτε. Σε πολλούς θα πάρει χρόνια…)

ΥΓ. 2 Υποκλίνομαι στον ελληνικό στρατό. Στην αποτελεσματική παρέμβασή του. Θα αποζημιωθεί το κόστος; 

ΥΓ. 3 Υποκλίνομαι στον ελληνικό ήλιο, τον παντοκράτορα. Που κάνει αυτά που σε άλλες χώρες είναι καθημερινότητα… Ακραία καιρικά. Και γιατρεύει.  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News