Κυριακή 3 Οκτωβρίου, στο παραδοσιακό ντέρμπι της Ligue 1, Σεντ Ετιέν – Λιόν. Οι «Στεφανουά» ισοφαρίζουν το σκορ στις καθυστερήσεις του αγώνα (90’+5’) και, δευτερόλεπτα αργότερα, οπαδοί τους εισβάλλουν στον αγωνιστικό χώρο του «Ζοφρουά Γκισάρ». Για να κάνουν τι; Επίμαχη φάση δεν υπάρχει, η ομάδα τους έχει, μόλις, σκοράρει, και στο γήπεδο δεν βρίσκονται υποστηρικτές των «Λιονέ». Ο ίδιος ο σκόρερ τρέχει προς το μέρος τους, και κατορθώνει να τους πείσει να επιστρέψουν στην εξέδρα.

Ηταν το πιο πρόσφατο από μια σειρά περιστατικών «ανωμαλίας» που έχουν καταγραφεί στο γαλλικό πρωτάθλημα τους δύο τελευταίους μήνες. Τα προηγούμενα, μάλιστα, δεν ήταν και τόσο… αθώα.

Στις 8 Αυγούστου, στο ματς Μονπελιέ – Μαρσέιγ, αντικείμενο που εκτοξεύθηκε από την κερκίδα τραυμάτισε στο πρόσωπο παίκτη των γηπεδούχων. Στις 22 του ίδιου μήνα, στο ντέρμπι της Κυανής Ακτής (Νις – Μαρσέιγ), οπαδοί της ομάδας της Νίκαιας πήδησαν στο χορτάρι και συνεπλάκησαν με ποδοσφαιριστές των φιλοξενούμενων. Στις 18 Σεπτεμβρίου (Λιλ – Λανς) υποστηρικτές της Λιλ επιχείρησαν «ντου» στην αντίπαλη εξέδρα. Στις 22 Σεπτεμβρίου (Μονπελιέ – Μπορντό) οπαδοί της Μονπελιέ έστησαν ενέδρα στους οργανωμένους της Μπορντό, έξω από το γήπεδο, και έγινε «μάχη» με τραυματίες και από τις δύο πλευρές. Την επόμενη μέρα (Ανζέ – Μαρσέιγ) το «ξύλο» έπεσε στον αγωνιστικό χώρο, αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα.

Τα επεισόδια δεν έλειψαν, ποτέ, από το γαλλικό ποδόσφαιρο, όμως διαδραματίζονταν, συνήθως, έξω από τα γήπεδα, σε δρόμους και πλατείες, από άτομα που έκρυβαν τα πρόσωπά τους. Και, σχεδόν πάντα, είχαν μια προφανή αιτία. Εστω, κάποια ιστορικά προηγούμενα που είχαν οι σύλλογοι μεταξύ τους. Ο νέος κύκλος βίας, που άνοιξε με την έναρξη της εφετινής σεζόν, έχει εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά. Οι ταραχές μοιάζουν απρόκλητες, σημειώνονται ακόμη και μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, και –το κυριότερο– οι χούλιγκαν δεν δείχνουν να φοβούνται μήπως αποκαλυφθούν. Ορμούν στο χορτάρι έτοιμοι για καβγά, αδιαφορώντας για τις δεκάδες κάμερες ασφαλείας που τους «σημαδεύουν». Πολλοί έχουν ταυτοποιηθεί, έχουν συλληφθεί, όμως αυτό δεν αποθαρρύνει τους επόμενους, που επαναλαμβάνουν την ίδια, αλλόκοτη συμπεριφορά.

«Δεν έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο», αποφαίνονται οι ειδικοί. «Δείτε τι συμβαίνει σε ολόκληρη τη χώρα: μία μόνιμη αναταραχή. Κάθε μέρα οι δρόμοι είναι γεμάτοι από οργισμένους ανθρώπους που διαδηλώνουν για τα πάντα: για την οικονομική κατάσταση, τα εργασιακά, τις συντάξεις, τις υπερεξουσίες της αστυνομίας, ή τα μέτρα κατά του κορονοϊού και την υποχρεωτικότητα των εμβολίων. Κάποιοι από αυτούς βάζουν φωτιές, καταστρέφουν ό,τι βρουν μπροστά τους, δεν διστάζουν να συγκρουστούν με πάνοπλους αστυνομικούς. Οι ίδιοι άνθρωποι πάνε και στο γήπεδο, που είναι η αντανάκλαση της κοινωνίας μας, εκτονώνοντας κι εκεί την οργή τους».

Η Γαλλία βιώνει το φαινόμενο του «νεοχουλιγκανισμού». Οι ταραξίες δεν είναι στρατευμένοι στην ίδια οργάνωση, δεν μοιράζονται την ίδια ιδεολογία και δεν εκδηλώνουν την ίδια μορφή παραβατικότητας. Στο ίδιο γήπεδο, την ίδια στιγμή, οι κάμερες έχουν «συλλάβει» κάποιους –όχι οργανωμένους– να χαιρετούν ναζιστικά, κι άλλους να επιδεικνύουν ρατσιστικές συμπεριφορές, να «παίζουν ξύλο» με αντίπαλους οπαδούς, να σπάνε καθίσματα, ή ακόμη και να… αυτοϊκανοποιούνται. Το μόνο τους κοινό σημείο είναι ότι βρίσκουν κάλυψη μέσα στο πλήθος των υποστηρικτών του ίδιου συλλόγου.

Η αθλητική δικαιοσύνη έριξε, ήδη, βαριές «καμπάνες» για τα επεισόδια του τελευταίου διμήνου, όμως η υπουργός Αθλητισμού της Γαλλίας, Ροξάνα Μαρατσινεάνου, πρώην αθλήτρια της κολύμβησης, ζήτησε την εξατομίκευση των ποινών (αντί για την τιμωρία των club για ό,τι κακό συμβαίνει στα γήπεδά τους, με βάση την αντικειμενική ευθύνη). Με την προϋπόθεση ότι οι σύλλογοι βοηθούν τις Αρχές –με βίντεο, φωτογραφίες και πληροφορίες– στην ταυτοποίηση των δραστών: «Πείτε μας ποιοι είναι, και από ’κει και πέρα είναι δική μας δουλειά. Ηρθε η ώρα να κόψετε τους δεσμούς με οπαδούς που δεν επιθυμείτε στα γήπεδά σας, αλλά για κάποιο λόγο ήσασταν υποχρεωμένοι να ανέχεστε».

Σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν, τώρα οι σύλλογοι «δίνουν» τους ταραξίες χωρίς δεύτερη σκέψη. Η πανδημία έφερε πολλούς από αυτούς στο χείλος της οικονομικής καταστροφής – κοτζάμ Μπορντό μπήκε σε καθεστώς επιτήρησης. Η ματαίωση μιας ολόκληρης σεζόν, το «λουκέτο» που έβαλαν για σχεδόν ενάμιση χρόνο, και οι τελευταίες δόσεις των τηλεοπτικών δικαιωμάτων που δεν τους καταβλήθηκαν, δεν τους άφησαν περιθώρια αλληλεγγύης προς τους άτακτους οπαδούς τους. Μια τιμωρία αποκλεισμού της έδρας τους θα τους έδινε τη χαριστική βολή. Οχι μόνο τους απαγορεύουν την είσοδο στα γήπεδά τους, αλλά και υποβάλλουν μηνύσεις εναντίον τους για τις έκνομες πράξεις τους.

Εδώ και αρκετά χρόνια, οι ομάδες της γαλλικής λίγκας έχουν επενδύσει πολλά στην κατασκευή νέων γηπέδων, ή στην ανακαίνιση των παλιών, υιοθετώντας τα αγγλικά πρότυπα. Ούτε αστυνομικοί υπάρχουν, ούτε κιγκλιδώματα που θα εμποδίσουν την είσοδο θεατών στον αγωνιστικό χώρο. Οι εξέδρες των φιλοξενούμενων οπαδών συνορεύουν με εκείνες των γηπεδούχων, και οι λεγόμενοι «stewards» –οι υπεύθυνοι για την τήρηση της τάξης– είναι λίγοι και χωρίς επαρκή εκπαίδευση. Οπως αποδεικνύεται, δεν είχαν προβλέψει τις «μέρες της μεγάλης οργής».

Η πρώτη αντίδραση της γαλλικής λίγκας μπροστά στο ξαφνικό κύμα βίας ήταν να επιχειρήσει να υποβαθμίσει το πρόβλημα. Λίγα λεπτά μετά τα πρωτοφανή επεισόδια στο ντέρμπι του Νότου, Νις – Μαρσέιγ, έδωσε εντολή στις δύο ομάδες να συνεχίσουν τον αγώνα σαν να μη συνέβη το παραμικρό. Σύντομα, όμως, αντιλήφθηκε πως ήταν μόνον η αρχή. Ο «νεοχουλιγκανισμός», που απειλεί σοβαρά το προϊόν της, δεν μπορεί να κρυφτεί κάτω από το «χαλί» της άφιξης του Λιονέλ Μέσι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News