Ο Κάρολος δεν ήταν κλασικός Πασόκος, ούτε στους καλούς ούτε στους κακούς καιρούς του Κινήματος, ούτε στην πρώιμη ούτε στην όψιμη περίοδο του. Δεν φώναζε, δεν λαΐκιζε, δεν προκαλούσε, δεν ανέβαζε τους τόνους, δεν έριχνε κορώνες. Δεν πήγαινε στα μπουζούκια, δεν είχε αυλή, δεν έκανε βαριές ιδεολογικές τοποθετήσεις, δεν πουλούσε ειδημοσύνη. Η γαλήνια έκφραση του, η ζεστασιά του χαμόγελου του και η απέχθεια του στην ανώφελη σύγκρουση, τον μετέτρεπαν σε μια φιγούρα σχεδόν εξωπραγματική για το θυελλώδες ΠΑΣΟΚ του 1974-2004. 

Ηταν προσωπικός φίλος και στενός συνεργάτης του Παπανδρέου. Ο Ανδρέας, πληθωρικός υπέρ του δέοντος από μόνος του, αρεσκόταν να περιστοιχίζεται από διασκεδαστές, από κόλακες ή φασαριόζους τύπους. Του έφτιαχναν τη μέρα και επιβεβαίωναν την ηγεμονία του. Οταν όμως ήθελε να συζητήσει στα σοβαρά για καίρια ζητήματα, με δυο τρεις μόνο καθόταν στο τραπέζι. Ανάμεσα τους ήταν και ο Κάρολος. Πιστός στον Ανδρέα μέχρις εσχάτων αλλά δίχως να εξευτελίζεται από την εκδήλωση της πίστης του, ήταν μια σταθερή και σχετικά αφανής κεντρική κολώνα του πασοκικού οικοδομήματος. 

Ηταν από τους ελάχιστους του παπανδρεϊκού περιβάλλοντος που μπορούσε να μιλά με την απέναντι πλευρά, με τη ΝΔ. Ηξεραν άλλωστε πως ό,τι του ζητούσαν να μεταφέρει, θα πήγαινε κατ’ ευθείαν στον Ανδρέα δίχως κίνδυνο διαρροών, παραμορφώσεων ή μελλοντικής αποκάλυψης και εκμετάλλευσης. Εξ ου και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κατένευσε θετικά στην τοποθέτηση του ως αναπληρωτή υπουργού Αμυνας στην οικουμενική του Ζολώτα, κάτω από τον πρώην πρωθυπουργό Τζανή Τζανετάκη. Εξ ου και ο Κώστας Καραμανλής τον πρότεινε το 2004 για Πρόεδρο Δημοκρατίας. 

Στο κραταιό ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα με τις ομάδες και τις υπο-ομάδες όπου δύσκολα σύντροφος έλεγε καλή κουβέντα για σύντροφο, δεν υπήρχε κανένας να κατηγορήσει τον Κάρολο. Εκτός ίσως από τον Πάγκαλο, που όλο μπροστά του τον έβρισκε στο υπουργείο Εξωτερικών. Τον Κάρολο τον σεβόταν και η δεξιά και η κεντρώα και η αριστερή πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ. Τον αγαπούσε και η Μαργαρίτα και η Δήμητρα, ποιος άλλος μπορούσε να το πετύχει αυτό; Στην εξωτερική πολιτική δεν ήταν σαλταδόρος ή ρηξικέλευθος, δεν κατηγορήθηκε όμως ποτέ ότι έκανε το μεγάλο λάθος. 

Ως Πρόεδρος έχαιρε μέγιστου σεβασμού. Αν και καθαρός Πασόκος, τήρησε το Σύνταγμα κατά γράμμα και κατά ουσία. Η οργή του για τη διάλυση της παρέλασης της Θεσσαλονίκης το 2011 ενσάρκωσε τα βαθύτερα αισθήματα της μέγιστης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, ακόμα κι αν αυτός είχε προσχωρήσει στον αντισυστημισμό. 

Ηπειρώτης ως το κόκκαλο, με λευκά μαλλιά σαν τις κορυφές των ορέων του, με πόδια να πατάνε γερά στην γη, με λεπτό χιούμορ και πηγαίο γέλωτα, με αντιναζιστικές και αντιδικτατορικές περγαμηνές που ποτέ δεν διαφήμισε, ο Κάρολος Παπούλιας έζησε μια γεμάτη και τιμημένη ζωή. Πρόσφερε πολλαπλώς στην πατρίδα, δεν την ζημίωσε. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News