Η Γροιλανδία και οι εκπληκτικές προσαρμογές της άγριας ζωής στο αρκτικό περιβάλλον, οι άνθρωποί της και η ικανότητά τους να ταξιδεύουν σε έναν εκπληκτικό αλλά και και άγριο τόπο, οι μοναδικοί δεσμοί και η άμεση αλληλεπίδραση μεταξύ ανθρώπων, ζώων και φυσικού περιβάλλοντος παρουσιάζονται εντυπωσιακά μέσα από τις σελίδες του «GREENLAND unseen», ενός εικαστικού αφιερώματος που γεννήθηκε από τη βαθιά και διαρκή έλξη την οποία ασκεί η χώρα στον Κάστερ Εγκεβανγκ.

«Χρησιμοποιώ τη φωτογραφία μου για να μεταδώσω την προσωπική μου συναρπαστική εμμονή με τη Γροιλανδία, μια από τις πιο απομακρυσμένες και άγριες περιοχές του κόσμου. Ελπίζω με αυτόν τον τρόπο να διευκολύνω την κατανόηση των σχέσεων μεταξύ ανθρώπων και ζώων εκεί. Σχέσεις που, μετά από πολλά χρόνια, εξακολουθώ να αντιλαμβάνομαι μονάχα ένα μέρος τους», λέει χαρακτηριστικά.

Ο δρ Εγκεβανγκ είναι ερευνητής στη βιολογία της Αρκτικής και διεθνώς βραβευμένος φωτογράφος. Με το ισχυρό επιστημονικό του υπόβαθρο, και τη σπάνια διορατικότητα στην πολιτιστική σημασία του κυνηγιού διαβίωσης, ο Εγκεβανγκ αποκαλύπτει μια Γροιλανδία που ελάχιστοι έχουν την ευκαιρία να δουν δια ζώσης, αποτυπωμένη στις εξαιρετικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες του.

«Αποστολή μου είναι να αναδείξω την ανάγκη για περιβαλλοντική προστασία και διαχείριση των πληθυσμών άγριων ζώων, διατηρώντας παράλληλα τις κυνηγετικές παραδόσεις της Γροιλανδίας» αναφέρει ο ίδιος και επισημαίνει τους κινδύνους που ελλοχεύουν για το τεράστιο νησί του Βορρά: «Η παρθένα άγρια φύση, ανέγγιχτη από τον άνθρωπο, κινδυνεύει σε μεγάλο βαθμό. Σε παγκόσμιο επίπεδο, οι άγριες φυσικές περιοχές μειώνονται και κατακερματίζονται, καθώς αυξάνεται η ζήτησή μας για πόρους και η αποτελεσματική εκμετάλλευσή τους. Οι τελευταίες εκτάσεις άγριας φύσης στον κόσμο βρίσκονται κυρίως στους πόλους, όπου ζουν λίγοι άνθρωποι. Στη Γροιλανδία, η φύση είναι απέραντη. Τα τοπία είναι άγρια, συναρπαστικά και μαγευτικά, ταυτόχρονα. Ο άνθρωπος εκεί αισθάνεται μικρός και ασήμαντος».

Τα πράγματα στο νησί δεν έχουν αλλάξει και πολύ από τότε που το ανακάλυψε ο «Κόκκινος» Ερικ, πριν από περίπου 1.000 χρόνια δηλαδή: «Απέραντη τούνδρα καλυμμένη με ρείκια, που αλλάζουν χρώματα ανάλογα με την εποχή, διακόπτεται από τεράστια φιόρδ και βουνά που μαλώνουν με τον παγωμένο άνεμο. Ο πάγος βρίσκεται παντού και διαμορφώνει το τοπίο με διάφορους τρόπους. Αλλοτε σχηματίζοντας μακριές λευκές γλώσσες μέσα στη θάλασσα και άλλοτε παγόβουνα μεγάλα σαν τους καθεδρικούς ναούς της Ευρώπης».

Ο ήλιος του μεσονυκτίου

Για έναν φωτογράφο το σημαντικότερο πράγμα είναι το φως, ακόμη και σε ένα κατάλευκο τοπίο. Στο συγκεκριμένο γεωγραφικό πλάτος, ωστόσο, το φως είναι σημαντικό για όλους καθώς ρυθμίζει το βιολογικό ρολόι της πλάσης. «Κατά τη διάρκεια του αρκτικού καλοκαιριού, το φως της ημέρας διαρκεί 24 ώρες. Οποιαδήποτε αίσθηση του χρόνου είναι ανακριβής και οι κιρκάδιοι ρυθμοί θολώνουν κάτω από τον ήλιο του μεσονυκτίου. Η άνοιξη και το φθινόπωρο σημαίνουν συνήθως πιο ευμετάβλητο καιρό, με καταιγίδες και σχηματισμούς νεφών» λέει ο Εγκεβανγκ.

Και τον χειμώνα; Απέραντο σκοτάδι, αλλά και… κοσμική μαγεία: «Τον χειμώνα ο ήλιος εξαφανίζεται εντελώς κάτω από τον ορίζοντα, σε ορισμένα μέρη για μήνες κάθε φορά. Αλλά ακόμη και στο βαθύ σκοτάδι του χειμώνα, οι αντανακλάσεις από το χιονισμένο έδαφος δημιουργούν εκπληκτική ποσότητα φωτός και βάφουν τον ουρανό σε ντελικάτες ροζ και γαλάζιες αποχρώσεις. Τις σκοτεινές πολικές νύχτες, το Βόρειο Σέλας χορεύει στο στερέωμα σε πρασινωπά κύματα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News