Οταν γυρίστηκε, το 1969, ο «Ξένοιαστος Καβαλάρης», αυτή η ταινία-σταθμός με τους Πίτερ Φόντα, Ντένις Χόπερ και Τζακ Νίκολσον, να διασχίζουν αμέριμνα και αντικομφορμιστικά την Αμερική καβάλα στις «Τσόπερ» (όπως λεγόντουσαν οι μηχανές τύπου Χάρλεϊ με τα ψηλά τοποθετημένα τιμόνια και τον ταξιδιάρικο χαρακτήρα), η σημερινή είδηση θα φάνταζε βγαλμένη από επιστημονική φαντασία. Αυτή δηλαδή που λέει πως η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει ήδη βάλει για τα καλά μπρος την απόφασή της να απαγορεύσει ολικά, οριζοντίως και καθέτως, τις μηχανές εσωτερικής καύσης. Οπερ μεθερμηνευόμενον σημαίνει ότι, μετά τα αυτοκίνητα, έρχεται η σειρά για τις μηχανές. Και αυτό, σύμφωνα με το Politico, είναι «πολύ κακά νέα για τους μοτοσικλετιστές». Ο στόχος για τις Βρυξέλλες είναι μέχρι το 2050 να έχει φάει τσεκούρι το 90% των ρύπων απ΄ όπου και αν προέρχεται – δύο ή τέσσερις τροχούς.

Οπως δήλωσε αυτές τις μέρες ο εκπρόσωπος της Ενωσης Γερμανών Μοτοσικλετιστών, «κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφή, θα οδηγούσε στο θάνατο της μοτοσικλέτας που για πολλούς είναι και ένα χόμπι». Χόμπι-ξεχόμπι ή, αν θέλετε, το πιο ευέλικτο μέσο μετακίνησης, η ουσία είναι πως την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ήδη δρομολογούνται περιορισμοί σε πόλεις, όπως Ρώμη, Παρίσι και Βαρκελώνη για συγκεκριμένου τύπου μοτοσικλέτες. Το βέβαιο είναι ότι προς το παρόν βλέπουμε μόνο την αρχή. Ο κλοιός θα αρχίσει να σφίγγει στο μέλλον όλο και περισσότερο.

Και, OK, σύμφωνοι, τα ηλεκτροκίνητα σκούτερ μπορεί να είναι μία λύση για κοντινές αποστάσεις μέσα στην πόλη. Ομως οι μηχανές μεγάλου κυβισμού; Αυτές με τις μεγάλες ιπποδυνάμεις, το σπορ χαρακτήρα, τον ήχο που πριονίζει (που συχνά, κάποιους από μας, ενοχλεί βάρβαρα την ώρα που χαλαρώνουμε στη βεράντα μας) και το σασπένς της οδήγησης; Μπορούν να συνεχίσουν, ως φιλοσοφία αλλά και πρακτικότητα, με την πρίζα στο χέρι;

Πού να χώσεις τα καλώδια; Τι επίπτωση θα έχει το αναπόφευκτα μεγάλο βάρος των μπαταριών σε ένα όχημα που εξ ορισμού οφείλει να είναι όσο γίνεται ελαφρύ;  Πόσο αλλάζει η κινηματική του, ειδικά στις υψηλές ταχύτητες; Και πόσο πρακτικό είναι για κάποιον μοτοσικλετιστή να συνεχίσει να απολαμβάνει τον τουριστικό χαρακτήρα μιας superbike αν πρέπει κάθε λίγο να σταματά για φόρτιση; Τις απαντήσεις τις έδωσε μία πρόσφατη έρευνα  που ανέλαβε η Ευρωπαϊκή Ενωση Μοτοσικλετιστών (FEMA), σύμφωνα με την οποία το μεγαλύτερο ποσοστό δήλωσε ότι θα προτιμούσε να ξεβαλικέψει τις αγαπημένες του μηχανές παρά να στραφεί σε οχήματα μηδενικών ρύπων.

Μεγάλες εταιρείες του «χώρου», όπως οι Honda, Yamaha, KTM, υπέγραψαν μία συμφωνία το Σεπτέμβριο για να δρομολογήσουν μία τυποποίηση για αντικατάσταση μπαταριών – κάτι σαν το power bank που μπορεί να ‘χεις μαζί σου για το κινητό σου όταν έχεις πέσει στο κρίσιμο 1%. Το σκεπτικό τους είναι να μπορούν οι αναβάτες να αλλάζουν επί τόπου την μπαταρία χωρίς να χρειάζεται να περιμένουν στη σειρά για να φορτίσουν, κάτι που ακυρώνει τον χαρακτήρα μιας μηχανής. Ωστόσο, παρά την προσαρμοστικότητα της ιδέας τους, αυτή, όταν υλοποιηθεί, θα απευθύνεται κυρίως σε μοτοσικλέτες μικρού κυβισμού.

Μέχρι να φανεί πώς θα εξελιχθεί η όλη ιστορία, γίνονται προσπάθειες και από άλλες κατευθύνσεις, όπως από τη Zero, μία startup εταιρεία, που απ’ ό,τι φαίνεται θέλει να γίνει η Τesla των δύο τροχών. Παράλληλα, παραδοσιακός κατασκευαστής που πολύ αγαπούσε ο Τζακ Νίκολσον και η παρέα του, η Ηarley δηλαδή, μπαίνει στην αγορά με μία νέα σειρά, τη LiveWire.

Κοντολογίς: δρομολογούνται εξελίξεις που πονάνε. Ισως όμως βρεθεί η σωτήρια παράκαμψη για το αδιέξοδο. Και αυτό γιατί ο μεγάλος ένοχος δεν είναι κατ’ ανάγκην ο κινητήρας εσωτερικής καύσης, αλλά το καύσιμο. Αν αντικατασταθεί με το λεγόμενο eFuel, το συνθετικό, για το οποίο γράψαμε προ μηνός, οι ΜΕΚ δεν θα πεθάνουν τόσο εύκολα. Προσεύχομαι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News