Αυτές τις μέρες στην Αθήνα δεν είσαι σε μποτιλιάρισμα. Εχεις μπει στο φέρι και κάθεσαι στο αυτοκίνητο. Ακίνητος. Και πας ταξίδι. Δύο ή τρεις ώρες. Πες ότι πας στην Τήνο, να κάνεις τάμα.

Οδηγός και αυτοκίνητο κινείστε από τη δυναμική του ρεύματος στη λωρίδα κυκλοφορίας. Δεν πας εκεί που έχεις επιλέξει. Πηγαίνεις εκεί που σε οδηγεί το μποτιλιάρισμα. Ομως δεν είναι μποτιλιάρισμα αυτό. Είναι εμπειρία διαλογισμού. Κάτι το υπερβατικό που υψώνει εις το τετράγωνο την έννοια της αυτόνομης οδήγησης. Το αυτοκίνητό σου κινείται μόνο του. Και εσύ έχεις βγει από το σώμα σου και παρατηρείς τον εαυτό σου στο τιμόνι. Τι να σου πει η Tesla…

Οδηγείς μόνο με τα πόδια. Το ένα στο γκάζι και το άλλο στον συμπλέκτη. Και ανεβοκατεβάζεις. Μηχανικά, δεν το νιώθεις πια. Τα χέρια κάνουν άλλες δουλειές. Παίζουν με το ραδιόφωνο ή με τη μύτη σου – έλα, παραδέξου το. Ξεφυλλίζουν κάνα βιβλίο, ανοίγουν την εφημερίδα, σκαλίζουν το κινητό. Δεν βγαίνει μποτιλιάρισμα χωρίς το κινητό. Μπαίνεις social, απαντάς σε μηνύματα, κάνεις ένα skype να έχεις και παρέα. Υπέροχο για σένα. Για τον άλλον είναι σαν να τον βούτηξε ένα χέρι και να τον έχωσε στο μποτιλιάρισμα.

Ναι, βέβαια, στο μποτιλιάρισμα σκέφτεσαι. Αν το δεις ως ένα διάστημα κατά το οποίο μένεις με τον εαυτό σου και με τη μουσική που γουστάρεις, είναι μία παρένθεση διαφυγής από τη δουλειά ή το σπίτι. Στο μποτιλιάρισμα είσαι ανάμεσα σε χιλιάδες. Ομως είσαι μόνος και σε περιβάλλον με σχετική ηχομόνωση –δεν σε ακούει κανείς. Φώναξε. Βάλε τη μουσική στο τέρμα. Χτυπήσου στο κάθισμα. Το πολύ να νομίζουν ότι θέλεις να ξεπιαστείς.

Βλέπεις την πινακίδα του μπροστινού. Από Χαλκίδα. Και θυμάσαι τότε που πήγες Χαλκίδα σε μία ωραία ταβέρνα με ένα ερωτικό περιστατικό που μετά… Τέλος πάντων, στο μποτιλιάρισμα μπορείς να ταξιδέψεις. Οπου θέλεις και με όποιον θέλεις. Επίσης παρατηρείς. Κυρίως τους διπλανούς σου. Είστε σαν κάτι πιλότοι της RAF σε πολεμικές ταινίες που πετούν και κοιτάζουν ο ένας τον άλλον. Μέχρι να σας χωρίσει μια γκαζιά σε κάποιο φανάρι.

Οχι, δεν είναι χαμένες ώρες. Δεν είναι το μαρτύριο στο οποίο υποβάλλουμε ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί την πόλη. Δεν είναι ούτε ο φόρος χρόνου που πληρώνεις για να ζεις στην πρωτεύουσα. Το μποτιλιάρισμα είναι μία συνάντηση με τον εαυτό σου. Ανακαλύπτεις τα όριά σου. Και σε κάθε φανάρι θυμάσαι ότι είναι ανεξάντλητα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News