«Εάν στην πρώτη πράξη ενός θεατρικού έργου υπάρχει ένα τουφέκι κρεμασμένο στον τοίχο, στη δεύτερη ή στην τρίτη πράξη θα πρέπει να πυροβολήσει. Εάν τελικά δεν χρησιμοποιηθεί, τότε δεν έπρεπε να υπάρχει εκεί κρεμασμένο ούτε στην αρχή», δίδασκε ο Αντόν Τσέχοφ. 

Τον κορυφαίο ρώσο δραματουργό και διηγηματογράφο επικαλείται σε άρθρο του ο Ενρίκο Φραντσεσκίνι της La Repubblica, υποστηρίζοντας πως η συμβουλή του προς τους νεαρούς θεατρικούς συγγραφείς συνοψίζει το δίλημμα στο οποίο βρίσκεται σήμερα ο Βλαντίμιρ Πούτιν.  

«Εάν ο ρώσος πρόεδρος τερματίσει την στρατιωτική περικύκλωση της Ουκρανίας δίχως να λάβει τίποτα συγκεκριμένο ως αντάλλαγμα, θα χάσει κύρος ενώπιον της διεθνούς κοινότητας και μεταξύ των συμπατριωτών του: αλλιώς γιατί προέβη στην ανάπτυξη εκατό χιλιάδων στρατιωτών στα σύνορα και, τώρα, ενός ισχυρού στόλου στη Μαύρη Θάλασσα και στη Μεσόγειο, δηλαδή γιατί κρέμασε στον τοίχο το τουφέκι του;», διερωτάται εύλογα ο Φραντσεσκίνι. Ωστόσο από την άλλη πλευρά, εάν εισβάλει, τελικά, στην Ουκρανία, η Μόσχα θα κληθεί να αντιμετωπίσει «τρεις κινδύνους και μία βεβαιότητα». 

Οι κίνδυνοι είναι:  το ενδεχόμενο ενίσχυσης και αναγέννησης του ΝΑΤΟ μέσω της προσχώρησης στις τάξεις του άλλων χωρών που γειτνιάζουν με τη Ρωσία, όπως η Φινλανδία και η Σουηδία, η εδραίωση των αρνητικών συναισθημάτων για τους ρωσόφωνους της Ουκρανίας στο Κίεβο, και το ενδεχόμενο μιας μακράς διαρκείας σύρραξης, δεδομένου ότι οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις είναι πολύ καλύτερα εκπαιδευμένες, εξοπλισμένες και προετοιμασμένες για μια ρωσική εισβολή σε σχέση με το 2014, χρονιά κατά την οποία ξέσπασε ο πόλεμος στο Ντονμπάς στην Ανατολική Ουκρανία και έλαβε χώρα η προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία.  

Η βεβαιότητα σχετίζεται με τις άνευ προηγουμένου κυρώσεις που πρόκειται να επιβάλει η Δύση στη Ρωσία στην περίπτωση που επιτεθεί κατά της Ουκρανίας, καταφέροντας βαρύ, αναμφίβολα, πλήγμα στην οικονομία της το οποίο, ωστόσο, φαίνεται πως η χώρα είναι τρόπον τινά σε θέση να αντιμετωπίσει, συμπεραίνουν οι Financial Times, αναλύοντας τις οικονομικές δυνατότητες και αντοχές της πατρίδας του Πούτιν. 

Η συνάντηση του Αντονι Μπλίνκεν με τον Σεργκέι Λαβρόφ την προηγούμενη Παρασκευή στη Γενεύη, τελευταίος γύρος ενός μαραθώνιου διαπραγματεύσεων μεταξύ των δύο πλευρών, ολοκληρώθηκε χωρίς τελεσίγραφα και με το ενδεχόμενο μιας ακόμη συνάντησης κορυφής των προέδρων των ΗΠΑ και της Ρωσίας να αποδεικνύει πως είναι ακόμη δυνατή η εξεύρεση μιας λύσης στο πλαίσιο της διπλωματίας, σύμφωνα, τουλάχιστον, με τους New York Times. 

«Η λύση θα ήταν ένας συμβιβασμός που θα γλίτωνε τον Πούτιν από την ταπείνωση, δίχως, ωστόσο, να διαιρεθεί εκ νέου η Ευρώπη σε σφαίρες επιρροής, όπως συνέβη στη Γιάλτα το 1945», συνοψίζει ο Φραντσεσκίνι. Αλλά η κλιμάκωση της κρίσης την οποία επιδίωξε ο ρώσος ηγέτης, καθιστά ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση την εξεύρεση μιας διεξόδου. 

Λόγω των προϋποθέσεων που έχει θέσει η Μόσχα, υπάρχουν ελάχιστα περιθώρια αισιοδοξίας. Γιατί η Δύση δεν μπορεί ούτε να απαγορεύσει ρητά στην Ουκρανία, δηλαδή σε μία δημοκρατία, να καταθέσει, εάν το επιθυμεί, κάποια στιγμή αίτημα προσχώρησης στο ΝΑΤΟ, ούτε να αποσυρθεί από την Ανατολική Ευρώπη. 

Ιδανικά ο επικεφαλής του Κρεμλίνου θα έπρεπε να αποδεχθεί και μάλιστα με ικανοποίηση το στάτους κβο, δηλαδή το γεγονός πως το Κίεβο δεν έχει υποβάλει κανένα σχετικό αίτημα και ούτε υπάρχουν πιθανότητες να το κάνει στο απώτερο μέλλον. Παραδόξως μόνον η Ρωσία και η άκρως επιθετική και απειλητική στάση της μπορεί να ωθήσει νωρίτερα την Ουκρανία στους κόλπους της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. 

Οσον αφορά τις υποσχέσεις περί μη διεύρυνσης του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά που παρείχαν η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου κατά τις διαπραγματεύσεις με την ΕΣΣΔ για την επανένωση της Γερμανίας, ήταν απλά προφορικές και σίγουρα μη δεσμευτικές, καθώς δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να καταργηθεί επ΄αόριστον η αρχή του αυτοπροσδιορισμού των κρατών. 

Ο Φραντσεσκίνι θεωρεί ότι ακριβώς αυτό είναι το βαθύτερο πρόβλημα του Πούτιν: «Ακόμη και χωρίς την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, η επιβίωση μιας δημοκρατικής φιλοδυτικής κυβέρνησης στο Κίεβο αποτελεί ένα αποσταθεροποιητικό μοντέλο, τόσο ενώπιον άλλων χωρών της πρώην σοβιετικής αυτοκρατορίας στις οποίες επικρατεί αναταραχή και για τις οποίες ο Πούτιν επιθυμεί να συνεχίσουν να τελούν υπό ρωσική επιρροή, από την Λευκορωσία έως το Καζακστάν, όσο και ενώπιον της ρωσικής κοινής γνώμης», εξηγεί ο ιταλός δημοσιογράφος. 

Οπότε, ακόμη και εάν το τουφέκι του ρώσου προέδρου είναι απλά μια μπλόφα, όσο περνούν οι μέρες αυξάνεται ο κίνδυνος να του ξεφύγει από το χέρι: «αρκεί ένα ατύχημα, ακούσιο ή επιδέξια ενορχηστρωμένο, για να μετατραπεί μια απειλή εισβολής σε ανοιχτή σύγκρουση», καταλήγει ο Φραντσεσκίνι. 

Είτε επιτεθεί είτε επιλέξει να οπισθοχωρήσει, αποτελεί γεγονός πως με τις απειλές και τις μπλόφες του ο Βλαντίμιρ Πούτιν κατάφερε αναμφίβολα να θέσει τον ίδιο του τον εαυτό σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Τουλάχιστον αυτό υποστήριξε ο Ρόμπερτ Γκέιτς, πρώην διευθυντής της CIA και πρώην υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ, επικαλούμενος μια ρήση του Ταλεϋράνδου: «Μπορείς να κάνεις τα πάντα με τις ξιφολόγχες, εκτός από το να καθίσεις επάνω τους», φέρεται να είπε κάποτε ο διαβόητος γάλλος διπλωμάτης.