Και καβαλάνε μια Porsche ή μια Ferrari ή μια Mercedes, πατάνε το γκάζι ως το τέρμα και καρφώνονται στο απέναντι δέντρο. Στην ευθεία ή στην ελαφριά στροφή. Δίχως κάποιο παπάκι να πεταχτεί μπροστά τους, δίχως να τους κόψει κάποιο άλλο όχημα, δίχως να τους τρακάρει ένας διπλανός με το σαραβαλάκι του. Ετσι από μόνοι τους. Στα ξαφνικά και χωρίς λόγο.

Και η σύγκρουσή τους με το κράσπεδο του πεζοδρομίου που καβαλάνε, με το δέντρο που ζει εκεί επί μία εκατονταετία ή με την μπάρα που φράζει την κατωφέρεια είναι τόσο σφοδρή, που άλλος αυτόπτης νόμισε ότι πέρασε πύραυλος δίπλα του, άλλος ότι έσκασε βόμβα μπροστά του κι άλλος ότι έγινε σεισμός με επίκεντρο το διάζωμα της λεωφόρου.

Και γίνεται το αμάξι ένας τόσο αποκρουστικός σωρός από μεταλλικά θρύψαλα και αποκαΐδια, που τα βλέπεις στην τηλεόραση και παθαίνεις την πλάκα σου. Θαρρείς πως χωράνε σε ένα κουτί μετακόμισης, ολόκληρη αμαξάρα, ένα σωρουλάκι θλιβερά αποκρουστικά συντρίμμια και κάρβουνα. Τα παρατηρείς με φρίκη και αναρωτιέσαι πώς έβγαλαν τον δύστυχο οδηγό από ‘κει μέσα.

Σκέφτεσαι το ουρλιαχτό του πριν από το μπαμ και μετά κομμάτια σάρκας, κόκαλα θρυμματισμένα, αίματα πιτσιλισμένα, μυαλά χυμένα, ιστούς απανθρακωμένους. Κάπου εκεί σταματάς να φαντάζεσαι ήχους και να φτιάχνεις εικόνες, ακόμα και η φρίκη έχει τα όριά της. Και δεν ήταν καν γνωστός σου ο νεκρός, φαντάσου να ήταν δικός σου άνθρωπος.

Μετά παρελαύνουν από την οθόνη οι μαρτυρίες. Φοβερός τύπος και καλλιτέχνης ο Παντελίδης, καταπληκτικός άνθρωπος ο Mad Clip, σεμνός και αγαπητός απ’ όλους ο Μονογυιός. Κρίμα, κρίμα, κρίμα… άδικο, άδικο, άδικο… επαναλαμβάνουν όλοι τους με μια φωνή και μ’ ένα δάκρυ στην άκρη του ματιού. Δικαίως τα λένε, τσάμπα πήγαν.

Από πίσω να σου οι γνώστες των αυτοκινήτων. Εξακόσιους ίππους η Ferrari, 500 η Porsche, 400 η Mercedes. Τριακόσιες χιλιάδες κάνει η συγκεκριμένη Ferrari μεταχειρισμένη, 200.000 έκανε η Porsche, 180.000 η Mercedes. Τόσα χιλιόμετρα πιάνει το δευτερόλεπτο το ένα, τόσα το άλλο, τόσα το τρίτο, επιταχύνσεις ανεξέλεγκτες, γκάζια εκρηκτικά, στροφές θανατηφόρες, παρά τα καλά κρατήματα.

Στο τέλος της ημέρας, αρχίζουν οι συγγενείς, ξεσπώντας τον αφόρητο πόνο τους. «Δεν μπορεί να σκοτώθηκε έτσι στην ευθεία. Κάποιος θα πετάχτηκε μπροστά του, να βρεθεί. Ηταν εξαιρετικός οδηγός, ούτε λαμαρίνα δεν είχε φάει ποτέ όσα χρόνια καθόταν στο τιμόνι, τώρα δηλαδή πως έγινε; Μήπως είχε λάδια κάτω, τίποτα πέτρες; Ζητάμε ενδελεχή διερεύνηση, να μην κουκουλωθεί τίποτα». Τι να πουν κι αυτοί μέσα στην απύθμενη δυστυχία τους… Ψάχνουν, ψάχνονται.

Κι από πίσω καταφθάνουν οι εμπειρογνώμονες. Αλλόκοτες φάτσες, που διυλίζουν τον κώνωπα δίχως να είναι βέβαιο ότι καταπίνουν την κάμηλο. Κι αρχίζουν τα δικά τους. «Μήπως είχε λάδια κάτω; Με την απόσταση από το προηγούμενο φανάρι δεν δικαιολογείται τέτοια λοξοδρόμηση του οχήματος. Πότε είχε καθαρίσει ο δήμος τον δρόμο; Πότε επισκευάστηκε ο τάπητας τελευταία φορά; Γιατί δεν είχε βάλει μπάρες η περιφέρεια; Κι αν είχε μπάρες, είναι οι σωστές ή με τη σύγκρουση γίνονται μαχαίρια που σφάζουν τον οδηγό; Και πού είναι η αστυνόμευση; Και γιατί το σημείο δεν έχει κάμερες;». Δίκιο έχουν κι αυτοί σε όλα ή σε σχεδόν όλα.

Και δεν βρίσκεται ένας μπαγάσας να αρπάξει το μικρόφωνο και να φωνάξει: «Γιατί, ρε ‘σεις, αγοράζετε αγωνιστικά αμάξια; Για να τα ρίξετε στους δρόμους της Αθήνας; Να εντυπωσιάσετε ποιον; Και γιατί; Δεν ξέρετε πως αν τα πάρετε, θα το πατήσετε άγαρμπα το άτιμο το γκάζι τους; Γιατί όποιος πληρώνει 300.000 για ένα αμάξι, για να τρέξει τα πληρώνει». Δεν βρίσκεται ένας εμπειρογνώμονας-συγγενής-φίλος, να φωνάξει: «Μην τρέχετε ρε, η ζωή είναι γλυκιά για να τη σπαταλήσετε έτσι. Ποιος σας έμαθε ότι με μια γρήγορη λαμαρίνα γίνεστε πιο σπουδαίοι, πιο επιτυχημένοι; Λάθος σας το μάθανε ρεεεε. Λάθος».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News