«Η ιστορική μνήμη είναι ένα ζήτημα που παραμένει ανοιχτό στην Ισπανία, η χώρα έχει ηθική υποχρέωση προς τις οικογένειες των desaparecidos, εκείνων που θάφτηκαν σε λάκκους. Δεν μπορούμε να λογαριαστούμε με την πρόσφατη ιστορία μας, δίχως να αντιμετωπίσουμε αυτό το θέμα». Ανοιξε την Τετάρτη (1η Σεπτεμβρίου) η αυλαία του 78ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας με μία ισπανική ταινία, για πρώτη φορά στην ιστορία της βενετσιάνικης κινηματογραφικής Μόστρα, που φέρει την υπογραφή του εξαιρετικού Πέδρο Αλμοδόβαρ. 

Στο «Madres Paralelas» o κορυφαίος ισπανός δημιουργός αφηγείται μία δραματική ιστορία για την μητρότητα, για την ταυτότητα και για τις ανθρώπινες σχέσεις στη σύγχρονη Ισπανία, η οποία εξακολουθεί να φέρει στις πλάτες της το ανομολόγητο βάρος της φρικτής κληρονομιάς του Φρανθίσκο Φράνκο, των ομαδικών τάφων και των αγνοούμενων του ισπανικού εμφύλιου πολέμου. «Ανέκαθεν ήμουν πολύ ευαίσθητος σε αυτό το θέμα», ανέφερε σχετικά ο σκηνοθέτης. «Με τον νόμο του Θαπατέρο το 2007 για την ιστορική μνήμη πετύχαμε κάτι ιδιαίτερα ατελές, επειδή δεν έγιναν επενδύσεις και οι λίγες εκταφές πραγματοποιήθηκαν με ιδιωτική πρωτοβουλία».

 Στις «Παράλληλες Μητέρες» ο Πέδρο Αλμοδόβαρ δίνει τον λόγο σε δύο γυναίκες, εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, που μοιράζονται το δωμάτιο του νοσοκομείου, όπου πρόκειται να γεννήσουν. Σύντροφο δεν έχει καμία ενώ αμφότερες έμειναν έγκυες κατά λάθος. Η Γιάνις (Πενέλοπε Κρουζ) είναι μία συνειδητοποιημένη σαραντάρα, επιτυχημένη φωτογράφος μόδας, που αδημονεί να γίνει μητέρα. Η Ανα (Μιλένα Σμιτ) είναι μία άστατη κοπέλα, τρομαγμένη, μετανιωμένη και τραυματισμένη. Μεταξύ των δύο γυναικών αναπτύσσεται ένας αναπάντεχα ισχυρός δεσμός τον οποίο η μοίρα αναλαμβάνει να τον εξελίξει και να τον περιπλέξει, αλλάζοντας συθέμελα τις ζωές των δύο μητέρων.

Ο ίδιος ο σκηνοθέτης κάνει λόγο για «ατελείς μητέρες». Μάλιστα στην ταινία συμπρωταγωνιστεί και μία τρίτη (την υποδύεται η  Αϊτάνα Σάντσεζ Χιχόν), η μητέρα της νεαρής Ανα, η οποία νοιάζεται περισσότερο για την ηθοποιία και την καριέρα της παρά για τη μητρότητα. Στο ρεπορτάζ της από τη Βενετία η Στεφάνια Ουλίβι της Corriere della Sera αναφέρει πως αυτές οι τρεις νέες μητέρες του Αλμοδόβαρ είναι διαφορετικές από τις προηγούμενες. «Εκείνες τις εμπνεύστηκα από τη μητέρα μου ή από τις γυναίκες που με ανάθρεψαν, οι οποίες μου φαινόντουσαν παντοδύναμες», σημείωσε ο σκηνοθέτης, προσθέτοντας πως πλέον «με ενδιαφέρουν οι ατελείς μητέρες του σήμερα που περνούν δύσκολες στιγμές. Η εμπειρία μου με τις μητέρες αποτέλεσε τη βάση αυτής της ιστορίας, έχω συναντήσει μητέρες που δεν είχαν μητρικό ένστικτο».

Ομως το «Madres Paralelas» δεν εστιάζεται μόνο στη μητρότητα και στις όποιες δυσκολίες της, είναι επίσης μία πολιτική ταινία καθώς ο Πέδρο Αλμοδόβαρ αφηγείται τις ζωές των δύο γυναικών με φόντο τη σύγχρονη ιστορία της πατρίδας του, την προσπάθεια και την υποχρέωση των Ισπανών, πολιτικών και πολιτών, να αναμετρηθούν και να συμφιλιωθούν με το επώδυνο φρανκικό παρελθόν της πατρίδας τους, αποκαλύπτοντας και αναγνωρίζοντας την αλήθεια. 

«Τώρα είναι η γενιά των εγγονών που ζητάει την εκταφή εκείνων των σορών. Το ότι μία γενιά ανθρώπων που γεννήθηκε σε μία δημοκρατία θα βρισκόταν σε αυτήν την κατάσταση είναι αδιανόητο. Οι αξιωματούχοι του ΟΗΕ έμειναν έκπληκτοι από το γεγονός πως έπρεπε να υπάρξει μία μεταδικτατορική γενιά για να απαιτήσει όλα αυτά, αλλά οι προηγούμενες γενιές έζησαν μέσα σε τεράστιο φόβο που κατέστη πρακτικά παθολογικός. Στο σπίτι μας δεν μιλήσαμε ποτέ για τον πόλεμο, το τραύμα ήταν συλλογικό: το ότι αυτό δεν συνέβη ποτέ καθιστά τον νόμο περί αμνηστίας ατελή. Δεν είχαμε τη δυνατότητα να προχωρήσουμε μπροστά, ο εκδημοκρατισμός ανεστάλη», υποστηρίζει ο Αλμοδόβαρ, όπως αναφέρει στη δική της ανταπόκριση από την Γαληνοτάτη η Κιάρα Ουγκολίνι της La Repubblica. 

Οσον αφορά την πρωταγωνίστρια των «Παράλληλων Μητέρων» «εμπιστεύτηκα στην Πενέλοπε έναν νέο χαρακτήρα, πιο απαιτητικό σε σχέση με τους προηγούμενους. Η Πενέλοπε δεν με βομβαρδίζει αλλά εγώ ξέρω πως αναμένει και ευελπιστεί να είναι η πρώτη επιλογή για έναν ρόλο, εάν πρόκειται για έναν χαρακτήρα στην ηλικία της και με τα χαρακτηριστικά της, και όταν εγώ συνθέτω έναν χαρακτήρα που της ταιριάζει, είναι σίγουρα η πρώτη στην οποία τον προτείνω. Την θαυμάζω πολύ ως ηθοποιό, αλλά το πιο σημαντικό είναι η αλληλοκατανόηση, μιλάμε την ίδια γλώσσα. Είμαι ένας σκηνοθέτης που ζητάει πολλά και γνωρίζω πως εκείνη κάνει ό,τι μπορεί. Μου έχει τυφλή εμπιστοσύνη και αυτό είναι ενθαρρυντικό και ενδυναμωτικό», αναγνώρισε ο Αλμοδόβαρ κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε στη Βενετία από κοινού με την κορυφαία ισπανίδα ηθοποιό και μούσα του. 

«Ο Πέδρο είναι ο λόγος που άρχισα να ασχολούμαι με τον ηθοποιία. Στα δεκαέξι μου βγήκα από το σινεμά, έχοντας δει το “Δέσε με” (¡Átame!), και είπα “θα κάνω δοκιμαστικά, θέλω να γίνω ηθοποιός και ελπίζω πως θα δουλέψω μαζί του”. Επειτα από δύο χρόνια μου τηλεφώνησε και μου είπε “θα συνθέσω ένα χαρακτήρα για σένα στην επόμενη ταινία μου”. Αποτελεί ευχαρίστηση να δουλεύεις μαζί του, επικοινωνούμε καλά, όλα κυλούν ομαλά ακόμη και όταν υπάρχουν δυσκολίες. Ο Πέδρο είναι το δικό μου δίχτυ ασφαλείας, ξέρω πως ό,τι και να συμβεί υπάρχει εκείνος. Στο σετ δεν θα τον δείτε ποτέ με το κινητό στο χέρι ή να σκέφτεται κάτι άλλο, είναι πάντα παρών, έτοιμος να δώσει τη ζωή του για την ταινία», σημείωσε η Πενέλοπε Κρουζ από την πλευρά της, αποτίοντας φόρο τιμής στο σκηνοθέτη με τον οποίο έχει συνεργαστεί σε οκτώ ταινίες του.