Ο Φεντερίκο Φελίνι, ο μαέστρο του ιταλικού κινηματογράφου, θα γλιτώσει τελικά από το άγαλμα σε ανάμνησή του, που φοβόταν ότι θα τραβούσε την προσοχή μόνο των περιστεριών, γράφει στους βρετανικούς Times από τη Ρώμη ο Φίλιπ Γουίλαν.

Σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά τον θάνατό του, στην πατρίδα του το Ρίμινι άνοιξε το «Museo Federico Fellini», ένα μουσείο, που αποτίει φόρο τιμής στην πλούσια ζωή του μεγάλου ιταλού σκηνοθέτη. Το μουσείο απλώνεται στο Καστέλ Σισμόντο, ένα κάστρο του 15ου αιώνα, στην πιάτσα Μαλατέστα (πλατεία, που πήρε το όνομά της από τον άρχοντα του κάστρου Σιγισμόντο Παντόλφο Μαλατέστα)  και το art nouveau «Cinema Fulgor» στο Παλάτσο Βαλόνι, όπου ο Φελίνι παρακολούθησε την πρώτη του ταινία, το «Maciste all’inferno» ( 1926), καθισμένος στην αγκαλιά του πατέρα του.

Ο ιταλός υπουργός Πολιτισμού Ντάριο Φραντσεσκίνι  εγκαινιάζοντας το μουσείο, την Πέμπτη 19 Αυγούστου, δήλωσε ότι το υπουργείο του αναγνωρίζει την εθνική σημασία του έργου γι’ αυτό και επένδυσε 13,5 εκατ. ευρώ  για τη δημιουργία του: «Σήμερα καλύψαμε ένα κενό», είπε, «Το Μουσείο Φελίνι ανοίγει τελικά στο Ρίμινι. Πρόκειται για έναν εκθεσιακό χώρο που τιμά έναν γίγαντα του κινηματογράφου,  τον μαέστρο τόσων πολλών μαέστρων».

Οι ιδρυτές του μουσείου ελπίζουν, εξάλλου, ότι θα γίνει ένα σημαντικό τουριστικό αξιοθέατο της παραλιακής πόλης της Αδριατικής: «Πιστεύουμε ότι το Μουσείο Φελίνι θα παίξει για το Ρίμινι παρόμοιο ρόλο με το Μουσείο Γκούγκενχαϊμ για το Μπιλμπάο», δήλωσε ο δήμαρχος της πόλης Αντρέα Νιάσι, τονίζοντας ότι το Μουσείο Φεντερίκο Φελίνι «αξιοποιεί τη δύναμη της τέχνης ως παγκόσμια γλώσσα».

Στο μουσείο εκτίθενται κοστούμια, σενάρια και ανακατασκευασμένα σκηνικά ταινιών, που δοξάζουν την ιδιοφυία του φημισμένου για τις φανταστικές του δημιουργίες σκηνοθέτη, ο οποίος στην κλασική «Γλυκιά ζωή» του (1960) έδωσε στον κόσμο τον όρο παπαράτσι.

Γεννημένος στο Ρίμινι στις 20 Ιανουαρίου 1920, ο Φεντερίκο Φελίνι παρακολούθησε τις πρώτες του ταινίες στο «Fulgor», έναν κινηματογράφο, που εξακολουθεί να τον τιμά, προβάλλοντας τις ταινίες του όλη την μέρα. Και στα 12 του, το έσκασε από το σπίτι του για να ακολουθήσει ένα τσίρκο, πράγμα που εξηγεί την αγάπη του για τους κλόουν που εμφανίζονται σε όλα τα έργα του.

Στα 17 ο νεαρός Φεντερίκο εγκαταστάθηκε τελικά στη Ρώμη όπου αρχικά εργάστηκε σαν σκιτσογράφος και στη συνέχεια γράφοντας παρλάτες και σκετς. Το 1943 σε ηλικία 23 ετών παντρεύτηκε την ηθοποιό Τζουλιέτα Μασίνα. Εζησαν μαζί 50 χρόνια μέχρι τον θάνατό του το 1993 (εκείνη πέθανε έναν χρόνο αργότερα).

Ο Φελίνι θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς κινηματογραφιστές του 20ού αιώνα. Σκηνές από τις ταινίες του έχουν επηρεάσει πολλές νεότερες γενιές.

Η ρομαντική σκηνή στην οποία η Ανίτα Εκμπεργκ προσκαλεί τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι να μπει μαζί της στη Φοντάνα ντι Τρέβι είναι η εικόνα χάρη την οποία όλοι θυμούνται την σουηδέζα καλλονή ηθοποιό, που πρωταγωνιστούσε «Γλυκιά Ζωή» (La Dolce Vita).

Ωστόσο ο Φελίνι θα μείνει επίσης αξέχαστος για τις αριστουργηματικές ταινίες του «Λα Στράντα» (1956), «Οι νύχτες της Καμπίρια» (1957),  «8 ½» (1963), «Θυμάμαι»/ «Αμαρκόρντ»(1974) -και οι τέσσερις βραβευμένες με Οσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας-, «Η Ιουλιέτα των πνευμάτων» (1965), «Σατυρικόν» (1969), «Βοκκάκιος 70» (1970), «Ρόμα» (1972). «Καζανόβα» (1976), «Πρόβα Ορχήστρας» (1978), «Η πόλη των Γυναικών» (1980), «Και το Πλοίο Φεύγει», «Τζίντζερ και Φρεντ» (1986).

Το 1993 η Αμερικανική Α«Cinema Fulgor»Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News