Τα Οσκαρ αργούν ακόμα, καθώς η Ακαδημία Κινηματογράφου ανακοίνωσε ότι η 94η τελετή απονομής θα γίνει την Κυριακή 27 Μαρτίου 2022 στο Dolby Theatre του Χόλιγουντ, αντί για τις 27 Φεβρουαρίου που ήταν προγραμματισμένο, και οι υποψηφιότητες θα ανακοινωθούν στις 8 Φεβρουαρίου 2022. Για να μπορεί να διαγωνιστεί μια ταινία θα πρέπει να έχει κυκλοφορήσει από την 1η Μαρτίου έως 31 Δεκεμβρίου 2021 ενώ για δεύτερη χρονιά λόγω των περιορισμών της πανδημίας θα επιτραπεί να διαγωνιστούν ταινίες που προβλήθηκαν κατευθείαν σε πλατφόρμες ροής όπως οι Netflix, HBO Max, Amazon, Disney, Apple TV, και όχι πρώτα σε κινηματογραφικές αίθουσες, όπως προβλεπόταν στο παρελθόν.

Ωστόσο καθώς η χρονιά πλησιάζει προς το τέλος της οι New York Times άδραξαν την ευκαιρία για να παρουσιάσουν τη δική τους λίστα με τους ηθοποιούς που διακρίθηκαν τη χρονιά που πέρασε, αποτυπώνοντας στην ουσία τα ονόματα που ακούγονται παντού. Πρώτη και καλύτερη φιγουράρει η Κρίστεν Στιούαρτ, η οποία υποδυόμενη την πριγκίπισσα Νταϊάνα στην ταινία «Spencer» του Χιλιανού Πάμπλο Λαρέν έχει μάλλον σίγουρη μια υποψηφιότητα για το αγαλματίδιο. Εξίσου εντυπωσιάζουν οι ερμηνείες δύο εννιάχρονων δίδυμων κοριτσιών που πρωταγωνιστούν στη νέα ταινία της Σελίν Σιαμά.

Κρίστεν Στιούαρτ, «Spencer»

Η Στιούαρτ και η Νταϊάνα δεν είναι σκοτεινές φιγούρες της σύγχρονης κουλτούρας. Οπως πολλές διασημότητες της εποχής μας, μπορούν να φαίνονται ταυτόχρονα δισδιάστατες και τρομερά μυστηριώδεις, απορροφημένες ολοκληρωτικά από την εικόνα τους. Ακριβώς για αυτό τον λόγο, όπως γράφει ο Αντονι Ολιβερ Σκοτ στους New York Times, μόνο κάποια όπως η Στιούαρτ, η οποία γνωρίζει από πρώτο χέρι για τη φήμη και τις κακές επιπτώσεις της, μπορεί να διεισδύσει στο μυστήριο της Νταϊάνα. Ωστόσο, η αλχημεία αυτής της ταινίας μπορεί να στηρίζεται σε κάτι πολύ πιο απλό: σε μια ηθοποιό, που έχει πλήρη και ατρόμητο έλεγχο στο απίστευτο  χάρισμά της.

Γουίλ Σμιθ, «King Richard»

Από τους μεγαλύτερους σταρ του κινηματογράφου, ο Γουίλ Σμιθ δεν είναι το είδος του ερμηνευτή, που μπορεί να εξαφανιστεί μέσα σε έναν ρόλο όσο κι αν προσπαθεί, γράφει ο Α.Ο. Σκοτ. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι η τεχνική του δεν είναι εντυπωσιακή: Από την προφορά και τη γλώσσα του σώματος, μέχρι την έρευνα για τον πραγματικό χαρακτήρα, είναι όλα εκεί. Αλλά δεν μετατρέπεται ακριβώς σε Ρίτσαρντ Γουίλιαμς, πατέρα των μελλοντικών πρωταθλητριών Βένους και Σερένα Γουίλιαμς. Χρησιμοποιεί τη δική ουσία -τη γοητεία του, την ορμή του, την ευφυΐα και την πονηριά του- για να μας αφήσει να δούμε πώς είναι να είσαι ο Ρίτσαρντ Γουίλιαμς, στην ταινία «King Richard» η οποία είναι ίσως η δική του οσκαρική ευκαιρία.

Ρουθ Νέγκα, «Passing»

Στο «Passing» της Ρεμπέκα Χολ, ταινία με την οποία η βραβευμένη αγγλίδα ηθοποιός κάνει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο, η σαιξπηρική Ρουθ Νέγκα (έχει ερμηνεύσει τους ρόλους και του Αμλετ και της Οφηλίας) υποδύεται την Κλερ, μια μαύρη γυναίκα με απόχρωση επιδερμίδας τέτοια, που της επιτρέπει να «περνάει» για λευκή στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 1920. Η ερμηνεία της, γράφουν οι New York Times, είναι χτισμένη σαν παζλ. Το πιο προφανές είναι το αν η Κλερ Κέντρι είναι λευκή ή μαύρη. Το μήνυμα του «Passing» (κινηματογραφική μεταφορά της ομώνυμης νουβέλας της Νέλα Λάρσεν του 1929) είναι ότι η απάντηση δεν μπορεί ποτέ να είναι απλή. Η Κλερ δεν κυκλοφορεί απλά σαν λευκή και ξανθιά, σύζυγος λευκού που μισεί τους μαύρους και δεν γνωρίζει καν ότι η γυναίκα του είναι στην πραγματικότητα μαύρη. Η Κλερ περνάει από τη μία πλευρά του χρώματος στην άλλη σαν να είναι γραμμή τραβηγμένη στο πεζοδρόμιο με κιμωλία. Και η Νέγκα ερμηνεύει  αυτή την αέναη επανεφεύρεση του εαυτού σαν ένα επικίνδυνο είδος ελευθερίας, υπαινισσόμενη ότι η Κλερ γνωρίζει πόσο επικίνδυνο είναι πραγματικά αυτό το παιχνίδι.

Τέσα Τόμπσον, «Passing»

Αν η Κλερ της Ρουθ Νέγκα είναι το παζλ της ταινίας, η Τέσα Τόμπσον στον ρόλο της φίλης της Αϊρίν είναι αποφασισμένη να το λύσει ή αλλιώς να το καταστρέψει, μαγνητίζοντας και αυτή με την ερμηνεία της το βλέμμα του κοινού. Προσεκτική και υπερήφανη για τη μαύρη ζωή της στο Χάρλεμ σε αντίθεση με την φίλη της, που είναι τολμηρή και παρορμητική, η Αϊρίν υποφέρει από μια μυστηριώδη αδιαθεσία, που της προκαλεί η παρουσία της Κλερ. Είναι ζήλια; Επιθυμία; Μνησικακία; Αγάπη;

Ντένζελ Ουάσινγκτον, «The Tragedy of Macbeth»

Ο Ντένζελ Ουάσινγκτον -με εννιά υποψηφιότητες και δύο βραβεία Οσκαρ- και ο Σαίξπηρ είναι μια προφανής συνταγή μεγαλείου: ο καλύτερος ηθοποιός της εποχής μας ερμηνεύει τον «παντοτινό» δραματουργό. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα το προφανές στην προσέγγιση του Ουάσιγκτον στον «Μάκβεθ». Ο δικός του Μάκβεθ είναι ένας πιστός στρατιώτης και σύζυγος, του οποίου το καθοριστικό συναίσθημα, αρχικά, φαίνεται να είναι η κόπωση. Το πώς φτάνει από εκεί στην ανθρωποκτονική μανία είναι ένα τρομερό κατόρθωμα, που το ακολουθούν τραγικά συναισθήματα. Η παραγωγή του Τζόελ Κοέν μοιάζει με ταινία τρόμου και η πιο τρομακτική πτυχή της είναι ότι και ο ήρωας τρομοκρατείται από τον ίδιο του τον εαυτό.

Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, «The Power of the Dog»

Ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς έχει ειδικευτεί σε ρόλους ευφυών, εγκεφαλικών ανδρών: είναι ο δύστροπος και συναισθηματικά αποκομμένος Σέρλοκ Χολμς στη σειρά του BBC και ο  Δρ. Στρέιντζ στο σύμπαν της Marvel, ο Αλαν Τούρινγκ στο «Παιχνίδι της Μίμησης» (ρόλος για τον οποίο έλαβε υποψηφιότητα για Οσκαρ), ο κακοποιημένος και αυτοκαταστροφικός Εντουαρντ Σεντ Ομπιν στη μίνι σειρά «Patrick Melrose», που του χάρισε ένα BAFTA. Κατά κάποιο τρόπο, όμως, και ο κτηνοτρόφος της Μοντάνα Φιλ Μπέρμπανκ, ανήκει σε αυτή την κατηγορία.

Στο ψυχόδραμα της Τζέιν Κάμπιον «Η εξουσία του σκύλου», (η καλύτερη φετινή ταινία του Netflix, όπως λένε ομόφωνα οι κριτικοί, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τόμας Σάβατζ του 1967), είναι απόφοιτος του Γέιλ, πολυμαθής και μουσικά ταλαντούχος, με κοφτερό μυαλό και σκληρό σαρκασμό. Ωστόσο, η περσόνα, που παρουσιάζει στον κόσμο, είναι εκείνη ενός ελάχιστα πολιτισμένου καουμπόι με τραχιά, και κακώς εννοούμενη αρρενωπότητα. Ποιος είναι αλήθεια; Σαδιστικό τέρας ή θύμα; Η ταινία παίρνει το χρόνο της για να καταλήξει σε μια απάντηση και ο Κάμπερμπατς διατηρεί το μυστήριο ακόμα και μετά τη φυγή του Φιλ.

Χοακίν Φίνιξ, «C’mon, C’mon»

Αν και έχει αποκτήσει φήμη για τις ερμηνείες ακραίων μεταμορφώσεων, το πραγματικό χάρισμα του Χοακίν Φίνιξ είναι η ικανότητά του  να τρυπώνει στο μυαλό και το σώμα ενός χαρακτήρα μέχρι την παραμικρή κίνηση. Στο τρυφερό και ασπρόμαυρο «C’mon, C’mon», την πρώτη του ταινία μετά το Οσκαρ για τον «Τζόκερ», ο Φίνιξ μεταμορφώνεται και πάλι, αυτή τη φορά σε έναν καλόκαρδο, ίσως προβληματικό εργένη δημοσιογράφο ραδιοφώνου. Ο Τζόνι κάνει συνεντεύξεις με παιδιά σε όλη την Αμερική ρωτώντας τα για το μέλλον του κόσμου, και  πρέπει να φροντίσει τον τετραπέρατο πιτσιρικά ανιψιό του (τον υποδύεται ο 12χρονος Γούντι Νόρμαν), γιο της αδελφής του Βιβ. Τον παίρνει μαζί του και ταξιδεύουν από το Λος Αντζελες μέχρι τη Νέα Υόρκη και από εκεί στη Νέα Ορλεάνη. Και στο ταξίδι συνδέονται με απρόσμενους τρόπους.

Γκάμπι Χόφμαν, «C’mon, C’mon»

Ενα από τα πιο σπάνια πράγματα στις ταινίες είναι η αξιόπιστη απεικόνιση ενός διανοούμενου, γράφει ο Σκοτ στους New York Times. Η Βιβ της Γκάμπι Χόφμαν είναι μια εξαίρεση όχι μόνο γιατί φαίνεται έξυπνη, αλλά και γιατί η φιλοσοφημένη σκέψη της είναι ξεκάθαρα η κεντρική δραστηριότητα της ζωής της. Στο τρυφερό δράμα «C’mon, C’mon» του Μάικ Μιλς (ελληνικός τίτλος «Και η ζωή συνεχίζεται») ζητάει από τον αδελφό της Τζόνι να αναλάβει για μερικές ημέρες τον οκτάχρονο γιο της, και η ίδια φροντίζει υπομονετικά τον σύζυγό της, που πάσχει από ψυχικά προβλήματα. Βασικά όμως είναι λόγια, καθηγήτρια φιλόλογος και συγγραφέας, και η Χόφμαν το κάνει τόσο πειστικά ώστε θα ήθελες πολύ να είσαι στην τάξη της ή να διαβάσεις ένα από άρθρα της.

Χιντετόσι Νισιτζίμα, «Drive my car»

Στην ταινία που μπορεί να κάνει την έκπληξη στα φετινά Οσκαρ, ο θεατρικός ηθοποιός και σκηνοθέτης Γιουσούκε Καφούκου ανακαλύπτει την απιστία της συζύγου του Οτο λίγο πριν από το θάνατό της, και για μεγάλο μέρος της ταινίας είναι παράλυτος από τη θλίψη και την προδοσία, ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Στην ταινία του Ριουσούκε Χαμαγκούτσι, διασκευή μιας ιστορίας του Χαρούκι Μουρακάμι, ξετυλίγεται σταδιακά η υπόθεση και η κατάσταση του Γιουσούκε μέχρι να φτάσουμε στο είδος της κατανόησης, που είναι σχεδόν πνευματική. Ο Χιντετόσι Νισιτζίμα είναι το κλειδί αυτής της δύναμης: η ανεπιτήδευτη, μελαγχολική παρουσία του κρύβει οξύτητα πνεύματος και μια διεισδυτική κριτική νοημοσύνη. Είναι εύκολο να τον λυπηθείς στην αρχή. Αυτό που είναι πολύ πιο δύσκολο, και εν τέλει πολύ πιο ικανοποιητικό, είναι να τον καταλάβεις.

Μπο Μπέρναμ, «Inside»

Αυτό το πολύ ιδιαίτερο φιλμ του Netflix, που γυρίστηκε σε ένα δωμάτιο κατά τη διάρκεια του lockdown είναι αποκλειστικό δημιούργημα του Μπο Μπέρναμ. Στο  «Inside», ο νεαρός κωμικός αλλά και δραματικός ηθοποιός, performer, τραγουδοποιός και σκηνοθέτης, υποδύεται τον εαυτό του: ένας έξυπνος, δημιουργικός τύπος στα 30 που προσπαθεί να καταλάβει τι πρέπει να κάνει στη συνέχεια. Και αυτό που κάνει είναι να τραγουδά αστεία τραγούδια, να γυμνώνει το σώμα και την ψυχή του και να αναλογίζεται τη φρίκη της στιγμής. Με άλλα λόγια ο Μπέρναμ δεν παίζει μόνο τον εαυτό του αλλά ολόκληρο το Ιντερνετ, μια κακοφωνία από φωνές, διαθέσεις, αστεία και ισοπεδωμένες προσωπικότητες, που ζουν στο κεφάλι του καθενός από εμάς και λίγο πολύ είναι όλα αληθινά.

Ζοζεφίν και Γκαμπριέλ Σανζ, «Petite Maman»

Δύο χρόνια μετά το «Πορτραίτο Μιας Γυναίκας που Φλέγεται», η Σελίν Σιαμά επιστρέφει με μια παιδική ματιά στη ζωή και τις ματαιώσεις της, την απώλεια, την ξαφνική απουσία, τον θάνατο.  Η υπόθεση αυτού του ψυχολογικού δράματος είναι πολύ περίεργη και λεπτή για να ρισκάρεις την περιγραφή της. Ξετυλίγεται σαν ένα σύγχρονο παραμύθι για τη μαγική φιλία δύο κοριτσιών, που συναντιούνται στο δάσος ανάμεσα στα σπίτια τους. Τις υποδύονται οι δίδυμες Ζοζεφίν και Γκαμπριέλ Σανζ με απόλυτα φυσικό τρόπο, μετατρέποντας τον ζεστό παιχνιδιάρικο αδελφικό δεσμό τους σε κάτι σπαρακτικό που σε στοιχειώνει.

Κάτια Πασκαρίου, «Bad Luck Banging or Loony Porn»

Σε ορισμένες θεατρικές παραδόσεις, όπως η αρχαία ελληνική τραγωδία και το ιαπωνικό θέατρο Νο, οι ηθοποιοί φορούν μάσκες. Αυτό ισχύει και στην αναρχική σάτιρα του Ράντου Τζούντε «Ατυχές πήδημα ή παλαβό πορνό», από τη Ρουμανία, αλλά εδώ για επιδημιολογικούς λόγους όχι για αισθητικούς. Η ταινία γυρίστηκε στο Βουκουρέστι το καλοκαίρι του 2020 και εξαρτάται εξ ολοκλήρου από την ικανότητα της ρουμάνας ηθοποιού Κάτια Παχαρίου να κρατά την προσοχή του θεατή ενώ το μισό της πρόσωπο είναι κρυμμένο. Παίζοντας μια δασκάλα, που εμπλέκεται σε ένα σεξουαλικό σκάνδαλο στο Διαδίκτυο, η Πασκαρίου γίνεται μια ηρωίδα της εποχή μας και ο Τζούντε αρπάζει την ευκαιρία να σατιρίσει την υποκρισία της ρουμανικής κοινωνίας και τις απαράδεκτες (ακροδεξιές) θέσεις των συμπατριωτών του.

Χόνορ Σουίντον Μπερν, «The Souvenir Part II»

Στο σίκουελ του αυτοβιογραφικού «The Souvenir»(2019) της Τζοάνα Χογκ, η Χόνορ Σουίντον Μπερν αντιμετωπίζει και πάλι μια διπλή πρόκληση. Ως Τζούλι Χαρτ, υποδύεται τη Χογκ σε νεαρή ηλικία όταν ήταν φοιτήτρια κινηματογράφου στη Βρετανία της δεκαετίας του 1980, και ταυτόχρονα μοιράζεται συχνά την οθόνη με τη μητέρα της, την τρομερή Τίλντα Σουίντον, που προσπαθεί διακριτικά να στηρίξει την κόρη της. Πρόκειται για την ιστορία της εξέλιξης μιας νεαρής καλλιτέχνιδας, μάλιστα στο δεύτερο μέρος, «The Souvenir Part II», η εμπιστοσύνη της Σουίντον Μπερν στις δυνάμεις της φαίνεται να αυξάνεται παράλληλα με αυτή της Τζούλι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News