Ανυπεράσπιστα. Τι άλλο μπορεί να είναι τέσσερα ανήλικα πλάσματα που οι γονείς τους έχουν επιλέξει να τραβήξουν έξω από την εκπαιδευτική διαδικασία επί δύο σχολικές χρονιές; Στην Αλιστράτη Σερρών, δύο ενήλικοι, κτηνοτρόφοι το επάγγελμα, δεν δέχονται να υποβάλουν τα τέσσερα από τα έξι βλαστάρια τους σε αυτοδιαγνωστικό έλεγχο (self test), αρνούνται ακόμη και τις μάσκες. Τα παιδιά θα πήγαιναν Νηπιαγωγείο, Δημοτικό και τα άλλα δυο Γυμνάσιο. Προς το παρόν, μένουν σε ασφυκτικά περίκλειστο περιβάλλον. Τόσο, που αναλαμβάνουν πια κοινωνικοί λειτουργοί να ξεψαχνίσουν πόσο περίκλειστο και πόσο ασφυκτικό, εκτελώντας την έρευνα που παρήγγειλε η Εισαγγελία Σερρών. Το ζευγάρι βρίσκεται προ των ευθυνών του. Ακόμη και ενώπιον του κινδύνου να χάσει τα ίδια του τα παιδιά. Τη μέριμνά τους.

Το πιτσιρίκι θα ’κανε γνωριμία με το αλφάβητο, το εξάχρονο θα μάθαινε να διαβάζει, τα δυο γυμνασιόπαιδα θα μυούνταν στις εξισώσεις και τα κλάσματα, θα έκαναν ομαδικές εργασίες μαθαίνοντας την αξία της συλλογικής δουλειάς, θα συναντούσαν πληροφορίες για τον μαγικό κόσμο του θεάματος, το θέατρο και τον κινηματογράφο.

Στη θέση όλων αυτών; Συνωμοσιολογικές θεωρίες, εμμονικές προκαταλήψεις, ιδεολογικές στρεβλώσεις, ψυχικές ακροβασίες, προσωπικά πάθη ενηλίκων, καθιστούν έρμαια τέσσερα –και όχι μόνο τέσσερα…– παιδιά.

Θύματα μιας ιδιοκτησιακής αντίληψης γονέων που ίσως βάζουν θερμόμετρο στον πυρετό, αλλά απαγορεύουν τη χαρά της κοινωνικής επαφής με ομηλίκους στο περιβάλλον του σχολείου, τόσο καιρό τώρα. Ετοιμάζουν, ίσως, ζεστά για τον πονόλαιμο, αλλά δεν επιτρέπουν τη συμμετοχή στον συναρπαστικό κόσμο της μάθησης, της γνώσης, εν τέλει και της προσωπικής εξέλιξης.

Παίζουν το Σύνταγμα στα δάχτυλα, επικαλούνται άρθρα του στις δηλώσεις τους! (δείτε εδώ: serraikanea.gr), διεθνείς συνθήκες και νόμους από το Ενωσιακό Δίκαιο, αλλά εμπίπτουν στην αρμοδιότητα του εισαγγελέα. Επικαλούνται ελευθερίες τους, καταστρατηγώντας το βασικό δικαίωμα των παιδιών τους στην εκπαίδευση. Αδιαφορούν για την υποχρεωτικότητά της, της βασικής τουλάχιστον. Ετσιθελικά. Γονείς-αφεντικά. Σε οικογένειες-φέουδα, στο μεταίχμιο Λογικής-Παραλόγου.

«Οχι κυρία μου, τι μου λέτε; Να βασανίσω τα παιδιά μου; Να βασανίσω τα παιδιά μου; Να βασανίσουμε τα παιδιά μας δηλαδή; Πάλι εκεί συνεχίζουμε; Σε αυτό σας είπα ευθύνονται οι καθηγητές και όσοι εφαρμόζουν αυτούς τους εγκληματικούς νόμους», φώναζε ο πατέρας.

»(…) Άλλωστε, όταν τα παιδιά φοράνε μάσκες στερούνται οξυγόνου».

Οι προειδοποιητικές επιστολές της διεύθυνσης του σχολείου, πεταμένες στα σκουπίδια. Οι απουσίες από τη σχολική τάξη στα ύψη – προφανώς εξαντλήθηκε και η μια κάποια ανοχή που επιδεικνύεται σιωπηρώς σε ανάλογα προβληματικές περιπτώσεις. Η φροντίδα από κοινωνικούς λειτουργούς απισχνασμένη. Επρεπε να κινηθεί η Δικαιοσύνη, ιδανικά ο τελευταίος μηχανισμός σε ανεπτυγμένες χώρες, για να αναζητηθεί λύση. Και τώρα;

Τα παιδιά και οι καημοί τους. Αυτά θα ντυθούν το στίγμα αυτής της περιπέτειας. Θα αντιμετωπίσουν συμπεριφορές που μπορεί να ταράξουν συθέμελα την ύπαρξή τους.

Θα βρεθούν ενώπιον του διλήμματος «με μας ή με τους άλλους». Της προδοσίας των δικών τους. Στην περίπτωση πάντα που παραμείνουν και με τον νόμο «δικοί» τους…

Αν ζούσε ο Μέλιος Καδράς, ο ήρωας του Μενέλαου Λουντέμη, θα συνέπασχε με τα τέσσερα μικρά της Αλιστράτης. Θα τα παρηγορούσε, λέγοντάς τους ότι και το δικό του -στα αλήθεια- αφεντικό, δεν τον άφηνε να πάει σχολειό, τάχα μου θα του αποσπούσε την προσοχή από τη δουλειά. Θα τα συμβούλευε να διαβάζουν νύχτα, στα κρυφά, για να αντλήσουν οξυγόνο από τις σελίδες των βιβλίων τους. Θα μοιραζόταν μαζί τους την αστείρευτη δίψα του για μάθηση. Θα τα ’βαζε να μετρήσουν, κι αυτά, τα άστρα.

ΥΣ: Με τις αλλαγές που έγιναν το 2019 στον Ποινικό Κώδικα και την κατάργηση των πταισμάτων, δεν υφίσταται ποινική ευθύνη για τους γονείς που παραλείπουν να εγγράψουν τα παιδιά τους στο σχολείο, υπάρχει ωστόσο η δυνατότητα εισαγγελικής παρέμβασης καθώς οι ανήλικοι εκπροσωπούνται από τους γονείς, οι οποίοι στη συγκεκριμένη περίπτωση αποστερούν το βασικό αγαθό της εκπαίδευσης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News