Τον παρατηρώ σαν τρομαγμένο ζώο με ολοστρόγγυλα μάτια, έτσι όπως έπεσαν προβολείς στα σκοτάδια του. Τα χέρια του δεμένα με χειροπέδες. Τον πάνε, τον φέρνουν, τον σκύβουν να μπει στο αυτοκίνητο, μαθαίνει να κάθεται με τα δυο χέρια πίσω. Ασυναίσθητα με πιάνω να μελετάω τους καρπούς μου. Ο άνθρωπος αντιμέτωπος με τις συνέπειες των πράξεών του. Τι μετωπική σύγκρουση! Εκεί που έτρεχε ανέμελος, άδειος συνείδησης, νάρκισσος, κυρίαρχος…

Πλέον, υπάκουος, φοβισμένο σκυλί με ουρά ανάμεσα στα σκέλια, υποταγμένος. Τι ρεζιλίκι! Πόση χωρητικότητα στο «ρεζιλίκι» διαθέτουμε; Πάντα έχω μια αγωνία, λέω μέσα μου: «Να δεις θ΄αυτοκτονήσει. Να δεις δεν θ’ αντέξει η καρδιά του, δεν θ’ αντέξει το κεφάλι του στην πίεση, να δεις…». Τουλάχιστον μέχρι τώρα, διαψεύδομαι. Κάθε φορά δηλώνω έκ-πλη-κτη! Νιώθω δέος απέναντι στην «κατασκευή» μας. Ο άνθρωπος αντέχει τα πάντα. Αντέχει και το ρεζιλίκι. Ετσι φαίνεται.

Θυμώνω και με τον εαυτό μου. Ντρέπομαι για το ότι, στιγμιαία, λυπάμαι. Για «τόσο δα». Αυτόματα, μου κάνω ασκήσεις να συνέλθω. Ενα ντιμπέιτ οργανώνεται μέσα μου. «Δεν ντράπηκες που τον λυπήθηκες;» μου λέω, «Μα, δεν τον λυπήθηκα ακριβώς…» μου απαντάω ενοχικά. «Για σκέψου την αγωνία που τράβαγαν οι γυναίκες που τον εμπιστεύτηκαν. Πόσο στυγνός ήταν για την ικανοποίηση της αρρώστιας του. Πόσο νάρκισσος, πόσο δυνάστης, πόσο εγκληματίας…».

Σε αυτό το σημείο εισβάλλει και η ύψιστη αγωνία για όλα τα παιδιά του κόσμου. Ξεπετάγονται τα παράπλευρα δράματα του εκάστοτε δράματος. Η έλλειψη εμπιστοσύνης, η βρωμερή νόθευση του έρωτα, η κάμερα στη ζωή μας από ευεργεσία σε ύψιστη βία, τα τραύματα στις ψυχές, οι αυτοκτονίες, οι αυτοκτονίες… Ως απόλυτο αδιέξοδο του ανθρώπου! Καταγραφή σεξ ως εκδίκηση… Με πόσα να λογαριαστούν οι νέοι των ημερών μας! Πόσα κλαδιά έχει η βία. Πόσα η κακοποίηση. Πλέον φουσκώνει πανιά ο θυμός μου. Βγαίνει και από τα ρουθούνια μου. Διακλαδίζεται στα χέρια μου, στα νύχια μου…

Είμαι έξαλλη και μόνο, που τόσο δα, αστραπιαία «τόσο δα», με άγγιξε ο θύτης στο «τώρα» της κατάντιας του, χωρίς να ενώσω το συναίσθημά μου με την εγκληματική πράξη του και να πω «Καλά να πάθει». Μου αποκαλύπτω απαυδισμένη ότι από μικρό παιδί το πάθαινα αυτό, εκτός από την κρίση μου για τον Δουρή (τέρας που κακοποίησε σεξουαλικά τον γιο του, που πέθανε στα χέρια του από αιμορραγία και μετά τον έλιωσαν στη φυλακή με την είσοδό του) και μερικούς ακόμα. Ενώ γράφω το κείμενο, ακούω στην τηλεόραση «Ελεύθερος. Δεν είναι ύποπτος φυγής, ούτε διάπραξης νέων αδικημάτων».

Στέκομαι εκκρεμής για πολλή ώρα. Κενή. Μετά παρατηρώ τη διεργασία της ψυχής μου, όπως σήμερα σας την εξομολογήθηκα. (Διεργασία έστω δευτερολέπτων). Αντίστοιχα σκέφτομαι πλάσματα που έχω γνωρίσει, κριτές άγριους, λυσσασμένους, καταπάνω, αυτόματες ετυμηγορίες «Για σκότωμα!». Οσο με καθησυχάζει ο πολιτισμός της δικαιοσύνης, εκεί που παραδίδονται τα άρρωστα, τα σκοτεινά, τα κτηνώδη να αντιμετωπίσουν τον νόμο του δικαίου και της κάθαρσης, τόσο με ησυχάζει ότι διαφυλάσσω μέσα μου –χωρίς και να γνωρίζω πώς– ένα κομμάτι εαυτού που αυθόρμητα, στο κενό αέρος μιας στιγμής, έχει χώρο να οικτίρει τον άνθρωπο στην κατάντια του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News