Μιλώντας για τις ΗΠΑ, ο όρος «εμφύλιος πόλεμος» είναι βαρύς, αλυσοδεμένος με συγκεκριμένη περίοδο της Ιστορίας τους, παρά ταύτα χρησιμοποιήθηκε ευρέως πριν από τις τελευταίες προεδρικές εκλογές, πριν αλλά και μετά την εισβολή των ακροδεξιών στο Καπιτώλιο, ενώ η χρήση του συνεχίζεται σε βαθμό… νομιμοποίησης (ή απαξίωσης της αληθινής εννοίας του). Διότι είναι «πιασάρικος» όρος, διεγείρει την περιέργεια των πολλών και πολώνει όσους είναι επιρρεπείς στη σύγκρουση των αντιθέσεων και όχι στον συγκερασμό τους.

Τα αμερικανικά και τα διεθνή media τον συνέδεσαν με τον Τραμπ, με τη λεγόμενη Νέα Δεξιά, αλλά και το με το κίνημα Black Lives Matter και τις ακρότητές του εναντίον εθνικών συμβόλων, αγαλμάτων, κ.λπ. Ασφαλώς η δημοσιογραφία μπορεί να αναγάγει σε «εμφύλιο πόλεμο» οτιδήποτε, ακόμη και το #MeToo, ή οποιαδήποτε κοινωνική τριβή ελάσσονος ή και καμιάς πολιτικής σημασίας. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι ο «εμφύλιος πόλεμος» γίνεται με σφαίρες και όχι με πληκτρολόγια. Και σφαίρες, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν σφυρίζουν στον αμερικανικό αέρα.

Ωστόσο ο ανταποκριτής της Corriere della Sera κάνει λόγο για «νέο αμερικανικό εμφύλιο» λαμβάνοντας αφορμή από ένα άρθρο των New York Times σχετικά με τις αντιδράσεις των Ρεπουμπλικανών κυβερνητών στον εξαγγελθέντα από τον Τζο Μπάιντεν υποχρεωτικό εμβολιασμό εργαζομένων και παιδιών. Οι ΝΥΤ έγραψαν βέβαια περί «πολιτικού διχασμού του έθνους» όσον αφορά τα εμβόλια, αλλά μέχρις εκεί. Ετσι και ο ιταλός ανταποκριτής αναγκάστηκε να περιορίσει τον «εμφύλιο» στα σόσιαλ μίντια, δηλαδή στην Παιδική Χαρά με τα συγκρουόμενα στα οποία μπορεί να επιβιβαστεί χωρίς αντίτιμο ο κάθε πικραμένος.

Οι Ρεπουμπλικανοί κυβερνήτες ναι μεν ξιφουλκούν μεταφορικώς, ωστόσο δεν παίζουν και με τα μαχαιράκια. Είναι, απλώς, έντεκα άτομα του άλλου κόμματος, οι οποίοι δείχνουν να συντονίζονται εναντίον του προέδρου. Από όσες δηλώσεις τους απαριθμούν οι ΝΥΤ, η μακράν πιο «αιμοβόρικη» και γραφική είναι αυτή του κυβερνήτη της Νότιας Καρολίνας Χένρι ΜακΜάστερ ο οποίος προτίθεται να πολεμήσει τον Μπάιντεν και το κόμμα του «μέχρι τις πύλες της Κόλασης»!

Οι υπόλοιποι είναι πιο συγκαταβατικοί, πιο πολιτικοί στον δημόσιο λόγο τους. Ο κυβερνήτης του Μισισίπι, λόγου χάρη, ονόματι Τέιτ Ριβς, χαρακτήρισε το σχέδιο του Λευκού Οίκου «τρομακτικό» και δήλωσε ότι «η Αμερική πιστεύει ακόμη στην ελευθερία και όχι στους τυράννους» – επανέλαβε, δηλαδή, μία βεριτάμπλ αμερικανική έκφραση υπέρ των ατομικών δικαιωμάτων, με την οποία οι ΗΠΑ αντιπαρατέθηκαν επιτυχώς και αναιμάκτως στον μεταπολεμικό σοβιετισμό. Ο τεξανός κυβερνήτης Γκρεγκ Αμποτ υποστήριξε ότι ο Μπάιντεν «σφετερίζεται εξουσία» που ανήκει στις Πολιτείες, και ούτω καθεξής από την Αλαμπάμα μέχρι τη Μοντάνα και τη Φλόριντα.

Οι New York Times παρατήρησαν μία σημαντική αντίφαση των παραπάνω κυβερνητών, κάτι που μετέφερε και ο ανταποκριτής της Corriere: οι Πολιτείες που εναντιώνονται στον Λευκό Οίκο έχουν υιοθετήσει εδώ και χρόνια αυστηρή νομοθεσία για τα εμβόλια. Σε αυτές τις περιοχές όλα τα παιδιά ανεξαιρέτως πρέπει να αποκτήσουν ανοσία κατά της ιλαράς, του κοκκύτη και άλλων νόσων. Την Covid-19, όμως, αποφεύγουν να την εντάξουν στο δεδομένο πλαίσιο.

Το συμπέρασμα που εξάγεται από την αντίδραση των Ρεπουμπλικανών κυβερνητών στην εμβολιαστική πολιτική του Μπάιντεν είναι ότι σήμερα η Αμερική θερίζει τους ανέμους που έσπειρε ο πρώην πρόεδρος Τραμπ: στην αρχή αμφισβήτησε τον κίνδυνο της μετάδοσης, κατόπιν τη χρησιμότητα της υγειονομικής μάσκας, και έτσι φθάσαμε εδώ, στην καταγγελία της περιβόητης «τυραννίας του εμβολίου». Ο ίδιος ο Μπάιντεν ανέπτυξε ανακλαστικά νωρίς, άρχισε να αντιδρά από τα μέσα Ιουλίου ήδη, ανεβάζοντας τον τόνο της πολιτικής διαμάχης και προσπαθώντας να ξεπεράσει το εμπόδιο των κυβερνητών.

Η ανοιχτή πλην θεσμική αντιπαράθεση φαίνεται, συνεπώς, αναπόφευκτη για τις δύο πλευρές. Ο πρόεδρος και οι σύμβουλοί του εξετάζουν τις περαιτέρω νομοθετικές κινήσεις ώστε να εμβολιαστούν και τα υπόλοιπα 80 εκατομμύρια των Αμερικανών, οι άνθρωποι που προς το παρόν δυσπιστούν απέναντι στα εμβόλια. Η σύγκρουση Δημοκρατικού προέδρου και Ρεπουμπλικανών κυβερνητών (ή η σύγκρουση των δύο κομμάτων) δεν θα τελειώσει με κάποια μονομαχία στο Ελ Πάσο, ούτε με άλλα εμφυλιοπολεμικά παρόμοια. Το Ανώτατο Δικαστήριο θα έχει τον τελικό λόγο. Και αυτό επειδή και οι Ρεπουμπλικανοί κυβερνήτες υποσχέθηκαν να προσφύγουν στα δικαστήρια για να αμφισβητήσουν τη συνταγματικότητα των κανόνων που επηρεάζουν τα δύο τρίτα των αμερικανών εργαζομένων. Αναμένεται, λοιπόν, μία από τις πιο σημαντικές νομικές μάχες των ΗΠΑ με αντικείμενο τη δημόσια υγεία.

Ας σημειωθεί ότι στο Ανώτατο Δικαστήριο κυριαρχούν μεν οι συντηρητικοί δικαστές (έξι έναντι τριών), όμως το αποτέλεσμα της κρίσης τους δεν πρέπει να προδικάζεται. Εξάλλου το δικαστήριο έχει ήδη αποδείξει ότι και ανεξαρτησία διαθέτει και αντίληψη περί συλλογικού συμφέροντος. Μπορούμε να θυμηθούμε πώς τον περασμένο Δεκέμβριο απέρριψε κατηγορηματικώς τις προσφυγές του Τραμπ που στόχευαν στην ανατροπή του εκλογικού αποτελέσματος. Μάλιστα τότε είχαν καταψηφίσει τις αιτιάσεις Τραμπ και οι τρεις δικαστές που είχαν διοριστεί από τον ίδιο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News