Επί μισή και πλέον ώρα το πρωί της Παρασκευής, ο Πάνος Καμμένος ξέπλενε —ή τουλάχιστον αυτό επιδίωκε— όλο το πολιτικό του παρελθόν.

Σε μία τηλεοπτική συνέντευξη, η οποία δύσκολα μπορεί να δικαιολογηθεί, ειδικώς αν μιλάμε για κάποιον που έχει αποχωρήσει από την πολιτική, μίλησε ωραία και άνετα για όλους και για όλα. Περίπου με τον αέρα του βετεράνου και του statesman.

Υπάρχει αυτή η περίεργη ελληνική ιδιαιτερότητα. Όλα κάποια στιγμή ξεχνιούνται και όλοι (νομίζουν ότι) έχουν τη δεύτερη ευκαιρία τους, κάποιες φορές και την τρίτη.

Θεωρητικά, ο Καμμένος εμφανίστηκε με την ιδιότητα του πρώην υπουργού Αμυνας για να κρίνει τις τελευταίες εξελίξεις. Και το στόμα του έσταζε μέλι για τη ελληνογαλλική συμφωνία και την προμήθεια των φρεγατών.

«Είναι μια άριστη συμφωνία, γιατί πρώτα απ’ όλα η Ελλάδα δέχεται την εισήγηση του Ανώτατου Ναυτικού Συμβουλίου που είχε επιλέξει εδώ και πάρα πολλά χρόνια τη μετατροπή του στόλου μας με νέες φρεγάτες και τον συνδυασμό αεροναυτικών δυνάμεων, δηλαδή την επικοινωνία των πλοίων με τα αεροσκάφη και τα δορυφορικά συστήματα όπως το πρόγραμμα “Ηλιος”, που είναι πολύ διαφορετικό σύστημα και δεν μπλοκάρεται…», ήταν η γνωμοδότηση του.

Μίλησε δε αναλυτικά και για τα πλεονεκτήματα των Belharra, τις επιχειρησιακές τους δυνατότητες και πολλά άλλα. Ούτε ο υπουργός Αμυνας δεν τα έχει πει τόσο αναλυτικά.

Καλά όλα αυτά, αλλά τι είναι αυτό που νομιμοποιεί πολιτικά τον Καμμένο να κρίνει συμφωνίες, ή ακόμη και να αξιολογεί την κυβέρνηση;

Ο ρόλος του Πάνου Καμμένου στην ελληνική πολιτική σκηνή δεν πρόκειται για ξεχαστεί. Έχοντας αποστατήσει από την ΝΔ την εποχή των μνημονίων, έφτιαξε ένα κόμμα που ως προϊόν της κρίσης έκανε τη μεγαλύτερη ζημιά στην παράταξη του, αποσπώντας ένα ποσοστό που ξεπέρασε το 10%. Εν συνεχεία ενορχήστρωσε με τον Τσίπρα τη μεταξύ τους συνεργασία, πολύ πριν από τις εκλογές του 2015, έπαιξε το ρόλο του συγκυβερνήτη, έστελνε τα «μηνύματα» του παραμονές του δημοψηφίσματος, με την αλησμόνητη δήλωση «οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας διασφαλίζουν τη σταθερότητα στο εσωτερικό», διοργάνωνε φιέστες με τελάρα και κόκκινα χαλιά για τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, εκδρομές με διακομματική σύνθεση (συμπεριλαμβανομένων χρυσαυγιτών) στην άγονη γραμμή, έντυνε τον Τσίπρα με αμπέχονα α λα Φιντέλ, είχε αποδυθεί σε μία εκστρατεία διώξεων κατά δημοσιογράφων, πλακωνόταν με τον Κοτζιά για τις βίζες και τόσα άλλα. Τελικά, αποχωρούσε από την κυβέρνηση με αφορμή τη συμφωνία των Πρεσπών.

Ως προς αυτό το τελευταίο ρωτήθηκε στην… χαλαρή τηλεοπτική συζήτηση της προηγούμενης Παρασκευής και απάντησε αυτό:

«Πώς να ρίξω την κυβέρνηση με τους βουλευτές μου που είχαν όλοι αγοραστεί; Οι βουλευτές μου περάσανε όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ».

Το λες και χοντρή σπόντα στον Τσίπρα, ο οποίος προ ημερών μιλούσε για αποστασία, όταν ανακοινώθηκε το όνομα του Αποστολάκη ως υπουργού Πολιτικής Προστασίας. Ο φιλοσυριζαϊκός Τύπος είδε πάντως «πάσα Καμμένου στην κυβέρνηση». Μόνο που ασχέτως εξαγοράς βουλευτών ή όχι, ή μάλλον, ειδικώς από τη στιγμή που λέει ότι συνέβη κάτι τέτοιο, τίποτε δεν εμπόδιζε τον Καμμένο να μην δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στον Τσίπρα, κατά την σχετική κοινοβουλευτική διαδικασία που προηγήθηκε της συμφωνίας των Πρεσπών. Λεπτομέρειες.

Όπως και να ‘χει,  εμφάνιση αυτή του πρώην υπουργού Άμυνας, μοιάζει να έχει «ουρές». Θύμισε εμφατικά τη σχέση του με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, έκρινε ότι το μεγαλύτερο λάθος του σημερινού Πρωθυπουργού είναι το άνοιγμα στο σημιτικό ΠαΣοΚ, «το οποίο αντιμετωπίσαμε τότε στην ΝΔ με τον Κώστα Καραμανλή», ανέφερε ότι έχει επαφές ακόμη και με το περιβάλλον του Πρωθυπουργού και εν τέλει έμοιαζε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να θέλει να δηλώσει παρών.

Κάποια στιγμή έγινε και η επίμαχη ερώτηση. Θα επιστρέψει στην πολιτική; «Ο μόνος λόγος για τον οποίο θα επέστρεφα στην πολιτική θα ήταν αν έβλεπα ότι διακυβεύεται εθνικό μας θέμα». Δηλαδή, περίπου «ναι, το σκέφτομαι».

Προφανώς κάποιοι – και μεταξύ αυτών και ο Καμμένος – βλέπουν ότι «κάτι σαλεύει» στα δεξιά της ΝΔ και νομίζουν ότι η υπόθεση έχει ψωμί.

Μπορεί και να έχει, θα εξαρτηθεί από πολλά. Και ίσως δεν θα πρέπει να αγνοούμε την πλέον προβληματική παράμετρο της πολιτικής συγκυρίας: η εκλογή με απλή αναλογική κάνει πολλούς να πιστεύουν ότι έχουν την ευκαιρία τους.

Ο καθένας μπορεί να ελπίζει σε οτιδήποτε και να ονειρεύεται, προφανώς.

Μόνο που το 2021 δεν είναι 2012. Και ο τρόπος με τον οποίο Τσίπρας και Καμμένος κορόιδεψαν, καβάλα στο άλογο του εθνολαϊκισμού και του διχασμού δεν ξεχνιέται εύκολα, όσο «λουστραρισμένες» εμφανίσεις κι αν κάνουν, είτε ο ένας, είτε ο άλλος…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News