Για να φτάσει το ΚΙΝΑΛ στις κάλπες νέας ηγεσίας, θα πρέπει να διασχίσει ένα δρόμο που δεν είναι στρωμένος με άσφαλτο. Ο προγραμματισμός προβλέπει διεξαγωγή της εκλογής εντός του Νοεμβρίου. Η ημερομηνία θα καθοριστεί όταν οι εταιρείες που θα αναλάβουν τη διαδικασία καταθέσουν τεχνικές και οικονομικές προτάσεις.

Υπάρχει, όμως, το ερώτημα που θέτει η πανδημία. Πώς καλείς ανθρώπους να λάβουν μέρος σε διαδικασία με απαιτήσεις υψηλής συμμετοχής, αν ο χάρτης είναι στα κόκκινα; Και αναπόφευκτα ακολουθεί ένα άλλο: τι θα συμβεί αν η συμμετοχή είναι μικρή; Θα φταίει η πανδημία ή η επιρροή του κόμματος στο εκλογικό ακροατήριο; «Έτσι και προσέλθουν μόνο καμιά εκατοστή χιλιάδες, η συμμετοχή μπορεί και να έχει μεγαλύτερο πολιτικό βάρος από το αποτέλεσμα» λέει άνθρωπος που βρίσκεται στον πυρήνα των εξελίξεων.

Το ΚΙΝΑΛ βρίσκεται μπροστά στην εκλογή ηγεσίας, όμως αυτό που απασχολεί την πολιτική συζήτηση είναι οι αμφίπλευρες πιέσεις που δέχεται. Αν το πράσινο του Τσίπρα, έστω ως καρικατούρα του Ανδρέα, θα προσελκύσει τους αριστερόστροφους του ΚΙΝΑΛ ή αν η δυσανεξία προς τον ΣΥΡΙΖΑ θα στείλει κόσμο στον Μητσοτάκη. Κάπως έτσι δεν προσεγγίζονται και οι υποψήφιοι αρχηγοί; Από την κατεύθυνση προς την οποία έχουν στραμμένο το βλέμμα. Δηλαδή το κόμμα αντιμετωπίζεται είτε ως δεξαμενή άντλησης ψηφοφόρων, είτε, στην καλύτερη περίπτωση, ως εν δυνάμει βοηθητικός πυλώνας για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Η αυθυπαρξία και η προοπτική εξουσίας ακούγονται περίπου προσχηματικά.

Όμως εν τέλει, μπορεί να πρόκειται για μία συζήτηση που δεν έχει και τόση σημασία. Όσοι ήταν να φύγουν από το ΚΙΝΑΛ για τον ΣΥΡΙΖΑ, το έχουν κάνει. Τζάμπα παιδεύεται ο Τσίπρας. Και οι παραμένοντες έχουν κυρίως συναισθηματικές και αισθητικές διαφορές με τη ΝΔ που δεν εμποδίζουν μία θετική ματιά προς τον Μητσοτάκη – αρκεί οι δημοσκοπήσεις να μας λένε την αλήθεια. Ακόμα και η όξυνση της πολιτικής αντιπαράθεσης ενδέχεται να μην πιέσει το ΚΙΝΑΛ στον βαθμό που νομίζουμε.

Είναι ένα κόμμα με παγιωμένο σκληρό πυρήνα που εξελίσσεται σε σχήμα καταφυγής ψηφοφόρων και από τις δύο πλευρές του ιδεολογικού του άξονα. Δεν ποντάρει τόσο στην ελκυστικότητα του πολιτικού του λόγου, όσο στη δυσφορία για τα δύο μεγαλύτερα κόμματα. Για αυτό και όποιος και αν κερδίσει την ηγεσία του καλό θα είναι να συμπεριφερθεί σαν ξενοδόχος μέσα στην έρημο που χωρίζει δύο μεγάλες πόλεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News