Το γερμανικό χιούμορ είναι οπωσδήποτε λιγότερο δημοφιλές από το γερμανικό λουκάνικο και από το ελαφρύ κρασί του Ρήνου, όμως για ορισμένους πιθανότατα να είναι κάπως πιο ενδιαφέρον από το γερμανικό ποδόσφαιρο. Η εκδοχή του γερμανικού χιούμορ που με τον άλφα ή βήτα τρόπο συσχετίζεται με γερμανούς πολιτικούς μπορεί να σκορπά ακόμη και ρίγη στα πλήθη, όμως αν Γερμανός γράφει για Γερμανούς, τι λόγος μας πέφτει εμάς, δικό τους είναι το «καπέλο» (βαυαρικό, με φτερό ή με μούσι τράγου).

Γιατί όλα αυτά; Επειδή ένας συγγραφέας, συμπατριώτης της Μέρκελ και γνωστός σε όλη τη χώρα τους λόγω μίας τηλεοπτικής σειράς (ονόματι «Lolle») έγραψε και ένα βιβλιαράκι για την απελθούσα καγκελάριο. Δεν είναι βιογραφία ή αγιογραφία, δεν αφορά καν δημοσιογραφικές αναμνήσεις, παρασκήνιο κ.λπ. Είναι απλώς είναι μία πλακατζίδικη φανταστική ιστορία, με αστυνομική πλοκή κιόλας.

Οπως μας πληροφόρησε λοιπόν η Βαλέρια Παλούμπο της Corriere della Sera, ο Νταβίντ Ζάφιερ (David Safier) στο βιβλιαράκι του παρουσιάζει τη συνταξιούχο Μέρκελ σαν ντετέκτιβ που προσπαθεί να λύσει ένα μυστήριο με το οποίο συναπαντήθηκε όλως τυχαίως. Η Παλούμπο αναρωτήθηκε πώς θα της φαινόταν, άραγε, αν κάποιος Ιταλός έπιανε στη σατιρική πένα του (πέρα από το στόμα του) τον πρόεδρο Σέρτζο Ματαρέλα αμέσως μετά την ολοκλήρωση της θητείας του. Εκανε λοιπόν μερικές σκέψεις για την καζούρα που τρώνε οι «αλλεργικοί στο χιούμορ» πολιτικοί στα σόσιαλ μίντια, στα διάφορα σόου και αλλού, και έβγαλε το συμπέρασμα ότι εμείς οι Δυτικοί είμαστε ευτυχείς που έχουμε κεκτημένη την ελευθερία να λέμε ό,τι μας καπνίσει για την εξουσία και δεν είμαστε σαν τους Βορειοκορεάτες, τους Ρώσους (τότε και τώρα) και ένα σωρό άλλους.

Η ιστορία του Ζάφιερ τιτλοφορείται «Η μις Μέρκελ και ο φόνος στο Ούκερμαρκ», και αυτό το «μις», βέβαια, παραπέμπει στο αειθαλές αστυνομικό λαγωνικό «μις Μαρπλ» της Κρίστι, δηλαδή σε μία γερασμένη αλλά πανέξυπνη ηρωίδα, ενώ το Ούκερμαρκ είναι ο εαυτός του, τουτέστιν το βορειοανατολικό άκρο του διοικητικού τομέα του Βραδεμβούργου. Η πρώην καγκελάριος τοποθετείται, συνεπώς, στα παλιά λημέρια της, στα ανατολικά, εκεί όπου μπουσούλησε πολιτικά μέσα στις ιδιαίτατες συνθήκες του καθεστώτος στους κόλπους του οποίου μεγάλωσε, της «λαοκρατικής» DDR, πασίγνωστης για τις αλληλορουφιανιές κατ’ εντολήν της τρομερής και φοβερής μυστικής αστυνομίας «Στάζι».

Τις προηγούμενες ημέρες η γερμανική εβδομαδιαία εφημερίδα Zeit δημοσίευσε μία ιστορία του Ζάφιερ με θέμα τη Μέρκελ, που κατά κάποιον τρόπον εισάγει τον αναγνώστη στην πλοκή του βιβλίου. Το θέμα της νουβέλας είναι «η πρώτη έρευνα» της Μέρκελ μετά τη συνταξιοδότησή της. Ο συγγραφέας έγραψε ότι η ηρωίδα του «μις Μέρκελ» επέλεξε να αποσυρθεί στη «γελαστή» πόλη Φρόιντενσταντ μαζί με τον σύζυγό της Ακιμ, έναν ιδιόρρυθμο κβαντικό χημικό, και τον σωματοφύλακα Μίκε, ο ρόλος του οποίου περιορίστηκε στο ψήσιμο κέικ. Η «μις Μέρκελ» ως συνταξιούχος θέλει να κάνει ήσυχη και βουκολική ζωή, όμως πέφτει επάνω σε έναν περίεργο θάνατο, έτσι αρχίζει να σκαλίζει και να ερευνά. Ποιος ήταν ο φονιάς, λοιπόν;

Η Corriere έγραψε ότι ο Ζάφιερ είναι φανερό πως αγαπά την πρώην καγκελάριο, και ας τη βάζει να ψάχνει κάτω από το κρεβάτι δύο «υπόπτων» για τη δολοφονία, οι οποίοι την ίδια ώρα συνουσιάζονται ανέμελα ξαπλωμένοι επάνω του! Την αγαπά τη Μέρκελ ακόμη και όταν τη ρίχνει σε ένα λασπωμένο χαντάκι, ακόμη και όταν ο άντρας της παρουσιάζεται «τόσο αδέξιος και αστείος, που τελικά καταλήγει ακαταμάχητα συμπαθής». Το κλου στην ιστορία είναι οι αναφορές στα πρόσωπα του Βλαντίμιρ Πούτιν και του Σίλβιο Μπερλουσκόνι – «είναι δύο πολιτικοί που έχουν ερεθίσει τη φαντασία του Ζάφιερ». Στο έργο παίζει, φυσικά, και η ίδια η αλήστου μνήμης «λαοκρατική», η πατρίδα της Μέρκελ.

Κλείνοντας το σημείωμά της η Παλούμπο, που έγραψε ότι διάβασε το βιβλίο, έκανε την εξής παρατήρηση: «Ας είμαστε ξεκάθαροι: σε μία δημοκρατία, η συνταξιοδότηση των ηγετών αποτελεί εγγύηση, όπως και το δικαίωμα στο γέλιο».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News