Έγραψε ο κ. Δοξιάδης:

…Το ιστορικό είναι απλό, θλιβερό και εξοργιστικό:

Λίγο μετά τις 6 το απόγευμα της 12ης Οκτωβρίου, ο φοιτητής του ΟΠΑ Οδυσσέας Βλαχονικολός κινούνταν στο ισόγειο του πανεπιστήμιου για μια δουλειά του. Τρεις τύποι με μαύρα τον είδαν, και ενώ φορούσε μάσκα προστασίας Covid, τον ρώτησαν: «Εσύ δεν είσαι ο Οδυσσέας που βγαίνει στις τηλεοράσεις;». (Πόσο πιθανό είναι να γνωρίσεις κάποιον που δεν τον ξέρεις καλά, όταν φοράει μάσκα;) Και όταν είπε «ναι», άρχισαν να τον χτυπούν, με μπουνιές στο κεφάλι και στον κορμό, και κλωτσιές στα πόδια και τη μέση. 

Αυτό που ενόχλησε εν προκειμένω δεν είναι ότι ο Οδυσσέας «βγαίνει στις τηλεοράσεις» γενικώς, αλλά ως δραστήριο μέλος της Πανελλήνιας Ανεξάρτητης Κίνησης Σπουδαστών The ΠάΝΚΣ Project ) που αγωνίζεται για το δικαίωμα των φοιτητών να σπουδάζουν σε πανεπιστήμια όπου ισχύουν οι νόμοι του ελληνικού κράτους – γιατί ως γνωστόν, οι μόνοι χώροι στην Ελλάδα που δεν ισχύουν οι νόμοι είναι τα πανεπιστήμια, όπου  αλήτες, αυτεπάγγελτοι «επαναστάτες», εγκληματίες, έμποροι ναρκωτικών ή μαστρωποί, μπορούν με το ατιμώρητο να δέρνουν, να κλέβουν, να καταστρέφουν, να πουλάνε ηρωΐνη, να ετοιμάζουν βόμβες, και ό,τι άλλο βάλει ο νους σας. 

Τα παιδιά του ΠάΝΚΣ Project, μακριά από κόμματα και πολιτικές εξαρτήσεις, με απαράμιλλη παρρησία και θάρρος, αγωνίζονται τα τελευταία χρόνια να συγκροτήσουν ένα μέτωπο λογικής. Αλλά δυστυχώς οι αντίπαλοί τους δεν είναι μόνο οι μπάχαλοι, οι κακοποιοί και κάποιες κομματικές νεολαίες. Οι ντε φάκτο συνεργοί των τελευταίων είναι το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής τάξης. Είναι όλοι τους μέρος του προβλήματος.

Ο Οδυσσέας έκανε βέβαια τα δέοντα για έναν δημοκρατικό πολίτη. Λίγα λεπτά μετά την επίθεση, μόλις συνήλθε από το σοκ, κάλεσε την αστυνομία και βέβαια, τα παιδιά της ομάδας του, που βρέθηκαν αμέσως δίπλα του. Ταυτόχρονα, ειδοποίησε τον πρύτανη του ΟΠΑ, κ. Μπουραντώνη, ο οποίος είπε «θα το κοιτάξω». 

Το πώς το «κοίταξε» ο κ. Μπουραντώνης δεν έγινε γνωστό. Ίσως να το κοίταξε μελαγχολικά, ποιητικά, στοχαστικά ποιος ξέρει – άλλωστε την παθητικότητα, όπως και την ανικανότητά του για την ηγεσία ενός πανεπιστημίου, την έδειξε όταν κάθισε πέρσι να του κρεμάσουν κάποιοι τραμπούκοι ταμπέλα στον λαιμό που έλεγε «Αλληλεγγύη στις καταλήψεις», και μάλιστα να κάτσει να φωτογραφηθεί, χωρίς να τον διαθέτει τη στοιχειώδη ντροπή (για αξιοπρέπεια δεν μιλώ, την είχε ήδη χάσει με τη δειλία του) να παραιτηθεί μετά το ρεντίκολο. 

Όπως και να «κοίταξε» το πρόβλημα του Οδυσσέα, δεν το κοίταξε με τρόπο που αποτελεί μέρος της λύσης. Και να πείτε ότι δεν είχε τον τρόπο; Του τον πρόσφεραν οι φοιτητές του ΠάΝΚΣ Project, που του έγραψαν την ίδια μέρα να του ζητήσουν να βρει τον φύλακα του ΟΠΑ που εκείνη την ώρα ήταν μάρτυρας του περιστατικού, και άρα θα πιστοποιούσε, πέρα από την κατάθεση και την ιατροδικαστική έκθεση, τη βία. Μα ο κ. Μπουραντώνης δεν έκανε απολύτως τίποτε. Πρόβλημα ή λύση; Πρόβλημα!

Τρία τέταρτα (!) μετά την κλήση του Οδυσσέα, έφτασε στο ΟΠΑ ένας αστυνομικός με πολιτικά, που ζήτησε να τον συναντήσει «έξω από το πανεπιστήμιο». Ο Οδυσσέας και οι σύντροφοί του είπαν στον αστυνομικό ότι οι δράστες είναι μέσα ακόμη, αλλά εκείνος, προφανώς στερούμενος εντολών, λόγω της παθητικότητας των προϊσταμένων του και του πρύτανη, απλώς φώναξε ένα περιπολικό, να εκτελέσει χρέη ταξί και να μεταφέρει τον Οδυσσέα στη ΓΑΔΑ, όπου έδωσε κατάθεση. 

Από εκεί και πέρα, αρχίζει το ρεσιτάλ προκλητικής, ενεργητικής αδιαφορίας των αρμοδίων – όπου «ενεργητική αδιαφορία» δεν θα πει δεν κάνω τίποτε, αλλά προσπαθώ επιπλέον να αρνηθώ και την πραγματικότητα. 

Ερευνώντας το περιστατικό, κάποιοι δημοσιογράφοι ήρθαν αμέσως σε επαφή με αξιωματικούς της αστυνομίας, ο ένας εκ των οποίων είπε απαξιωτικά ότι το θύμα ήταν «ένας γκέι» (άρα, να υποθέσουμε, καλά έκανε και τις έφαγε) και ότι επιπλέον «πήγε γυρεύοντας». 

Όπως έγραψε ο δημοσιογράφος της «Κ» Απόστολος Λακασάς, κι αυτός γενναίος και πρωτοπόρος υπερασπιστής της πανεπιστημιακής ελευθερίας, «σε αστυνομικές πηγές έφτασε μια άλλη εκδοχή των γεγονότων, ότι ο φοιτητής κατά λάθος βρέθηκε στο υπόγειο του ΟΠΑ, όπου ομάδα αντιεξουαστιαστών προετοίμαζαν συγκέντρωση αλληλεγγύης στην Πόλα Ρούπα» και οι εν λόγω «θεώρησαν ύποπτη την παρουσία του στο χώρο και του επιτέθηκαν». 

Άρα, και πάλι οι «αστυνομικές πηγές», χαρακτήρισαν το θύμα περίπου προβοκάτορα και πιθανώς άξιο της τύχης του — μα πήγε γυρεύοντας και αυτός!  Όμως ο Οδυσσέας δεν χτυπήθηκε στο υπόγειο αλλά στο ισόγειο, έξω από τη γραμματεία του ΟΠΑ, πηγαίνοντας να κάνει τη δουλειά του, και οι αστυνομικοί το ήξεραν. (Αναρωτιέμαι, από πού πήραν την ψευδή πληροφορία που αναπαρήγαγαν;). Και, λίγο αργότερα, σε επαφή με την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, δημοσιογράφοι άκουσαν ότι ο φοιτητής που κακοποιήθηκε «δεν ήταν στα καλά του», υπονοώντας ότι δεν ξέρει τι λέει. Λύση ή πρόβλημα; Πρόβλημα!

Τέλος, ως κατακλείδα στο «νίπτω τας χείρας μου» του σύγχρονου Πόντιου Πιλάτου-Μπουραντώνη, και στην έμμεση άφεση αμαρτιών στους κακοποιούς, από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου και τις “πηγές” που την εκφράζουν, έρχεται η χθεσινή παρουσία σε τηλεοπτικό σταθμό του υφυπουργού Παιδείας, αρμόδιου για την Ανώτατη Εκπαίδευση, κ. Συρίγου. Σκέψου να μην ήταν και «αρμόδιος», συλλογιέμαι, ύστερα από όσα άκουσα. 

Είπε ο κ. Συρίγος, επί λέξει, ότι «αυτό που έγινε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, βρήκαν κάποιον τον οποίο αντιπαθούσαν, υπήρξε προπηλακισμός, αλλά δεν ήταν κάτι που το πήγαιναν γυρεύοντας». 

Προσέξτε τις λέξεις, τη γραμματική και κυρίως τις σιωπές: «αυτό που έγινε» ήταν ο ξυλοδαρμός. Αυτοί που βρήκαν «κάποιον» δεν κατονομάζονται ούτε με αντωνυμία. (Ποιο είναι το υποκείμενο της πρότασης; Τι ήταν αυτοί που «βρήκαν κάποιον»; Άγγελοι του ουρανού; Μέλη του Ερυθρού Σταυρού; Μοναχοί του Αγίου Όρους; Ο κ. υφυπουργός δεν μας το λέει). Ο «κάποιος» όμως δεν ήταν ένας απλός κάποιος, αλλά  φοιτητής του πανεπιστημίου, που πάει εκεί για να σπουδάσει, όχι για να τρώει ξύλο. Τέλος πάντων, κατά τον κ. Συρίγο οι λεκτικώς αόρατοι που τον έδειραν απλώς «τον αντιπαθούσαν». (Ποιος ξέρει γιατί, μπορεί να τους είχε φάει καμιά φιλενάδα – πάντως περί αντιπάθειας επρόκειτο, προς Θεού, όχι ιδεολογικά υποκινούμενου φανατισμού). Και μετά, λέει, «υπήρξε προπηλακισμός». Προσέξτε πάλι τη λεπτομέρεια: «υπήρξε». Δεν λέμε ποιος τον έκανε, αλλά απλώς “υπήρξε”. (Από τη διατύπωση μπορεί κάλλιστα ο «κάποιος» να προπηλάκισε τους καημένους τους ανώνυμους). Και μετά έρχεται το κερασάκι στην τούρτα, η λέξη «προπηλακισμός». 

Ο κ. Συρίγος, εκτός από υφυπουργός, είναι και καθηγητής του πανεπιστημίου, άρα δικαιούμαι να θεωρώ ότι ξέρει ελληνικά. Διαβάζω λοιπόν από το λεξικό του, επίσης καθηγητή, Μπαμπινιώτη: «Προπηλακίζω: εκστομίζω ύβρεις εναντίον κάποιου σε δημόσια εμφάνισή του». Βρίζω, δηλαδή, όχι δέρνω. 

Με τα μισόλογά του, ο κ. Συρίγος μας είπε λέει πάνω-κάτω ότι κάποιος πήγαινε κάπου, κάποιοι τον είδαν που δεν τον συμπαθούσαν, και του είπαν κακά λόγια. 

Μα αυτό έγινε, κ. υφυπουργέ; Αυτό ξέρετε; Αυτή είναι η υπηρεσιακή σας ενημέρωση, δέκα μέρες μετά το γεγονός; Και μετά, σαν να μην έφτανε αυτή η ύψιστη λεκτική ασέβεια  στον δαρμένο φοιτητή, ο κ. Συρίγος συνέχισε να λέει ότι «άργησε κάπως να πάρει την αστυνομία», υπονοώντας ότι εξ αιτίας αυτού δεν υπήρξε αντίδραση. Δηλαδή τα λίγα λεπτά του σοκ του Οδυσσέα έφταιγαν, όχι το ό,τι η αστυνομία έκανε 45 λεπτά να πάει. Τέλος ο κ. Συρίγος, ακολουθώντας την προσφιλή τακτική των περισσότερων πολιτικών να αλλάζουν το θέμα, που την έμαθε ανησηχυτικά γρήγορα για πολιτικός νεοσσός, άρχισε να επιμένει, ξανά και ξανά, εμμονικά λες, ότι «το άλλο», δηλαδή το ντουβάρι που πήγαν να χτίσουν προ ημερών στο Πολυτεχνείο κάποιοι άλλοι μπάχαλοι, είναι «πιο σοβαρό», «πολύ πιο σοβαρό». 

Εντάξει, κ. Συρίγο, την εμπεδώσαμε τη λογική σας: το να χτίζεις έναν τοίχο εκεί που δεν επιτρέπεται είναι «πολύ πιο σοβαρό» από το να δέρνεις έναν άνθρωπο, πόσο μάλλον που δεν τον έδειραν αλλά τον έβρισαν, κατά τη διατύπωσή σας. 

Αναρωτιέμαι: αυτή την ιεράρχηση ανθρώπινων αγαθών διδάσκουν στη Νομική, που σπούδασε; Όχι βέβαια. Ο λόγος της εμμονής του κ. Συρίγου στο ντουβάρι είναι φανερός: ήθελε να καλύψει τον συνάδελφό του, υπουργό. Γιατί στο Πολυτεχνείο πήγε η αστυνομία, αλλά με δικαιολογία ότι κάποιοι έχτιζαν «χωρίς οικοδομική άδεια» (!), όπου μάλιστα έφτασε βάζοντας μπροστά τους υπαλλήλους της Πολεοδομίας του Δήμου Ζωγράφου (!). Ενώ στο ΟΠΑ, πήγε ένας αστυνομικός, με πολιτικά, κι αυτός απ’ έξω. Άρα, υπουργικώ δικαίω, το ντουβάρι είναι “πολύ πιο σοβαρό” από το ξύλο. 

Από τον κ. Συρίγο, που είχε ο ίδιος χτυπηθεί, με ξυλοδαρμό, στο Πάντειο, και τότε πολλοί από εμάς σπεύσαμε να υποστηρίξουμε, θα περιμέναμε κάτι καλύτερο. Ποιος ξέρει τι έγινε από τότε; Αν διατελεί υπό τραυματικό σοκ να το κατανοήσουμε απόλυτα, γιατί είναι φοβερό πράγμα η βία – αλλά τότε κακώς δέχθηκε την πολιτική θέση που δέχθηκε. Οποιαδήποτε άλλη εξήγηση καταπίπτει, ως ανάξια των ευθυνών που του ανέθεσε η Πολιτεία.

Τα λόγια είναι καμιά φορά χειρότερα από τις μπουνιές, και οι σιωπές, η ευθυνοφοβία και η απραξία, όταν γίνονται από ανθρώπους που έχουν ορκιστεί να είναι μέρος της λύσης, είναι όχι απλώς μέρος του προβλήματος, αλλά ο πυρήνας του. Και δυστυχώς, τις τελευταίες δεκαετίες, οι πολιτικοί και οι πρυτάνεις, πλην ελαχίστων, λαμπρών εξαιρέσεων –στις οποίες εξαιρέσεις σαφώς δεν περιλαμβάνονται οι προαναφερθέντες– αποτελούν μέγιστο μέρος του προβλήματος, και καθόλου της λύσης: γιατί αυτοί συντηρούν το περιβάλλον μέσα στο οποίο όχι απλώς επιβιώνει, αλλά ανθεί η ανομία στα πανεπιστήμια. Αυτοί είναι που επιτρέπουν στους μπάχαλους, στους φανατικούς και στους κακοποιούς να καταστρέφουν τα πανεπιστήμιά μας με την ανανδρία, τη συμφεροντολογία και τον ωχαδερφισμό τους. Ντροπή τους!

Η τωρινή κυβέρνηση ψήφισε έναν νόμο θα μου πείτε. Αλλά δεν έχει εφαρμοστεί ακόμα — όταν εφαρμοστεί θα σχολιάσουμε. Όμως αυτός δεν αφορά την περίπτωση του Οδυσσέα. Εν προκειμένω, δεν χρειαζόταν νέος νόμος για να επέμβει η αστυνομία και να πιάσει τους αλήτες που επιτέθηκαν στον Οδυσσέα. Μπορούσε να το κάνει και με τον παλιό, όταν μέσα στο πανεπιστήμιο ασκείται βία, δηλαδή η κατ’ εξοχήν πράξη για την οποία ζούμε σε συντεταγμένη πολιτεία: για να προστατευόμαστε από τον νόμο της ζούγκλας. 

Μέχρι να εφαρμοστεί ο νέος νόμος, θα έπρεπε να εφαρμοστεί ο υπάρχων. Εκτός αν ήθελαν όλοι μαζί, υπουργοί, πρυτάνεις και όσοι τους υπακούουν, να επιβεβαιώσουν τον αμίμητο Εμμανουήλ Ροΐδη, που είπε ότι στην Ελλάδα χρειαζόμαστε έναν νόμο «περί τηρήσεως των κειμένων νόμων».

Θέλω να ελπίζω ότι ο πρωθυπουργός, που πρόταξε στην προεκλογική του εκστρατεία ως δέσμευση να λύσει το πρόβλημα της βίας στα πανεπιστήμια, και ως φιλελεύθερος πολιτικός έχει πολλές φορές –και άριστα έκανε– στιγματίσει το αίσχος της ανομίας στα ελληνικά πανεπιστήμια, θα δράσει αμέσως για να βρει τις ευθύνες στη συγκεκριμένη περίπτωση, και να αντιδράσει απέναντι στους ανευθυνοϋπεύθυνους υπουργούς του με την αυστηρότητα που απαιτείται. 

Αρκετά πια με το πρόβλημα,  μπουχτίσαμε, κοντεύουμε να σκάσουμε. Τι άλλο περιμένουμε; Όσοι στεκόμαστε στο πλευρό των παιδιών μας, όπως το έχουμε υποχρέωση, απαιτούμε τη  λύση.