Διάβασα με προσοχή τη τελευταία ανακοίνωση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου. Αυτής που σε μια παράγραφο εξηγεί ότι το προσωπικό των ναών δεν μπορεί να ελέγχει τα πιστοποιητικά των ανθρώπων που μπαίνουν στις εκκλησίες. Της την έπεσαν άσχημα της επίσημης Εκκλησίας για την ανακοίνωση αυτή, αλλά δεν έχουν δίκιο. Σε σύγκριση με την πρώτη φάση της πανδημίας οι θέσεις της ΔΙΣ δείχνουν αξιοσημείωτη βελτίωση, σε βαθμό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ανέλπιστη.

Δεν ξέρω αν οφείλεται στην επιρροή του Αρχιεπισκόπου, στην καλή σχέση Αρχιεπισκόπου και Πρωθυπουργού, στην συνειδητοποίηση της σοβαρότητας της κατάστασης από την πλειοψηφία των ιεραρχών ή σε κάτι άλλο, πάντως το τελευταίο διάστημα η επίσημη Εκκλησία βοηθά ουσιαστικά το κράτος στον αγώνα κατά της πανδημίας. Ας μην ξεχνάμε ότι στην έναρξη του κακού, η Εκκλησία δεν έδειξε καμιά διάθεση συνεργασίας με την Πολιτεία, αντιθέτως στύλωσε τα πόδια απέναντί της.

Το κλείσιμο των ναών στο lockdown θεωρήθηκε απαράδεκτο, άρχισαν να εγείρονται σαχλά δογματικά ζητήματα για την προστασία του Μεγαλοδύναμου απέναντι στις ανθρώπινες αρρώστιες, για το αν μεταφέρονται ιοί ή μικρόβια μέσω της Θείας Μετάληψης και άλλα παρόμοια, που απείχαν μεν πολύ από τις στοιχειώδεις επιστημονικές αρχές αλλά ακουμπούσαν ευαίσθητες χορδές της πίστης του θρησκευόμενου λαού.

Στην πραγματικότητα, την πρώτη περίοδο της πανδημίας η επίσημη Εκκλησία είχε λουφάξει αμήχανη και σχεδόν αόρατη, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στα πιο σκληρά, σκοταδιστικά και άτεγκτα κομμάτια των ρασοφόρων. Μοναστηριακοί σκληροπυρηνικοί, ακαλλιέργητοι επαρχιακοί και συνοικιακοί παππάδες, ζηλωτές μητροπολίτες και παλαιοημερολογίτες, ελλείψει του επίσημου συλλογικού λόγου της ιεραρχίας, κατάφεραν για μεγάλο διάστημα να επικρατήσουν στον δημόσιο διάλογο.

Το τελευταίο διάστημα, ας το ομολογήσουμε, το πράγμα βελτιώθηκε αρκετά. Το σκάφος της Εκκλησίας άρχισε να παίρνει στροφή σιγά-σιγά και να προσπαθεί να αναιρέσει την ζημιά που το ίδιο είχε κάνει μέσα στους κόλπους του και μέσα στο ποίμνιο του. Οι δεσποτάδες που αρθρογράφησαν κατά των αρνητών, η απόφαση κάποιων από αυτούς να απομακρύνουν από τα καθήκοντα τους ανεμβολίαστους παπάδες, οι δυο-τρεις τελευταίες αποφάσεις της ΔΙΣ που αναγνώστηκαν στους ναούς με αποκορύφωμα αυτήν με το rapid που ήταν πιο προωθημένη από τις κρατικές εντολές, είναι ενδείξεις μιας Εκκλησίας που επιτέλους αλλάζει ρότα.

Κατά τούτο, μπορεί το «δεν μπορούμε να αναλάβουμε τον έλεγχο της εισόδου στους ναούς» να αποτελεί μια υπαναχώρηση σε πρακτικό επίπεδο, πάντα όμως σε μεγάλους οργανισμούς ισχύει το δυο βήματα μπρος, ένα πίσω. Δεν γίνεται αλλιώς, ας μην ξεχνάμε ότι αναφερόμαστε στο προπύργιο του συντηρητισμού. Για να είμαστε και ειλικρινείς, για μικρά χωριά αυτό με το rapid δεν είναι εφαρμόσιμο. Αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία, είναι η συνειδητοποίηση εκ μέρους της Ιεραρχίας ότι έπρεπε να ξαναπιάσει τα γκέμια. Αλλιώς, στην επόμενη μεγάλη κρίση, οι φανατικοί της θα είχαν πάρει εντελώς το πάνω χέρι και στην επίσημη Εκκλησία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News