Στη Βόρεια Μακεδονία τα πράγματα δεν κύλησαν όπως μια ανέμελη βαρκάδα στις Πρέσπες. Ο Ζόραν Ζάεφ, ο φίλος του Τσίπρα που παραθερίζει στη Χαλκιδική, είχε λάβει διαβεβαιώσεις, από ΗΠΑ και Γερμανία, ότι αν κλείσει η εκκρεμότητα με την Ελλάδα, ανοίγουν η λεωφόρος ΝΑΤΟ (όπως αυτή στον Ασπρόπυργο) και ο δρόμος προς την Ευρωπαϊκή ενωση.

Το ΝΑΤΟ ήταν το εύκολο σκέλος. Το ευρωπαϊκό ήταν το δύσκολο. Η Βόρεια Μακεδονία πήγε από εκεί που πήγε και η Αλβανία, παρά τις προσπάθειες της σλοβενικής προεδρίας. Να φτάσουμε στο 2030 και το ξαναβλέπουμε. Κατά άλλους, στα μισά του αιώνα. Ο Ζάεφ βρέθηκε εκτεθειμένος ενώπιον λαού και αντιπολίτευσης. Μετέτρεψε τις δημοτικές εκλογές σε ψήφο εμπιστοσύνης. Εχασε. Αλλά δεν παραιτήθηκε. Η αντιπολίτευση κατέθεσε πρόταση μομφής που θα συζητηθεί την Πέμπτη. Θα την κερδίσει; Είναι πιθανό, αν και, όπως μας διδάσκει η Ιστορία, οι συσχετισμοί στο Κοινοβούλιο της γειτονικής χώρας αλλάζουν εύκολα. Ολα δείχνουν εκλογές. Ο αρχηγός του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης, του σκληρού VMRO, δηλώνει ότι θα σεβαστεί τη συμφωνία των Πρεσπών, αλλά δεν θα χρησιμοποιήσει ποτέ τον όρο «Βόρεια Μακεδονία». Κοινώς, θα τη σεβαστεί στα χαρτιά, αλλά όχι στα λόγια.

Αλήθεια, πώς πάει η εφαρμογή της συμφωνίας; Η Ελλάδα δεν έχει κυρώσει, ακόμα, τα γνωστά μνημόνια συνεργασίας σε στρατιωτικά και ευρωπαϊκά θέματα. Και η Βόρεια Μακεδονία έχει μείνει πίσω σε θέματα χρήσης του ονόματος. Ομως, από την άλλη, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει δείξει και ιδιαίτερο ενδιαφέρον επί του θέματος. Το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας των δύο χωρών έχει συνεδριάσει μόλις μία φορά. Ούτε η επιτροπή για τα σχολικά βιβλία έκανε δουλειά. Ναι, εντάξει, είναι η πανδημία… Ο Ζάεφ επισκέφθηκε την Αθήνα. Ο Μητσοτάκης ούτε που το σκέφτεται για τα Σκόπια. Μία δύσκολη, αμήχανη ατμόσφαιρα. Εννοείται ότι για ακύρωση της Συμφωνίας ούτε λόγος. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, πρακτικά αυτό είναι αδύνατο.

Στην Αθήνα έχει ξεκινήσει μια κουβέντα για το αν οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν όσους είχαν ταχθεί κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών. Είναι μια κουβέντα χωρίς νόημα. Διότι ακόμα και η καλύτερη Συμφωνία, αν δεν βρει τους σωστούς ανθρώπους, καθίσταται δυσλειτουργική και πρακτικά ανεφάρμοστη. Τη δεδομένη στιγμή, ο Τσίπρας έκανε τη σωστή επιλογή, εξασφαλίζοντας διπλωματικό κεφάλαιο για τη χώρα, απαλλάσσοντας και τον διάδοχό του από ένα αγκάθι. Αλλά ακόμα και τώρα, που η Συμφωνία υλοποιείται μετ’ εμποδίων και αμφισβητείται από αυτούς που είναι υποχρεωμένοι να την εφαρμόσουν, η Ελλάδα δεν υφίσταται κάποια φθορά, δεν μετράει απώλειες στο διπλωματικό πεδίο. Γι’ αυτό και η Αθήνα οφείλει να εργαστεί και να πιέσει περισσότερο. Το μεγάλο κομμάτι του προβλήματος παραμένει στους γείτονες. Εκείνοι έχουν να πείσουν ένα λαό. Εμάς εδώ, μας απασχολεί ο Σαμαράς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News