Μπορεί να είναι απλώς λόγια της εξουσίας, πτερόεντα και τίποτε ουσιαστικότερο. Ομως τα είπε ο πρόεδος Σι Τζινπίνγκ, και πρέπει να δώσουμε βάση: ο νέος στόχος της Κίνας είναι η επίτευξη της «κοινής ευημερίας» – εντός της χώρας, βέβαια, και πιθανότατα ευτυχώς. Η Corriere della Sera, πάντως, τα πήρε όλα στα σοβαρά και εξέτασε το θέμα. Ανακάλυψε ότι το κινεζικό πολιτικό προσωπικό σκέφτεται όντως να βοηθήσει τη μεσαία τάξη και τους ακόμη ασθενέστερους, τους προλεταρίους, αυξάνοντας τους χαμηλούς μισθούς και τα μεροκάματα, με την κατάλληλη «προσαρμογή» των κερδών των Κροίσων. Οι Ιταλοί έκριναν ότι η συνταγή είναι κάπως δύσκολη, ότι για την εκτέλεσή της χρειάζεται μάγειρας πολλών αστέρων. Η Κίνα πάντως διαθέτει ένα μεγάλο και τέσσερα μικρότερα αστέρια – δεν είναι της Μισελέν ασφαλώς, που βραβεύει σεφ, αλλά υπάρχουν κατακίτρινα στη σημαία της.

Το μεγάλο αστέρι, ο πρόεδρος, έχει ήδη αναλάβει δουλειά σε αυτήν την κατεύθυνση. Επιθεωρεί προσωπικά τις κατσαρόλες και τα τηγάνια του λαού όταν επισκέπτεται μακρινές επαρχίες. Μπαίνει στα σπίτια του κόσμου και σπεύδει στις κουζίνες. Ρίχνει μια προσεχτική ματιά στο ψυγείο και, κατόπιν, στη μασίνα, στα ηλεκτρικά μάτια, στους φούρνους. «Τι καλό έχουμε σήμερα;» συνοδεία μειδιάματος. Τα κινεζικά σόσιαλ μίντια είναι γεμάτα, λέει ο ανταποκριτής Γκουίντο Σανταβέκι, με φωτογραφίες του Σι επί το νόστιμον έργον: οσφραίνεται τα αχνίζοντα κατσαρολικά, ταψιά, τηγάνια, αλλά και τις γάστρες. Τα βραστά, τα μαγειρευτά και τα κοκκινιστά κρέατα. Ε, δοκιμάζει κιόλας – θα ήταν μεγάλη αγένεια αν δεν δοκίμαζε, αλίμονο. Ο πρόεδρος δείχνει κατ’ αυτόν τον τρόπο ότι είναι δίπλα στον λαό, ότι συμμερίζεται την αγωνία του για το καθημερινό πιάτο. Το οποίο δεν είναι ένα αλλά τρία για κάθε στόμα: πρωινό, γεύμα και δείπνο.

Ο ανταποκριτής έγραψε ότι υπάρχει ακόμη στον κινεζικό λαό η συλλογική μνήμη του φόβου των παλιών ημερών, επί Μάο, όταν ο λαός πείνασε εξαιτίας των κομματικών πειραμάτων και, τελικά, πέθανε από λιμό. Να, λέει, όπως έγινε με το «Μεγάλο άλμα προς τα εμπρός», όταν ξεκίνησε η εκβιομηχάνιση και προκλήθηκε σιτοδεία. Δεκάδες εκατομμύρια ήταν οι νεκροί τότε. Ε, οι σημερινοί παππούδες δεν ξέχασαν το καζίκι, και τώρα, άμα ανταμώνουν στον δρόμο, αντί για καλημέρα λένε εν είδει χαιρετισμού: «Εχετε φάει σήμερα;» Το «σύντροφε», που ολοκληρώνει καθώς πρέπει τη φράση, το αποφεύγουν οι σοφοί γέροντες. Οχι για τίποτε άλλο, φταίει το ότι η λέξη αυτή περιέχει μέσα της τη λέξη τροφή…

Το ενδιαφέρον, λοιπόν, του κόμματος και του προέδρου Σι για τα τσιγαρίσματα, τα ψησίματα, τους βρασμούς και για το μαγειρικό σύμπαν εν γένει, προκαλεί στους σινολόγους και ιδίως στους δυτικούς αναλυτές κάποια κατήφεια. Εχουν αρχίσει να μιλούν περί «νέας Πολιτιστικής Επανάστασης» και προεξοφλούν επιβράδυνση της κόκκινης ανάπτυξης, ήδη μειωμένης κατά 4,9% μέσα στο τρίτο τρίμηνο του 2021. Δίνουν και συμβουλές σε επίδοξους επενδυτές να μην αποτολμήσουν το ρίσκο. Τον περασμένο μήνα το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Xinhua μάλιστα, θέλοντας να εξηγήσει πώς θα τρώει καλύτερα ο λαός από τούδε και στο εξής, επινόησε μία κρατική προσωπικότητα η οποία του παραχώρησε συνέντευξη.

Ο έγκριτος κατά τα λοιπά συνομιλητής του πρακτορείου απάντησε σε ερωτήσεις περί οικονομίας και λιάνισε την έννοια της «κοινής ευημερίας» με τα μαχαίρια του πατσά. Οχι μόνο το ψιλόκοψε το νόημα, αλλά το καρύκευσε και με μαγειρικές μεταφορές. Το νέο σχέδιο του προέδρου, είπε, δεν προβλέπει «όλοι να τρώνε από την ίδια κατσαρόλα ρύζι», ούτε απειλεί «να πάρει από τους πλουσίους για να δίνει αβέρτα στους φτωχούς». Οχι. Τέτοια πράγματα κάνουν μόνο οι… κομμουνιστές. «Η αναδιανομή του πλούτου, η ευημερία, θα είναι υπόθεση σταδιακή και θα αφορά τους πάντες». Ο υποτιθέμενος κομματικός παράγων αποκάλυψε ότι το κόμμα σιγοψήνει το θέμα στη στρωμένη θράκα του, συζητάει δηλαδή αν «η τούρτα» της κοινής γιορτής πρέπει να είναι μεγαλύτερη ή ποιοτικότερη, από αγνότερα υλικά φτιαγμένη, απ’ του πουλιού το γάλα ει δυνατόν. Οι αναλυτές  έλαβαν το μήνυμα και το μετέφρασαν ως εξής: «Η Κίνα ενδέχεται να εγκαταλείψει την πολιτική τής συνεχούς ανόδου του ΑΕΠ χάριν της βιώσιμης ανάπτυξης».

Οι σινολόγοι θυμήθηκαν ότι, το 2011, ο πρώτος που μίλησε για κοινή ευημερία και «ποιοτική τούρτα» για κοινό φάγωμα ήταν ο Μπο Σιλάι, ο οποίος όχι μόνο έχασε από τον Σι στην κούρσα για το αξίωμα του γενικού γραμματέα, αλλά μετά την ήττα του καταδικάστηκε και σε ισόβια κάθειρξη για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News