Πήγε στη Ρώμη, είδε το κινηματογραφικό φεστιβάλ της και απέσπασε και βραβείο προτού απέλθει. Οι Ιταλοί τίμησαν για το σύνολο του έργου του τον Κουέντιν Ταραντίνο και αυτός, μετά την παραλαβή της λιτής πλακέτας, ανταπέδωσε τη φιλοφρόνηση με την αόριστη υπόσχεση ότι κάποτε θα γυρίσει και ένα φιλμ στην Ιταλία, καθ’ όσον καίγεται από τη σχετική επιθυμία. «Τι τρελό που θα ήταν, να το γυρίσω στην Cinecittà!».

«Επειδή αγαπώ τον Σέρτζιο Λεόνε, ήταν ένας πραγματικός γίγαντας», είπε, επαναλαμβάνοντας για μία ακόμη φορά πόσο έχει επηρεαστεί, σε βαθμό αντιγραφής, από τον εμβληματικό σκηνοθέτη των γουέστερν σπαγκέτι αλλά και του «Κάποτε στην Αμερική». Και επειδή μερικά πράγματα στο σινεμά πάνε μαζί, ο Ταραντίνο είπε ότι λατρεύει και τον Ενιο Μορικόνε, τον συνθέτη που έντυσε με τις εμβληματικές μουσικές του τα έργα του Λεόνε.

Η Corriere della Sera διαπίστωσε ότι ο Ταραντίνο κάνει γκριμάτσες και χειρονομεί «σαν τρελός» μιλώντας. Οι ψυχολόγοι μπορεί να εστιάζουν στην εξωλεκτική επικοινωνία και στη σημασία της (αφού ο λόγος υποτίθεται ότι δεν αποκαλύπτει όσα η εικόνα, στους αγραμμάτους ιδίως), όμως το ιταλικό Μέσο έγραψε ότι ο Ταραντίνο θυμίζει τον Ποπάι (χωρίς το σπανάκι του). «Μίλησε για το πάθος του με το σινεμά, έβγαλε κραυγές ικανοποίησης», και ας είναι 58 χρόνων άνθρωπος.

Οι εκμυστηρεύσεις του Ταραντίνο επεκτάθηκαν, προφανώς επίτηδες, ακόμη και στα προσωπικά του, σε μία «σαδομαζοχιστική σκηνή» ταινίας που μάλλον κατά λάθος είδε όταν ήταν πεντάχρονο αγοράκι και η οποία του καρφώθηκε στη μνήμη – τα αποτελέσματα είναι γνωστά σε όλους μας, τα έχουμε δει στις ταινίες του. Είπε και για τα ψέματα που είχε αραδιάσει στο βιογραφικό του, ότι είχε παίξει σε φιλμ του Ζαν-Λικ Γκοντάρ και σε κάποιο θρίλερ με ζόμπι του Τζορτζ Ρομέρο. Και υπερασπίστηκε το δικαίωμά του να κάνει το σινεμά που αυτός θέλει σε πείσμα των επικριτών του.

Ο Ταραντίνο, απαντώντας σε σχετική ερώτηση της Corriere, είπε ότι ο κινηματογραφιστής είναι περισσότερο δύσκολο να εκφραστεί σήμερα σε σχέση με το παρελθόν, αν και δεν είναι ακατόρθωτο. Δεν έκρυψε την ιδέα που έχει για τον εαυτό του και για το έργο του, λόγου χάρη ότι το «Pulp Fiction» συνετέλεσε ώστε η δεκαετία του ’90 να γίνει πιο ανεκτική στην έκφραση του δημιουργού. «Ηταν μία πολύ επιτυχημένη ταινία, αλλά κάποιοι μου την έπεσαν σκληρά τότε. Ενα πράγμα έχω να τους πω: “Εκανα ένα φιλμ για γκάνγκστερ. Ποιο είναι το πρόβλημά σας;”. Με τον καιρό κατάλαβα ότι δεν πρέπει να παίρνει κανείς κατάκαρδα τις επικρίσεις. Εχω μάθει να αποδέχομαι αυτούς που με προσβάλλουν».

Οταν ρωτήθηκε πώς βλέπει το μέλλον της Τέχνης που υπηρετεί, ο Ταραντίνο είπε ότι δεν νομίζει πως ο κινηματογράφος έχει πεθάνει και ότι η απόδειξη είναι η εκ μέρους του αγορά ιστορικών κινηματογράφων των ΗΠΑ, όπως είναι το New Beverly Cinema του Λος Αντζελες, μία αίθουσα της δεκαετίας του ’20. Εκεί «υπάρχει απίστευτη προσέλευση μετά την πανδημία» είπε.

Ενστερνιζόμενος τη μοντέρνα τάση ακύρωσης πολιτισμικών παρακαταθηκών, την οποία επιβάλλει στις ΗΠΑ η πολιτική ορθότητα και το κίνημα των μαύρων Black Lives Matter, o Ταραντίνο είπε ότι θα ακύρωνε τη βωβή ταινία του 1915 «Η γένεση ενός έθνους», του Ντι Ντάμπλιγιου Γκρίφιθ (D.W. Griffith), επειδή κατά τη γνώμη του «οδήγησε στην αναγέννηση της Κου Κλουξ Κλαν». Σημειωτέον ότι ο Ταραντίνο απαξίωσε να κατονομάσει τον σκηνοθέτη της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News