Θυμάστε την ταινία «Κάτι τρέχει με τη Μαίρη» (There’s Something About Mary, 1998); Οπου η Κάμερον Ντίαζ μπερδεύει τα σωματικά υγρά του Μπεν Στίλερ με το τζελ για τα μαλλιά; Και όλο κάτι τρέχει με το κάποτε εφηβικό φλερτ, που ο Στίλερ αναθέτει σε ντετέκτιβ να του εντοπίσει, 13 χρόνια μετά;

Ε, στη θέση του ονόματος της Μαίρης, βάλτε το όνομα του Αρη Σερβετάλη. Δεν θα ισχυριστούμε ότι έχουμε κάποια ευθεία αναλογία με το… τζελ, αλλά και τούτη η παραδοξότητα από τα μαλλιά ξεκινάει, επίσης.

Ενας μύθος λέει ότι ο Σερβετάλης είχε ο ίδιος την ιδέα να βάψει σε έντονο πορτοκαλί τα μαλλιά του για τον ρόλο του τρελούτσικου Λάζαρου, στην τηλεοπτική σειρά «Είσαι το ταίρι μου». Το σενάριο, λέγεται επίσης, ήταν εκείνο που του είχε βάλει ένα ζωντανό ιγκουάνα στην… πλάτη, σαν πετ. Και ήρθε κι έδεσε.

«Όταν έπαιζα τον Λάζαρο, την είχα ψωνίσει», ομολογούσε λίγο αργότερα ο ίδιος ο Άρης Σερβετάλης, που έγινε από ελάχιστα αναγνωρίσιμος νέος ηθοποιός… δαχτυλοδεικτούμενος νέος αστέρας της TV, σχεδόν εν μια νυκτί, χάρη ακριβώς σε αυτόν τον ρόλο του. Δεν έμεινε όμως στην ομολογία. Αποφάσισε να κάνει και τη δική του «κάθαρση» ή «νηστεία», αν θέλετε, από τη δημοσιότητα. Κάτι έτρεχε λοιπόν με τον Αρη.

Στο μεταξύ, έδωσε το στίγμα του στην παράσταση «2» και στην περίφημη «Μήδεια», όπου έκανε τον Σκύλο, του χορογράφου Δημήτρη Παπαϊωάννου. Αλλά και στις τηλεοπτικές σειρές «Κλείσε τα μάτια» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη και «Singles» ή με θεατρικές παραστάσεις, όπως το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» του Γιάννη Κακλέα και ταινίες, όπως «Το όνειρο του σκύλου» του Γιώργου Λάνθιμου.

Όταν, λοιπόν, αποφάσισε να πάει κόντρα στην αναγνωρισιμότητα που του έφερε ο Λάζαρος και να «ταπεινωθεί» σε ρόλο απλού μαραγκού και ξυλογλύπτη, σε μια ταπεινή μάντρα στο Ελληνικό, δεν πέρασε απαρατήρητη τούτη του η κίνηση. «Όταν κάνεις αυτό το επάγγελμα, ο χειρότερος εχθρός σου γίνεται ο εαυτός σου. Η δόξα φουσκώνει το εγώ. Κι αν σκάσει, θα βρεθείς σε δύσκολη φάση», έλεγε ο ίδιος.

Κάπως έτσι, με τα δικά του λόγια…. ταπεινότητας, βγήκε προς το φως η «αλήθεια του»: ήθελε να είναι ταπεινός, σαν τους μαθητές του Ιησού Χριστού, καταπώς ομολόγησε. Καθώς στα χρόνια που η δόξα δεν αντεχόταν και η πρώτη καταφυγή ήταν σε υπερβολές και παρεκκλίσεις, μέσα στο «σκοτάδι» βρήκε ένα δικό του φως: τη θρησκεία.

Για την ακρίβεια την Ορθοδοξία, για την οποία αργότερα –στις ελάχιστες συνεντεύξεις του, στις οποίες πάντα επέμενε να εστιάζει στη μεγάλη στροφή του στη θρησκεία– διατυμπάνιζε την ιδεολογία του: «Η Ορθοδοξία είναι αναρχική θρησκεία». «Ο πρώτος μέγας ανατροπέας είναι ο Χριστός». Και άλλα.

Με τούτα και με κείνα, ακόμη και την ώρα που έστηνε στο Γκάζι ένα δικό του θεατρικό «σπίτι», για να ανεβάζει έργα πολύ πέρα από το εμπορικό θέατρο, κατάφερε να τραβήξει την προσοχή ενός κοινού, το οποίο υπό άλλες συνθήκες πολύ δύσκολα θα σκεφτόταν ακόμη και να διαβεί την πόρτα ενός θεάτρου. Ένα κοινό θρησκόληπτο, όπως ο ίδιος, με συνήθως άκαμπτη ιδεολογική προσήλωση στα της Ορθοδοξίας.

Ναι, ένα κοινό που θα μπορούσε να τον είχε δει ως Λάζαρο στο «Είσαι το ταίρι μου» και τώρα τον έβλεπε σαν θαύμα του Ιησού: έναν αναστημένο «Λάζαρο»», που «είδε το φως το αληθινό». Κι έτρεχε να του σφίξει το χέρι, στις εκκλησιές όπου τον συναντούσε, συχνά πυκνά. Ακόμη κι ανάμεσα στις παραστάσεις της «Οπερέτας» του Νίκου Καραθάνου.

Λατρεία. Ναι, λατρεία είναι η λέξη που ταιριάζει στον τρόπο με τον οποίο τον αντιμετώπιζε τούτο το νέο, «αναστημένο» κι αυτό, κοινό του. Όταν, δε, έφτασε να αναλάβει και τον ρόλο του πιο τελευταίου και πιο αμφισβητημένου Αγίου της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας, του Νεκτάριου, στην ταινία της Σέρβας Γιελένα Πόποβα «Ο Άνθρωπος του Θεού», το ποίμνιο δεν αναγάλλιασε απλώς. Έφτασε σε παραφορά. Υπέρ του, πάντα.

Ένιωθαν ίσως ότι αυτός ο σιωπηλός, εν πολλοίς, και βουτηγμένος στα κακά αγγλικά και τις εμφανώς κακοφτιαγμένες γενειάδες, τους οδηγούσε με το φως του. Με το φως του Άρη Σερβετάλη. Έτσι, κόπηκαν αρκετά εισιτήρια. Έτσι σφάχτηκαν στην αρένα των απόψεων οι κινηματογραφικοί κριτικοί. Έτσι έγινε ντόρος, για να «πουλήσει» η ταινία και οικονομικά, πέρα από το «πνευματικό» που πουλούσε.

Στο μεταξύ, όσοι πρόλαβαν τον… Κύριον Άρην είδαν προ καραντίνας στον «Ρινόκερο» του μετρ στο θέατρο του παραλόγου Ευγένιου Ιονέσκο, σε σκηνοθεσία του συχνά συνεργάτη του Γιάννη Κακλέα. Ένα κοινό που αναγνώριζε έναν «πολύ καλό ηθοποιό» και τον λάτρευε αντίστοιχα στα σόσιαλ μίντια, αλλά και έναν «πνευματικό». Σαν τον πνευματικό του, που ο ίδιος ο Άρης Σερβετάλης έλεγε ότι είναι ο μόνος στον οποίο δίνει συνεντεύξεις.

Και ήρθε η ώρα ο «Ρινόκερος» να επανέλθει πλέον στο Θέατρο «Κιβωτός». Πλην όμως, με τα νέα μέτρα περί εισόδου στις θεατρικές αίθουσες, «μόνον για εμβολιασμένους ή νοσήσαντες».

Ο Άρης Σερβετάλης δεν είχε κρύψει καιρό τώρα ότι δεν πρόκειται να γυρίσει την πλάτη στο κοινό που τον λάτρευε και ανήκε κατά κύριο λόγο στον χώρο των αρνητών των εμβολίων ή, αν θέλετε, των ανεμβολίαστων. Που θα έμεναν έξω από το «Κιβωτός».

Πάνω λοιπόν που είχαν φτάσει στην τελική ευθεία για την παράσταση, έκανε πίσω. Αποσύρθηκε από πρωταγωνιστής της παράστασης. Τα υπόλοιπα τα είπε η ηθοποιός Φαίη Κοκκινοπούλου (σε ανάρτησή της στα σόσιαλ μίντια):

«Ο Σερβετάλης (ο μόνος ανεμβολίαστος ανάμεσα σε 20 ανθρώπους που εργάζονται στην παράσταση «Ρινόκερος») αποφάσισε να μην συνεχίσει τις παραστάσεις στο θέατρο Κιβωτός, γιατί δεν θέλει να παίζει μόνο σε εμβολιασμένους.

» Η παραγωγή, προς τιμήν της και χίλια μπράβο, του πρότεινε να συνεχίσει τις παραστάσεις μέχρι αρχές Ιανουαρίου και στη συνέχεια η παράσταση να κατέβει, δεσμευόμενη (η παραγωγή) ότι θα πληρώσει τους ηθοποιούς κανονικά μέχρι τη λήξη της θεατρικής σαιζόν! Ο καλοπληρωμένος συνάδερφος αρνήθηκε και πάλι.

» Ηθοποιοί (μεταξύ των οποίων και φίλοι μου), τεχνικοί,  ταξιθέτριες, καθαριστές, ταμίας, θα μείνουν όλοι άνεργοι.

Δεν έχουμε ελπίδα. Φάτε».

Το καλύτερο σας το κρατάω για το τέλος: καθώς πρόλαβα και είδα την παράσταση, του θεάτρου του παραλόγου, θα μπορούσα χαλαρά να σας προσθέσω ότι εκείνο που κυρίως χάνεται σε τούτη την «πνευματική» εξέλιξη του παραλόγου (ή, τέλος πάντων, αυτού τού «κάτι τρέχει» στο μυαλό του λατρεμένου από θρησκόληπτα πλήθη ηθοποιού) είναι τα μεροκάματα τόσων ανθρώπων. Διότι –άποψη, αυτό– το Θέατρο δεν χάνει τίποτα.

Εντάξει, ίσως χάνουν και κείνοι που θέλουν να τον αγγίξουν από κοντά, σαν μετεμψύχωση του Αγίου Νεκταρίου, ή να τον προσκυνήσουν σαν Ιερά Σινδόνη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News