Η διαδικασία διαδοχής στο ΚΙΝΑΛ περιγράφεται ως καταλύτης εξελίξεων για το ίδιο το κόμμα και για το πολιτικό σκηνικό γενικότερα.

Μπορεί και να είναι, μπορεί και όχι. Κάτι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, κάτι άλλο καταλαβαίνουν οι διάφοροι ενδιαφερόμενοι και μάλλον κάπως αλλιώς θα πρέπει να το δουν το πράγμα όλοι.

Ως γνωστόν, οι δημοσκοπήσεις διαβάζονται όπως θέλει ο καθένας και, βεβαίως, όχι πάντα σωστά.

Στις τελευταίες από αυτές, το ΚΙΝΑΛ βρίσκεται στο επίκεντρο της έρευνας. Πέραν του ποιος κερδίζει, το κόμμα εμφανίζει μια κάποια δυναμική, δείχνει να έχει ελπίδες για διψήφια ποσοστά, ενώ την ίδια στιγμή η κυβέρνηση παρουσιάζει την πρώτη σημαντική κάμψη της και ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει εγκλωβισμένος στη δεύτερη θέση, η οποία εν προκειμένω μπορεί και να αντιστοιχεί στο τίποτα.

Σπεύδουν και πάλι πολλοί να βγάλουν συμπεράσματα, άλλοι σπεύδουν και να καταστρώσουν σχέδια. Προοδευτικές συμμαχίες (που ακόμη και αν έβγαιναν, δεν κυβερνούν γιατί δεν φτάνουν τα κουκιά), υπόγειες και φανερές μετακινήσεις δυνάμεων και ψηφοφόρων, αναδιατάξεις πολλαπλές, έως και ανατροπές.

Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται ενθαρρυντικά, ευχάριστα για κάποιους ή πάντως ενδιαφέροντα.

Πλην, όμως, είναι σενάρια με πολλά κενά.

Μιλώντας για το ΚΙΝΑΛ, αρκεί να περιοριστούμε σε μια κρίσιμη επισήμανση. Το μόνο σημαντικό αυτή τη στιγμή είναι ποιοι και πόσοι θα πάνε να ψηφίσουν –αυτό οι δημοσκοπήσεις δεν το βρίσκουν. Από αυτό όμως εξαρτάται εν πολλοίς το αποτέλεσμα. Ωστόσο, η καθοριστική αυτή παράμετρος ως προς την εσωκομματική διαδικασία, δεν έχει την ίδια βαρύτητα στο ευρύτερο πολιτικό πεδίο, τουλάχιστον όχι νομοτελειακά.

Με λίγα λόγια, δεν είναι βέβαιο ότι το πλήθος εκείνων που θα προσέλθουν στην εσωκομματική κάλπη (εφόσον στηθεί, ελέω πανδημίας…) θα επιτρέπει ασφαλείς αναγωγές για ποσοστά εθνικών εκλογών. Δεν είναι καν βέβαιο ότι όλοι όσοι θα ψηφίσουν για τον αρχηγό του ΚΙΝΑΛ θα ψηφίσουν και το κόμμα στις εκλογές. Και πάντως, δεν μπορεί κάτι τέτοιο να προεξοφληθεί προτού αξιολογηθεί ο νέος αρχηγός.

Το ότι υπάρχει ενδιαφέρον στον χώρο του Κέντρου είναι μάλλον το πιο ασφαλές συμπέρασμα των δημοσκοπήσεων. Και είναι και εύλογο. Ούτε θα ήταν δυνατόν η κυβέρνηση να παίζει μονίμως δίχως αντίπαλο ούτε θα κάθονται επ’ αόριστον οι πρώην Πασόκοι να περιμένουν τον Τσίπρα να σοβαρευτεί.

Το θέμα είναι ότι εν όψει της εκλογής νέου αρχηγού στο ΚΙΝΑΛ θα πρέπει κανείς να δει την προοπτική και τον χρόνο των πολιτικών εξελίξεων ή και αναδιατάξεων, για όποιον το προτιμά.

Αυτός δεν είναι άλλος από τον χρόνο των εθνικών εκλογών. Μόνο εκεί θα φανεί τι άστρο έχει ο νέος αρχηγός της Κεντροαριστεράς, μόνο εκεί θα αποκαλυφθεί τι διαθέσεις έχει ο σοφός λαός για τη διακυβέρνηση της χώρας και μόνο εκεί θα κριθούν όλοι, αναλόγως των περιστάσεων.

Το τι ποσοστά θα έχουν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ στην πρώτη κάλπη της απλής αναλογικής θα καθορίσει τα πάντα. Αν δηλαδή θα προχωρήσει το σενάριο Μητσοτάκη για δεύτερες εκλογές και διεκδίκηση της αυτοδυναμίας ή αν οι αριθμοί θα τον αναγκάσουν σε μια κυβέρνηση συνεργασίας – άλλο σενάριο δεν υπάρχει, δεν βγαίνει αριθμητικά και δεν έχει νόημα να το συζητούμε (εκτός αν ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξευθεί στο 35% και κερδίσει τις εκλογές και το ΚΙΝΑΛ φτάσει ή ξεπεράσει το 15%…).

Το συμπέρασμα, όσο κι αν ακούγεται προφανές, δεν πρέπει να μας διαφεύγει. Η όποια εξέλιξη και αναδιάταξη στο πολιτικό σκηνικό έχει μία βασική και καθοριστική προϋπόθεση: τις εκλογές.

Επειτα από αυτές, θα υπάρχει βάση για συζήτηση· ίσως και για σενάρια που αυτή τη στιγμή δεν τα φανταζόμαστε καν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News