Στο γηπεδάκι «Μπενίτο Στίρπε» του Φροζινόνε, το βράδυ της Παρασκευής, ο χρόνος γύρισε μια εικοσαετία πίσω. Η Πάρμα αντιμετώπιζε την τοπική ομάδα, στην πρεμιέρα της εφετινής Serie B (Β’ Κατηγορία του ιταλικού πρωταθλήματος), και τη φανέλα της με το νούμερο «1» φορούσε μια θρυλική μορφή του ένδοξου παρελθόντος της: ο Τζιανλουίτζι Μπουφόν. Την τελευταία φορά που ο κορυφαίος πορτιέρε είχε υπερασπιστεί την εστία της, στις 17 Ιουνίου 2001, δύο από τους χθεσινούς του συμπαίκτες δεν είχαν γεννηθεί ακόμη.

Στα 44 του (τα 43 τα έκλεισε στις 28 Ιανουαρίου) ο «Σούπερ-Τζίτζι» αρνείται να αποχωρήσει από τη δράση. Στο ματς αυτό, που έληξε ισόπαλο (2-2), εγκαινίασε την 27η επαγγελματική σεζόν της καριέρας του, έχοντας υπογράψει διετές συμβόλαιο με τον σύλλογο στον οποίο έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα. Εντάχθηκε στα τμήματα υποδομής της Πάρμα στα 13 του (1991) και πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα σε ηλικία 17 ετών και 295 ημερών. Στη Serie A. Ηταν η εποχή που οι «Παρμέντσι» βίωναν τις πιο ευτυχισμένες τους μέρες. Στην τρίτη του σεζόν έπαιξε στο Τσάμπιονς Λιγκ (σε ηλικία 19 ετών και 246 ημερών), και το 1999 κατέκτησε το Κύπελλο UEFA (το σημερινό Γιουρόπα Λιγκ).

Είχε προτάσεις και από άλλους δύο συλλόγους, που συμμετέχουν στο Τσάμπιονς Λιγκ, όμως εκείνος προτίμησε την Πάρμα. Για να τη βοηθήσει να επιστρέψει στη «μεγάλη κατηγορία» της Ιταλίας, όπως εξήγησε στο Sky Sport Italia. «Αυτός είναι ο λόγος, μαζί με άλλους… 999, που ήρθα εδώ. Εχω ανάγκη να είμαι χαρούμενος, και στην Πάρμα με αγαπούν όσο τους αγαπώ κι εγώ». Μμμ… Οχι ακριβώς.

Κατά την επίσημη παρουσίασή του, το βράδυ της 22ας Ιουνίου, στο «Ενιο Ταρντίνι» συγκεντρώθηκαν για να τον υποδεχτούν, περίπου, χίλιοι οπαδοί. Θα ήταν πολύ περισσότεροι, αν οι πιο σκληροπυρηνικοί τον είχαν συγχωρήσει για την απόφασή του να εγκαταλείψει την Πάρμα και να πάρει μεταγραφή στη Γιουβέντους, το 2001, με ποσό – ρεκόρ για μεταγραφή τερματοφύλακα (52 εκατ. ευρώ). Το υψηλότερο που δαπάνησε, ποτέ, η «Γηραιά Κυρία» για να αποκτήσει έναν ποδοσφαιριστή, έως το 2016 που έφερε στο Τορίνο, από τη Νάπολι, τον Γκονσάλο Ιγουαΐν (με 90 εκατ. ευρώ). Η λατρεία τους για τον «Τζίτζι» μετατράπηκε σε μίσος.

Φρόντισαν τα του το ξεκαθαρίσουν τέσσερις μέρες πριν από την άφιξή του. Στις 18 Ιουνίου, ένα πανό έξω από το γήπεδο της Πάρμα έγραφε: «Εφυγες σαν μισθοφόρος, δεν μπορείς να επιστρέφεις σαν ήρωας. Πριν από 20 χρόνια είχες υποσχεθεί οτι δεν θα φορούσες, ποτέ, τη φανέλα της Γιουβέντους. Τρεις εβδομάδες μετά, υπέγραψες σε αυτούς. Τώρα γυρίζεις πίσω στη μόνη ομάδα με την οποία κατέκτησες ευρωπαϊκό τίτλο. Επειτα απ’ όλα αυτά, για εμάς θα είσαι, πάντοτε, μικρός άνθρωπος».

Δεν είναι παράδοξη η αντίδρασή τους. Είχαν πληγωθεί πολύ, τότε. Το περίεργο είναι, που ο Μπουφόν επέλεξε να συνεχίσει να ζει τη γεμάτη στερήσεις, θυσίες, πόνο και ιδρώτα ζωή του επαγγελματία ποδοσφαιριστή. Εχει σηκώσει 29 κούπες – ανάμεσά τους και το «ιερό δισκοπότηρο» των γηπέδων, το Παγκόσμιο Κύπελλο (2006). Εχει κερδίσει εκατομμύρια, από τα ηγεμονικά συμβόλαια που του προσφέρθηκαν στη διάρκεια της καριέρας του, αλλά και από διαφημίσεις. Η εμφάνιση και η έντονη προσωπικότητά του τον έκαναν να μοιάζει με χολιγουντιανό «σταρ», και πολλές εταιρείες τον χρυσοπλήρωσαν για να προωθήσει τα προϊόντα, ή τις υπηρεσίες του. Τα media της χώρας του τον έχουν παρουσιάσει ως τον πλουσιότερο ιταλό αθλητή. Τι περισσότερο μπορεί να περιμένει από το ποδόσφαιρο;

Είχε δώδει ο ίδιος μια εξήγηση, στις 17 Ιουλίου στο Sky Sport: «Νιώθω, ακόμα, την επιθυμία να εκπλήξω, να αποδείξω ότι είμαι καλός αθλητής και τερματοφύλακας, ένα ξεχωριστό άτομο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο συνεχίζω, και γι’ αυτό μου αρέσουν κάποιες προκλήσεις… Είμαι σίγουρος οτι μπορώ να παίζω σε υψηλό επίπεδο για τα επόμενα 4-5 χρόνια».

Τον περασμένο Μάιο, μετά το τελευταίο του παιχνίδι με τη φανέλα της Γιουβέντους, είχε εξομολογηθεί στη RAI Sport: «Αναζητώ άλλη μία τρελή πρόκληση. Κάποιους πιο τρελούς από εμένα, που θα με θέλουν στην ομάδα τους κι εγώ θα τους ακολουθήσω. Ποτέ δεν αγωνιζόμουν για τρόπαια. Το έκανα για τα ταξίδια, τις προκλήσεις, που είναι στοιχεία της ύπαρξής μου».

Εκείνο το ματς ήταν ο Τελικός του Κυπέλλου Ιταλίας, στον οποίο η Γιουβέντους νίκησε (την Αταλάντα) 2-1. Ο Μπουφόν κατέκτησε το έκτο του Coppa Italia (ισοφαρίζοντας το ρεκόρ του Ρομπέρτο Μαντσίνι), έχοντας συμπαίκτη τον Φεντερίκο Κιέζα. Στο πρώτο του Κύπελλο (το 1999 με την Πάρμα) έπαιζε μαζί με τον πατέρα Κιέζα, τον Ενρίκε. Ο Φεντερίκο ήταν – δεν ήταν δύο ετών. Κι όμως, ο κατά πολλούς κορυφαίος ιταλός τερματοφύλακας όλων των εποχών, ακόμη, δεν έχει χορτάσει την μπάλα.

Εκτός από τα φημισμένα αντανακλαστικά του κάτω από τα γκολπόστ, ο Μπουφόν διατηρεί και το κέφι της νιότης του. Στις περισσότερες ομάδες είθισται, οι παλαιότεροι παίκτες να υποβάλλουν τους νεοφερμένους σε κάποιο «καψόνι». Στην Πάρμα τους βάζουν να τραγουδήσουν, μπροστά σε όλους. Ποιος θα τολμούσε να το απαιτήσει από τον θρυλικό «Σούπερμαν» του ιταλικού ποδοσφαίρου; Κανείς. Εκείνος, όμως, ρώτησε και έμαθε για τις παραδόσεις, οι οποίες είχαν αλλάξει στα 20 χρόνια που έλειπε. Στο πρώτο δείπνο με τους νέους του συμπαίκτες ανέβηκε στην καρέκλα του εστιατορίου και τραγούδησε το «L’ italiano», του Τότο Κουτούνιο.

«Αφήστε με να τραγουδήσω

Με την κιθάρα στο χέρι

Αφήστε με να τραγουδήσω

Είμαι ένας Ιταλός

Καλημέρα Ιταλία, με τα ζυμαρικά al dente…».

«Γιατί το έκανες;», τον ρώτησε ένας ρεπόρτερ. «Για να σπάσει ο πάγος», απάντησε αυτός ο απίθανος τύπος. «Για να δημιουργήσω σχέσεις με τα παιδιά. Με κοιτάζουν με δέος, όμως πρέπει να με δουν και ως συμπαίκτη τους».

Με τα γονίδια του αθλητή στο dna του (ο παππούς του, τερματοφύλακας, ο πατέρας του, αρσιβαρίστας, η μητέρα του, δισκοβόλος, και οι αδελφές του, βολεϊμπολίστριες), δυσκολεύεται να πει «αντίο» στα γήπεδα. Αλλά έχει και ένα κρυφό όνειρο. Πίστευε οτι το καλοκαίρι του 2018 θα γινόταν ο πρώτος παίκτης στα χρονικά του ποδοσφαίρου με συμμετοχή σε έξι Παγκόσμια Κύπελλα, όμως η Ιταλία δεν κατάφερε να προκριθεί στα τελικά της Ρωσίας. Θα ήθελε να πετύχει αυτό το ρεκόρ στο Μουντιάλ του Κατάρ, τον Δεκέμβριο του 2022. Τι κι αν θα κοντεύει τα 46;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News