Η αλήθεια είναι ότι είχαμε κάμποσα χρόνια να ακούσουμε σενάρια για οικουμενικές κυβερνήσεις, για υπηρεσιακούς πρωθυπουργούς ή για σχήματα μειοψηφίας, που με την ευλογία ανομολόγητων μεγάλων συμφερόντων καταφθάνουν για να κυβερνήσουν τη χώρα. Φυσικά, η απλή αναλογική και η νομοτελειακή ακυβερνησία που σέρνει πίσω της είναι το καλύτερο χωράφι για να φυτρώσουν τέτοια αλλόκοτα δενδρύλλια, όμως η Ελλάδα είναι έτσι κι αλλιώς η κατ’ εξοχήν χώρα της ίντριγκας και των δήθεν υπόγειων πολιτικών μεθοδεύσεων.

Εσχάτως το λοιπόν, άρχισαν να εμφανίζονται σποραδικά σε άρθρα ευτελών εφημερίδων, σε ιστοσελίδες αγνώστου οικονομικής επιφάνειας και σε χαζοσυζητήσεις στα social media, σενάρια για τεχνοκράτες ή ουδέτερους πρωθυπουργούς και για κυβερνητικά σχήματα από κάτω τους, στηριγμένα σε αλλόκοτες μειοψηφικές πολιτικές συμμαχίες. Κάτι σαν «φεύγει σήμερα ο Μητσοτάκης, αναλαμβάνει κάποιος τρίτος, πάει τη χώρα σε εκλογές με απλή αναλογική και προκύπτει μια κυβέρνηση συμμαχιών που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε στις παρούσες συνθήκες».

Αν δεν ήταν τόσο γελοία, θα ήταν ύποπτα. Αν δεν ήταν τόσο εξωπραγματικά και πέραν πάσης υπαρκτής πιθανότητας, θα λέγαμε ότι μπήκαμε σε μια μηχανή του χρόνου και διακτινιστήκαμε ξαφνικά στην δεκαετία του ’50 και του ’60. Τότε που ο Μποδοσάκης, αντί για χριστουγεννιάτικο δώρο, έστελνε στους πολιτικούς αρχηγούς μετρητό μέσα σε δερμάτινες ιατρικές τσάντες, τότε που ο Κόκκας της «Ελευθερίας» συνέτρωγε με το αμερικανό πρέσβη κανονίζοντας τη σύνθεση των υπουργικών συμβουλίων ή τότε που ο Λαμπράκης έγραφε ένα άρθρο και όλοι ρωτούσαν για ποιον πολιτικό άνδρα χτύπησε τελεσίδικα η καμπάνα.

Πλην οι καιροί άλλαξαν για τη χώρα. Τώρα πια η ελληνική πολιτική συνωμοσιολογία, η διαπλοκολογία και η σεναριολογία ξέπεσαν. Περιορίζονται σε τίποτα Χαϊκάληδες που ανακοινώνουν ότι εγκαταλείπουν την ηθοποιία, διότι τα μεγάλα συμφέροντα τους πολέμησαν και τους τσάκισαν ή σε τίποτα Ράδιο Αρβύλες που καταλογίζουν στον Μητσοτάκη και τον Γεωργιάδη την υπόθεση Παναγιωτόπουλου, για να μην υπάρχουν σατιρικές εκπομπές στην ελληνική τηλεόραση. Ως εκεί καλά, το πράγμα έχει την πλάκα του.

Αλλά όταν κάποιοι, υπογείως ή και φανερά συνδεδεμένοι με την Κουμουνδούρου, παίρνουν στα σοβαρά το «Μητσοτάκη, παραιτήσου» που φωνάζει ο Τσίπρας και ονειρεύονται έναν Κυριάκο που στα καλά καθούμενα θα αδειάσει αύριο το γραφείο του και θα φύγει, τι να πει κανείς; Και ενώ διαθέτει ακλόνητη πλειοψηφία και σιγουριά για νέα νίκη, θα δώσει οικειοθελώς τη θέση του σε κάποιον τραπεζίτη ή τεχνοκράτη (για να την παραδώσει αυτός στον Τσίπρα μετά τις εκλογές με απλή αναλογική και με την συνδρομή Ανδρουλάκη). Δεν καταλήγει ψυχιατρικό το όλο ζήτημα;

Αυτές οι «πληροφορίες» που δήθεν έχουν για μεγαλοεπιχειρηματίες, που ως αόρατα κέντρα φαιάς ουσίας σχεδιάζουν αλλαγές στην πολιτική κορυφή της χώρας, πόσο μούφα μπορεί να είναι; Μάλλον τους προσκαλούν να εμφανιστούν, εξηγώντας τους τι πρέπει να κάνουν. Πού φτάσαμε λοιπόν… αυτοί που κατήγγελλαν τον Παπαδήμο ως μη νομιμοποιημένο εξωθεσμικό πρωθυπουργό, σήμερα καλούν τη βαθιά επιχειρηματική διαπλοκή να ενεργοποιηθεί, μπας και απαλλάξει τον Τσίπρα από τον Μητσοτάκη και διά της πλαγίας οδού τον ξανακάνει πρωθυπουργό. Ε ρε, πού οδηγεί τις λαϊκές αριστερές δυνάμεις η ανυπαρξία στρατηγικής…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News