Είναι μερικές ειδήσεις που θέλω να τις σφίξω στα χέρια μου. Να τις διαφυλάξω, να μην περάσουν έτσι όπως περνάνε όλα με ταχύτητα βεγγαλικού. Να τις ανεβάσω πάνω από όλες, στο ταβάνι της κοινωνίας μας. Να είναι διακριτές από όλους και να μείνουν εκεί καιρό. Ολη η έγνοια μου, αναγνώστες μου, είναι, μην και χαθούν στον πολτό μας. Η είδηση με συντάραξε. Εμπεριέχει την απόλυτη κατάρα της χώρας μας. Μο-νι-μό-τη-τα ως θέσφατον. Οχι ως ευλογία και ανταποδοτικότητα της ευλογίας μέσω υπηρεσιών στον έλληνα πολίτη, αλλά ως εξουσία, υπέρτατη, θεϊκή αδιατάραχτη. Παραλλήλως, ως γάγγραινα που δεν αφήνει σημείο για σημείο αμόλυντο.

Η ιστορία στην οποία αναφέρομαι απασχολεί –και δεν απασχολεί– περισσότερο από δύο ολόκληρα χρόνια το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πάτρας. «Απολύθηκε παιδίατρος στην Πάτρα που κατηγορείται για σεξουαλική κακοποίηση έπειτα από παρέμβαση του υπουργού Υγείας Θ. Πλεύρη». Χρειάστηκε η παρέμβαση του υπουργού Υγείας. Μιλάμε για υπόθεση παιδιάτρου που παραπέμφθηκε το 2020 για αδικήματα κατά της γενετήσιας ελευθερίας σε βάρος του ίδιου του ανηλίκου παιδιού του και ωστόσο δεν διακόπηκε η σύμβασή του.

Προσέξτε, δεν διακόπηκε, παρά την παραπομπή του με βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών. Γιατί; Γιατί, όπως επικαλέστηκε το ΔΣ του νοσοκομείου του, δεν είχε ολοκληρωθεί η ποινική διαδικασία σε βάρος του (διαδικασίες που στη χώρα μας μπορεί να κρατήσουν και δέκα χρόνια) και ως φαίνεται, ζούσαν την αγωνία, όχι μην και φερθεί ανάλογα σε άλλα παιδιά, αλλά ότι αν καταγγελθεί η σύμβασή του πριν ολοκληρωθεί η ποινική διαδικασία, θα μπορούσε να κινηθεί σε βάρος του νοσοκομείου με οικονομικές αξιώσεις.

Βεβαίως, για τη στάση που τήρησε το ΔΣ ήταν καταλυτική και η στάση που τήρησε το πειθαρχικό όργανο του Ιατρικού Συλλόγου Πάτρας, ήτοι (μαντέψτε!) στάση αναμονής, αποφασίζοντας ότι ΘΑ επιβάλει ποινή ΜΕΤΑ την όποια καταδίκη.

Μελετήστε το μπαλάκι των υπεύθυνων-ανεύθυνων να περνάει από το ένα χέρι στο άλλο, έτσι ώστε να βρίσκει «θαλπωρή» ο γιατρός. Δεν είναι αυτό ακριβώς που πολλάκις βιώνουμε στην καθημερινότητά μας; Δεν είναι τα παράλογα ως λογικά; Δεν νιώθετε ότι όλα είναι, με τέτοιον τρόπο δομημένα, ώστε να τρέμεις να μπεις στον κάματο της καταγγελίας, στον θηριώδη αγώνα της διεκδίκησης του δίκιου σου; Διανοείστε να είχε αυτή την αντιμετώπιση ο εν λόγω γιατρός στον ιδιωτικό χώρο;

Για την παρουσία του κ. Πλεύρη ως υπουργού Υγείας κατ’ επιλογήν Κυριάκου Μητσοτάκη γράψαμε πολλά. Είχαμε να του προσάψουμε αήθη. Αλλά με την ίδια θέρμη που εναντιώθηκα, με την ίδια ακριβώς οφείλω να μεταδώσω την πρόσφατη ενέργειά του. Διερεύνησε την υπόθεση, αντιλήφθηκε την παθογένεια, ζήτησε εκ νέου τη σύγκληση του ΔΣ και τη λήψη απόφασης με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον, αφού η υπόθεση δεν συνιστά απλή καταγγελία, αλλά συνδέεται με παραπομπή σε κακούργημα. Επραξε τα αυτονόητα. Αυτό είναι το δύσκολό μας!

Οσο μελετούσα όλο αυτό, στη σκέψη μου ήρθε ως εφιάλτης μια άλλη πρόσφατη υπόθεση (απολύτως ανεξάρτητη από την προαναφερθείσα). Θυμάστε; Εκείνον τον τραυματιοφορέα στο Παίδων που διακόρευε κορίτσια με τα χέρια του, ενώ ήταν ακόμα υπό την επίδραση νάρκωσης. Εργαζόταν πάνω από 20 χρόνια και όμως κανένας δεν είχε αντιληφθεί τις κινήσεις του. Και χρειάστηκε μια νεοδιορισμένη γιατρός για να βγει όλο αυτό στην επιφάνεια. Πόσα χρόνια θα κάνει η εκδίκαση της υπόθεσης; Αραγε τι να γίνεται εκείνη η νέα γιατρός; (Είναι κι αυτό κομμάτι της βαριάς αρρώστιας μας. Να μας φοβίζει η τύχη του καταγγέλλοντος.)

Υπουργέ, σαν αυτή την υπόθεση λιμνάζουν εκατοντάδες. Με τις νομικές γνώσεις σας, μην αφήσετε καμία στην τύχη της. Η μονιμότητα ως θέσφατο είναι η κατάρα που μας κυνηγάει σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου μας. Και αμαυρώνει ένα σωρό συμπολίτες μας που έχουν τσίπα και θεωρούν τη μονιμότητά τους ευλογία, άρα και ευκαιρία για ανταπόδοση σωστών υπηρεσιών στους μη μόνιμους οσιομάρτυρες της επαγγελματικής ανασφάλειας.

Μακάρι να δούμε ανάλογες μάχες αυτονόητων και σε άλλα υπουργεία. Μα πάνω από όλα, μακάρι το θέμα της άρρωστης «υπερ-μονιμότητας» να λυθεί ολοκληρωτικά, με συμφωνία όλων των κομμάτων. (Κοιμάμαι και ονειρεύομαι.) Να μην επαφιόμαστε στην αποφασιστικότητα οποιουδήποτε υπουργού, αλλά στη δομή κράτους δικαίου. Λύστε τα χέρια των εντίμων και στερήστε τις φτηνές δικαιολογίες από τους τιποτένιους.

YΓ. Σας χρωστάω τη συνέχεια του ταξιδιού στη Θράκη. Δεν μου πήγαιναν τα χέρια. Στο επόμενο θα σας ταξιδέψω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News