Λένε πως ο χρόνος είναι τα πάντα και τίποτα. Μοιάζει, λέει με ένα παιδί που κλωτσάει μια μπάλα και τρέχει από πίσω της. Κι αυτός παίζει μαζί μας. Μεταμορφώνεται αστραπιαία από γενναιόδωρος σε ασφυκτικό, από χαλαρός σε αμείλικτο.

Αναρωτήθηκα πολλές φορές πώς ο χρόνος κυλάει μέσα στην αίθουσα μιας μονάδας εντατικής θεραπείας. Πόσο «εύκολα» δηλαδή οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα που χρειάζεται να περάσει ο ασθενής εκεί μέσα σπρώχνουν τους δείκτες του ρολογιού. Τι σκέψεις να περνάνε άραγε από το μυαλό του.

Κάθε φορά σκέφτομαι όλους όσοι βρίσκονται εκεί και την αγωνία που θα έχουν. Σκέφτομαι τους συγγενείς τους. Αυτές τις φορές ξεχνάς τα δικά σου προβλήματα. Παίρνεις σκληρές δόσεις αλήθειας. Ο χρόνος λένε πάλι χαρακτηριστικά είναι πανδαμάτωρ. Αλήθεια είναι. Όμως μέσα σ’ αυτό το θάλαμο πώς δαμάζεται και πώς τον νικάς;

Η μοναξιά πώς να μοιράζεται. Το βάρος πώς να μετριάζεται. Η σιωπή πώς να μετουσιώνεται σε συντροφιά και παρηγοριά. Η εικόνα του ασθενούς που είναι περιτριγυρισμένος από μηχανήματα, σωληνάκια και καλώδια που ξεπροβάλλουν από διάφορα σημεία του σώματος πώς να ξεχνιέται. Οι κρύοι τέσσερις τοίχοι του θαλάμου πώς να ζεσταίνουν και πώς να σε χωράνε. Η τραυματική μνήμη πώς να σβήνει.

Στον θάλαμο είναι ένας. Στην μάχη είναι δυο. Ο μόνος και ο χρόνος. Είναι δύσκολος ο αγώνας αλλά έχει πάντα νικητή, τον ασθενή. Νικητές όλοι όσοι βρέθηκαν σε έναν τέτοιο θάλαμο και χρειάστηκε να αναμετρηθούν με το χρόνο αλλά και με το φόβο τους, ενώ δεν είχαν χέρι να πιαστούν και μόνοι τους ακροβάτησαν στο κενό.

Η ζωή είναι περίεργη, με δυσκολίες πολλές φορές και μας δοκιμάζει. Γι’ αυτήν πάλι λένε κάτι πολύ ωραίο. Μοιάζει λέει με μια μέτρια γιορτή που άλλοτε κάθεσαι μόνος σου σε μια γωνιά και την παρακολουθείς από μακριά, άλλοτε μιλάς με την στενή σου παρέα κι άλλοτε πιάνεις κουβέντα με όσους βρίσκονται τριγύρω.

Η ζωή όμως όταν την κερδίζεις κόντρα στις πιθανότητες μοιάζει με εκείνα τα τέλεια πάρτι που χορεύεις μέχρι το πρωί με σηκωμένες τις γροθιές περιτριγυρισμένος από ανθρώπους που αγαπάς.

Γι’ αυτό είναι άξια θαυμασμού η δύναμη των ανθρώπων που πέρασαν από εκεί.

Γιατί μπορεί η ζωή να μοιάζει συνήθως με χορό, όμως τις περισσότερες φορές είναι πάλη.

---

* Με βαθιά συγκίνηση στον παππού μου, Σάββα που αμέτρητες φορές πέρασε και βγήκε από την εντατική, μαθαίνοντας μου τι θα πει να είσαι αληθινός μαχητή και να μην φοβάσαι τις ανηφόρες της ζωής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News